10 กันยายน 2547 16:45 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
อยู่กับภาพคมชัดที่ขาดหาย
ความเดียวบีบเค้นให้หงอยเหงา
ความเหว่ว้าบีบบังคับอยู่กับเงา
ไม่มีเขาแนบสนิทในนิทรา
เคยเข้าใจว่าเขายังเฝ้าสน
เข้าใจผิดคิดว่าตนยังล้นค่า
ที่สุขซ่านกับความรักชักชืดชา
มือที่สามเข้ามาท้าให้ทน
หลบสายตาหลบได้แต่ใจคิด
ซึ้งชีวิตลิขิตมาท้าลมฝน
แผลครั้งนี้จะวัดค่าราคาคน
เห็นค่าตนชัดเข้มเต็มสองตา
ความเป็นอยู่ของฉันในวันนี้
เรี่ยวแรงมีไว้ขังความคลั่งบ้า
คลื่นอารมณ์ซัดกระเซ็นกลับเย็นชา
มันอ่อนล้าเฝ้าสังเกตแต่เหตุการณ์
จากคนโง่งมงายไร้สาระ
หลงว่ายแทรกแหวกสระวาจาหวาน
เมินตัวตนที่แท้จริงทิ้งวันวาน
มัวเสพซ่านซากรักเขาชักใย
วันนี้...
ขอยืนด้วยสองขาอย่างกล้าแกร่ง
ใจเข้มแข็งจะเริ่มต้นบนจุดใหม่
ไม่มีเขาก็ไม่ตาย...ยังหายใจ
แท้รูปภาพที่หายไปคือรูปเรา
จะต่อภาพคมชัดที่ขาดหาย
เติมความหมายหัวในวันเหงา
คู่รักแท้ของเราหรือก็คือเงา
ขอบคุณเขาที่มาสอนความอ่อนแอ...
10 กันยายน 2547 16:40 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
คนดีของฉัน... ฉันเสียใจ
ที่ให้เธอไม่ได้อย่างที่เธอหวัง
วันนี้ความรักของเราจึงล้มพัง
ฉันเองยิ่งไม่กล้าเหนี่ยวรั้งหรือฉุดดึง
ความรักของฉันเป็นอัมพาต
เขามีเหรียญบาท ฉันมีเหรียญสลึง
เขาขับกล่อมเธอด้วยบทเพลงซึ้ง
ฉันมีแต่เสียงอื้ออึงและเงียบงัน
ไม่โกรธที่เธอกับเขาสวมเขาให้
และมีสุขกันอยู่ในบาดแผลฉัน
หลอมแรงใจสร้างอนาคตบนปัจจุบัน
มีความเจ็บปวดของฉันเป็นอาหารหล่อเลี้ยงสายใย
อวยพรจากใจช้ำๆด้วยน้ำตา
ขอให้ทางที่เธอเดินไปข้างหน้าสดใส
ไม่โกรธหรอกที่วันนี้เธอเปลี่ยนใจ
เพราะฉันไม่มีสิทธิ์ถ่วงความเจริญของใครไว้ เพื่อตัวเอง...
10 กันยายน 2547 16:35 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เธอเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้
ฉันก็อยู่ลำพังอย่างอ่อนไหว
รักเผลอเกิดไม่ทันได้เอะใจ
จนเดินทางมาไกลจึงรู้ตัว
ความผูกพันก่อตัวอย่างช้าช้า
คนแปลกหน้ามาเวียนว่ายอยู่ในหัว
พยายามห้ามหักใจไม่พันพัว
เธอปีนรั้วหัวใจมาว่ายวน
ความอบอุ่นตั้งเค้ามาจากไหน
เราสองจึงอุ่นไอในทุกหน
กาลเวลาผ่านผันบันดาลดล
คนแปลกหน้าสองคนเริ่มรักกัน
ความรักเริ่มถลำดำดิ่งลึก
ความรู้สึกในอกเริ่มผกผัน
คนที่รักดังชีวิตกันและกัน
ถูกคืนวันปั่นเปลี่ยนผิดเพี้ยนไป
ยามฉันจ้องสองตาเธอเพ้อผวา
เห็นเงาคนแปลกหน้ามาจากไหน
เธอหลบสายตาฉันในทันใด
บอกฉันทีเธอมีใครในสายตา
เราถอยหลังความหวังล่มเธอหลบลี้
ฉันวันนี้มีสิทธิ์แค่อิจฉา
วิ่งไปสู่จุดเริ่มต้นบนที่มา
กลับไปเป็นคนแปลกหน้ากันและกัน
10 กันยายน 2547 16:25 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
กระดูกฉันร้องไห้อยู่ใต้เฝือก
แผลซื่อสัตย์เปื้อนเมือกความสงสาร
ความจริงจังหวังดีฉันพิการ
หลอดอาหารแห้งโหยดังโรยทราย
ฟังหมอพูดให้ดีสติตั้ง
เราหมดหวังเยียวยารักษาหาย
โรคความรักขื่นขมใกล้ล้มตาย
ไม่ฟูมฟายกับแผลช้ำขอทำใจ
เอารักฉันชั่งน้ำหนักมากเกินคิด
แต่ความดันโลหิตไม่เคลื่อนไหว
วัดส่วนสูง ตรวจการเต้นของหัวใจ
ไม่สามารถระบุได้โรครักเรา
ไร้หนทางตรวจพบโรคแทรกซ้อน
รอแต่ขึ้นเชิงตะกอนไฟฟอนเผา
หายใจออกก็รู้รักชักซบเซา
หายใจเข้าก็รู้ดีเธอมีใคร
เสียสองแขนแสนซื่อแพ้มือสาม
ไร้เหล็กดามอ้อมกอดให้รอดไหว
เห็นเธอเคียงดังเห็นหนามทิ่มตำใจ
ฉันต้องได้เอาน้ำมาล้างตา
ไม่ตัดใจคงต้องย้ายไปดับจิต
หมอคนไหนก็หมดสิทธิ์จะรักษา
รักเรื้อรังโรคนี้ไม่มียา
หากชาติหน้ามีจริงเล่าจะเอาคืน
10 กันยายน 2547 16:17 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันก็แค่มนุษย์โลกผู้อ้างว้าง
เขาเดินทางมาจากโลกแห่งความฝัน
ดูแตกต่างดังแสงดาวกับพระจันทร์
เธอเลือกใครไว้ผูกพันฉันรู้ดี
มองดูเข็มนาฬิกาชี้หน้าฉัน
ขณะมันก้าวเดินไปในหน้าที่
ปลายเข็มจิ้มเจาะใจไม่ปรานี
กระทั่งมีน้ำตาใสรั่วไหลริน
ใจฉันกลายเป็นขี้ผึ้งถูกไฟเผา
ใจเธอเล่าเหตุใดกลายเป็นหิน
ทุกนาทีโมงยามน้ำตาริน
ทุกวันนี้ฉันดื่มกินแต่น้ำตา
เธอมีเขากอดกกฝังอกซ้าย
ฉันก็กลายเป็นเศษรักปักอกขวา
นาทีรักในทุกเข็มนาฬิกา
ไม่หลงเหลือเวลาให้หมุนเดิน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
641
