2 กุมภาพันธ์ 2547 22:25 น.
Nonmin
วันต่อมา ก็เข้าสู่วันแรกของเดือนกุมภาพันธ์ ฉันนอนแทบไม่หลับเลย รู้สึกแย่มาก เพราะไม่เคยจูบกับใครมาก่อน รู้สึกโกรธทั้งตัวเองและต้น เพราะเคยให้สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่ยอมให้ใครมาจูบฉันเด็ดขาดนอกจากคนที่ฉันรัก ใช่! เซฟไง =^_^=
ฉันกับต้นเดินไปโรงเรียนด้วยกันเหมือนวันก่อน ฉันรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศซะอีก เอาแต่ก้มหน้าตลอด แล้วก็ลองแอบมองต้นด้านข้าง เขากำลังมองมาพอดี ว้าย! ฉันสบตากับเขาหรือเนี่ย!
"โครม!"
"ยายแพรบ้าเอ๊ย! มองอะไรของเธอ สมน้ำหน้า ชนเสาเลย โฮ่ๆๆ" เจ้าต้นตู๊ดๆๆๆ ร้อง หนอย ฮือๆๆ TwT (จาก Nonmin: เซ็นเซอร์อีกแล้วค่ะ เพื่อเยาวชน โย่!)
ในตอนกลางวัน เพื่อนๆ นักเรียนหญิงต่างก็มาถามฉัน อย่างเอาเป็นเอาตาย "นี่ๆ แพร เธอจะให้อะไรต้นในวันวาเลนไทน์บ้างหรือเปล่า?"
"เฮ้! ทำไมฉันต้องให้หมอนั่นด้วยล่ะ เราไม่ได้รักกันซะหน่อย!"
"ดีเลยๆ งั้นฉันจะให้ช็อกโกแล็ตกับต้นแทนเธอนะจ๊ะ ฮิฮิ"
"ช็อกโกแลตเหรอ?" ฉันถามอย่างโง่ๆ
"อ้าว? เธอไม่เคยอ่านหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นเหรอจ๊ะแพร" เพื่อนคนหนึ่งพูด "ก็เรากะว่าจะเลียนแบบสักหน่อยน่ะ ประเพณีของที่นู่นเขาบอกว่าถ้าเราเอาช็อกโกแล็ตให้คนที่เรารักในวันวาเลนไทน์ ความรักของเราก็จะสมหวังนะ"
ช็อกโกแล็ต!!!
แล้วในที่สุดฉันก็ตัดสินใจที่จะทำช็อกโกแล็ตให้เซฟในวันวาเลนไทน์ ดังนั้นไม่นานนักฉันก็ไปซื้อของมาทำช็อกโกแลต และคิดว่าฉันอยากจะนัดพบเขาในวันวาเลนไทน์เพื่อให้ช็อกโกแล็ตและสารภาพรักซะเลย!
1 ทุ่มของวันที่ 13 กุมภาพันธ์
-- แพรงาม --
หวัดดีค่ะ เซฟ มีหวานใจที่จะให้ดอกกุหลาบในวันพรุ่งนี้บ้างมั้ยจ๊ะ
-- Safe --
ถามอย่างงี้ ผมก็เขินแย่สิ แหม //// แต่ยังไม่มีหรอกครับ แฮ่ๆ
ฉันหัวเราะกับคำที่เขาพิมพ์มา แล้วก็จะพิมพ์เพื่อนัดเขาในวันพรุ่งนี้ แต่เป็นไงไม่รู้ ฉันไม่กล้าส่งไปเสียที!
-- Safe --
แพร ทำไมเงียบไปล่ะครับ
-- แพรงาม --
เอ้อไม่มีอะไรค่ะ เซฟ คือว่า พรุ่งนี้เรานัดเจอกันทีหาดบางแสนตอนเย็นได้ไหมคะ บ้านเซฟอยู่กรุงเทพนี่ น๊า
โอ๊! ฉันพิมพ์ไปแล้ว! พิมพ์ไปแล้ว! พิมพ์ไปแล้ว!
-- Safe --
คงไม่ได้อะครับ ขอโทษทีนะครับ คือพรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานพิเศษ
-- แพรงาม --
ไม่เป็นไรค่ะ แพรต้องกล่าว ราตรีสวัสดิ์ก่อนนะคะ เซฟ
-- Safe --
คุยเร็วจังเลย ราตรีสวัสดิ์ครับแพร ฝันดีนะ
ฉันปิดคอมพ์ฯ ทันที ฉันรู้นะ ฉันไม่ควรรู้สึกโกรธเซฟที่เขาปฏิเสธที่จะไม่มาเจอฉัน แต่ถ้าหากว่า ฉันให้ช็อกโกแล็ตหลังจากพรุ่งนี้ไป มันจะมีความหมายอะไรสำหรับคนที่เรารักล่ะเฮ้อ! หยุดคิดเรื่องไร้สาระเถอะแพร! เข้านอนซะ!
แต่ฉันนอนไม่หลับนี่ก็เที่ยงคืนเข้าสู่วันที่ 14 กุมภาพันธ์วันวาเลนไทน์แล้วหรือเนี่ย ฉันรู้สึกเศร้าเหลือเกิน จึงเดินไปหยิบช็อกโกแล็ตที่ห่อใส่กล่องไว้อย่างดี และฉันได้ยินเสียงลมกระทบหน้าต่าง พอไปเปิดดูก็เห็นดาวเต็มท้องฟ้า ฉันคิดว่าถ้าได้ดูดาว จิตใจของฉันคงจะสุขสงบได้บ้าง จึงเดินออกไปที่สนามด้วยเท้าเปล่า รู้สึกว่าพื้นหญ้าจะแฉะนิดหน่อยจากหยดน้ำค้าง ฉันมองดูดาวพร้อมกับกอดกล่องช็อกโกแล็ตไว้ที่อกและน้ำตาก็ไหลออกมา
"นอนไม่หลับเหรอ" เสียงหนึ่งเรียก ต้นนั่นเอง!
"มีอะไรเหรอต้น" ฉันถามและรีบเช็ดน้ำตา
"คืนนี้ดาวสวยดีน่ะ เลยเดินออกมาดู และบังเอิญเห็นเธอด้วย" เขาพูดเสร็จก็ยิ้มให้ฉัน และอยู่ๆ เขาก็เอาดอกกุหลาบสีแดงดอกหนึ่งวางบนมือฉัน ฉันรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงอีกแล้ว "ฉันให้เธอนะ ไหนๆ เราก็เป็นคู่หมั้นกัน"
"ขอบคุณมากนะต้น" ฉันพูดแล้วเอาช็อกโกแล็ตให้เขา "อ้ะ ฉันให้" ฉันคิดว่าถึงให้ไปก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เพราะฉันไม่ได้รักต้นและไหนๆ เซฟก็คงไม่ได้กินมันอยู่แล้ว
ต้นรับช็อกโกแล็ตแล้วยิ้ม ฉันสังเกตเห็นว่าเขาก็เขินนิดๆ เหมือนกัน แล้วอยู่ๆ
"จุ๊บ"
เขาเขาจูบแก้มฉัน อ๊า!!!! >///
1 กุมภาพันธ์ 2547 00:18 น.
Nonmin
แต่ยายแพร ลูกตาแทบจะกระเด็นเมื่อเรามาถึงบ้านชุวามนุษย์
"หนูไม่ยอมค่ะ พ่อคะ คุณลุงคะ หนูก็มีหัวใจนะคะ หนูมีสิทธิ์ที่จะเลือกคนที่หนูรัก ไม่ใช่คนๆ นี้ คนที่เพิ่งรู้จัก แถมยังเป็นคู่แข่งกันอีกเนี่ย!" แต่ถึงแพรจะพูดยังไงพ่อกับคุณอาปกรณ์ก็ยังคงให้ผมกับแพรหมั้นกันอยู่ดี
ผมขนของเข้ามาในบ้าน ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกของใช้ส่วนตัวน่ะแหละ แต่ที่สำคัญมากๆ ก็คือเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ใช้ทำรายงานกับเล่นอินเตอร์เน็ต เมื่อมาถึงห้องของผม แพรก็ออกมาจากห้องของเธอพอดี ผมเห็นหน้าเธอแบบใกล้ๆ ชัดๆ ครั้งแรก เพราะห้องของผมกับของเธอติดกันมาก
แพรงาม งามสมชื่อเหมือนกันนะ ผิวขาว ผมยาว แก้มมีเลือดฝาด แต่สะโพกกับต้นขา -_-"
"มองอะไรยะ!" ยายอารมณ์ร้ายพูด "เอ้อให้ฉันช่วยมั้ย ของของนายน่ะ" ผมมองหน้าเขาอีก
"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่อยากให้เธอช่วย อีกอย่าง อีกไม่นานนี้ฉันก็จะไปแล้ว ฉันน่ะจะรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด"
"อ๋อ เหรอ ดีเหมือนกัน!" ยายแพรว่า แล้วเดินตึงๆ ไป คุณคงเข้าใจนะ เป็นคุณก็คงทนไม่ได้ กับอาการของยายกวนประสาทนี่! หนอย! ฉันไม่อยากเกลียดก็จริง แต่ว่า ยาย ตู๊ดๆๆๆ เอ๊ย อย่างกับว่าหล่อน ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆ นัง ตู๊ดๆๆ และ ตู๊ดๆ (จาก Nonmin: ยังคงใช้การเซ็นเซอร์อยู่ค่ะ ^_^")
แต่พวกพ่อแม่ของแพรกับพี่ลายผ้าและพี่ลูกไม้ก็ใช้ได้นะ พวกเขาใจดีกันมาก ผมจึงเข้ากับทุกคนในบ้านยกเว้นแพรได้เป็นอย่างดี ผมชอบมากโดยเฉพาะในเวลาอาหาร เพราะคุณอาสายน้ำที่เป็นแม่ของแพรกับพี่ลายน่ะ ทำอาหารอร่อยที่ซู้ด!!!!! เออ แต่ของแม่ผมอร่อยกว่านะครับ!
กุ้งชุบแป้งทอดเหลือตัวสุดท้ายแล้ว! ผมรีบเอาส้อมพุ่งลงไป แต่แล้วส้อมอีกคันหนึ่งก็มากระทบ ฮึ่ย! ส้อมของยายแพรงามจอมกวนประสาทนี่เอง เราจึงแย่งกุ้งตัวนั้นกันใหญ่ "เคร้ง เคร้ง เคร้ง" (เสียงกระทบของส้อมคับ)
"เฮ้! ต้น เราน่ะเป็นสุภาพบุรุษหน่อยสิ เอากุ้งให้แพรเขาไป!" พ่อว่า
ฮึ่ย! -"-
ผมขอพูดถึงวันต่อมาเลยนะครับ ผมต้องเดินไปโรงเรียนใหม่กับแพรด้วย น่าเบื่อชะมัด เดี๋ยวก็หาเรื่องทะเลาะอีกแหละ
"เราไม่รู้จักกันนะ!" แพรว่า เห็นมั้ยครับ เริ่มแล้ว!
"ก็ไม่อยากรู้จักนักหรอก!" ผมว่า แล้วเดินห่างกับแพร 10 เมตร
ผมมาอยู่ที่ห้อง ม.6A ห้องเดียวกับแพร แหม! ไม่อยากอวดเลย! พวกสาวๆ ที่โรงเรียนถิรพิทยารุมล้อมผมกันใหญ่ ฮิฮิ พวกเพื่อนผู้ชายก็ชวนไปเล่นกีฬาและคุยกันถูกคอมากเลยครับ
เพื่อนนักเรียนก็ดี๊ดี
คุณครูก็ดี๊ดี
ครอบครัวชุวามนุษย์ก็ดี๊ดี
คู่หมั้นก็ดี๊ดีตายหละ -"-
คืนนั้น หลังจากที่ผมทำธุระที่ห้องของผมเรียบร้อยแล้ว ก็ออกมาดื่มน้ำที่ห้องครัว แต่แล้ว ฟึ่บ!
"บ้าจริง! ไฟมาดับอะไรตอนนี้นะ" ผมว่าแล้วความหาทางกลับห้อง แต่เมื่อมองไปตรงประตูกระจก ก็เห็นดวงดาวสุกใสระยิบระยับ ผมชอบมากครับ โดยเฉพาะเรื่องดาราศาสตร์นี่แหละ ผมชอบอ่าน ครับ พีรพลก็อ่านหนังสือเป็นนะครับ ^_^
ผมก็เลยเดินออกมาดูดาวข้างนอก ไฟดับตอนกลางคืนนี่ก็ดีเหมือน เพราะเราได้เห็นแสงจากพระจันทร์ ดวงดาวตามธรรมชาติ ไม่ใช่จากหลอดไฟที่น่าเบื่อนั่น ผมยังคงเดินมองดาวที่สนามไปเรื่อยๆ แต่แล้วก็ชนกับคนๆ หนึ่ง ผมจึงล้มนอนหงาย คนๆ นั้นก็ล้มอยู่บนตัวของผม ริมฝีปากของเราสัมผัสกัน
"พแพร"
1 กุมภาพันธ์ 2547 00:09 น.
Nonmin
หวัดดี! ฉันชื่อแพรงาม ชุวามนุษย์นะ นามสกุลฉันเก๋ดีใช่แม๊! คุณทวดของทวดแกเป็นคนทันสมัยกว่าชาวบ้านเมื่อร้อยกว่าปีก่อนนู่นแน่ะ ท่านเอาคำว่า Sure ที่แปลว่าแน่นอน กับคำว่ามนุษย์มารวมกันไงล่ะ กลายเป็น "คนแน่นอน" ตระกูลของฉันเท่าที่รู้มาก็เป็น "คนแน่นอน" จริงๆ นะ แหงล่ะ! ต้องรวมถึงตัวฉันด้วยสิ!
ตระกูลของฉันมาจากจีน คุณทวดของทวดก็เลยมาเปิดสำนักกังฟูอยู่ที่ประเทศไทยด้วย คุณพ่อของฉันตอนนี้ก็เป็นผู้ดูแลกิจการอยู่ค่ะ ฉันนั้นติดกังฟูมาก วันไหนไม่ได้ซ้อมจะเหมือนกับไม่ได้กินข้าวมาเลยเชียวนะ ต่างกับแม่และพี่สาวทั้งสองคนของฉัน คือพี่ลายผ้า กับพี่ลูกไม้ พวกเขาเรียบร้อยกันมาก ชอบเย็บปักถักร้อย เฮอะ น่าเบื่อจะตาย
ลืมบอกไป ที่โรงเรียนน่ะฉันเป็นหัวหน้าชมรมกังฟูด้วยแหละ และพรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปแข่งกังฟูผสมชายหญิงรอบชิงชนะเลิศ ฉันแข่งกับผู้ชายจากกรุงเทพฯ ด้วยหละ แต่ฉันไม่กลัวหรอก เพราะทั้งชีวิตที่ผ่านมา ฉันไม่เคยแพ้!!
ส่วนเรื่องความรักน่ะเหรอ เอ้อ(หน้าแดง) //// ฉันมีเพื่อนอินเตอร์เน็ตที่ชอบมากทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนน่ะ เราคุยกันเสมอตั้งแต่ 1 ทุ่มของทุกๆ วัน ว้าย ทุ่มนึงแล้ว ต้องรีบๆๆๆ
-- แพรงาม --
หวัดดีค่ะ เซฟ คอยนานมั้ยคะ
-- Safe --
ไม่หรอกครับ ทุ่มนึงพอดี
-- แพรงาม --
นี่! เซฟ พรุ่งนี้ แพรจะไปแข่งกังฟูด้วยหละ เซฟไปเชียร์แพรหน่อยได้ไหมคะ
-- Safe --
ผมคงไปไม่ได้หรอกนะแพร ยังไงผมก็ขอให้แพรจำไว้เสมอนะ ว่าเราต้องไม่ยอมแพ้จนวินาทีสุดท้าย
-- แพรงาม --
จ้า!~ ขอบคุณมากนะคะ เซฟ =^_^=
เข้าใจรึยังล่ะ ว่าทำไมฉันถึงชอบเขา นั่นก็เป็นเพราะคำพูดของเขาไงล่ะ มันเป็นคำแนะนำดีๆ ที่เขาให้กำลังใจฉันมาตลอด นั่นทำให้ฉันรักเขามากเหลือเกิน แม้เราจะยังไม่เคยพบหน้ากันมาก่อนเลยก็ตาม
เรายังคงคุยกันอีกมากเลยหละ ในที่สุดฉันก็บอกราตรีสวัสดิ์กับเขา แล้วเข้านอน อาแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้องหรือเนี่ย
"จันทร์ ดวงดาว น้ำค้าง สวยจริงๆ เลยนะเซฟ เธอจะเห็นดาวดวงเดียวกับฉันมั้ยนะ"
วันต่อมา
"แพร!!!! ลูกพ่อ!!!!" พ่อตะโกน เพราะคนที่มาดูนี่มันเยอะมาาาาาาาาาาก เสียงเลยดังสนั่นหวั่นไหว "ลูกต้องคอยโจมตีและหลอกคู่ต่อสู้ให้จนมุมนะ อย่าให้เสียชื่อ!!! นะลูก!!!"
"ค่า!!!!!!!!!! เอาล่ะ!!!!! เราต้อง 'อย่ายอมแพ้จนวินาทีสุดท้าย'!!!!" ฉันตะโกนมั่ง
"เอาล่ะครับ ท่านผู้ชม" โฆษกพูด "ในที่สุดเวลาที่พวกท่านรอคอยก็มาถึง ขอเชิญท่านพบกันสาวน้อยคนเก่งผู้ไม่เคยแพ้ แพรงาม ชุวามนุษย์ครับ!"
"กรี๊ด!!!!!!" ผู้ชมร้องทำเอาฉันหน้าแดง ///
"และชายหนุ่มสุดหล่อแต่น้อยกว่าผมอีกคนหนึ่งซึ่งไม่เคยแพ้อีกเช่นกัน! พีรพล เจนิทีระ!"
"กรี๊ด! กร๊าด! วี้ด! ว้าย! หล่อมาก!!!!! อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงผู้คนดังสนั่นมาาาาาาาก ฉันเลยหันไปมองตรงๆ
หล่อแฮะ
เฮอะ แต่ก็เถอะ เจ้าหน้าหล่อนี่ทำเอาฉันอิจฉาไม่น้อย เพราะผู้ชมส่งเสียงให้ดังกว่า เอาล่ะ แพร อย่ายอมแพ้จนวินาทีสุดท้าย ดังนั้นเมื่อสัญญาณบอกการแข่งเริ่มขึ้น ฉันจึงเริ่มทันที "ย้าก!!!"
ฉันใช้ท่าเตะด้วยความรวดสายฟ้าแลบ 3 ที แต่โอ๊ว หม่าย ก้อด! เจ้าหน้าหล่อหลบได้หมด ฉันจึงใช้ท่าชก แต่เจ้าบ้านั่นก็ยังหลบได้ "ฝีมือเธอแค่นี้เองเหรอ" มันพูดแล้ววิ่งเตะฉัน ฉันจึงตีลังกาหลบ แต่ด้วยความที่ฉันเหนื่อยจึงถูกมันเตะก้น ฮึ่ย -_-"
"พีรพลได้ 1 แต้มแล้วครับ!" แล้วเจ้าหน้าหล่อก็ทำท่าจะชก ฉันจึงกระโดดหลบ แล้วทำท่าจะเตะตรงคอหอย เจ้าหน้าหล่อจึงเอามือบัง ฉันเลยรีบเปลี่ยนมาชกตรงท้อง "เสมอแล้ว เย้! หึหึหึ เอาล่ะนะ เจ้าหน้าหล่อ อีกแค่แต้มเดียว ฉันต้องสยบนายให้ได้" แล้วฉันก็ทำให้มันหลบจนจนมุม เมื่อทำท่าจะชก มันก็ทำตาโต ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า
"โอ๊ะบีมิกซ์มาดูด้วย!" "หา ไหนๆๆ" แล้วฉันก็รีบมองหาบีมิกซ์ด้วยความตื่นเต้น แต่แล้วเจ้าหน้าหล่อมันก็เตะฉัน
"ในที่สุด พีรพลก็เอาชนะแพรงามได้แล้วครับ!" โฆษกพูดท่ามกลางเสียงเชียร์ดังสนั่น ฉันแทบจะร้องไห้ท่ามกลางคนดู ก็ฉันไม่เคยแพ้นี่!
หนอย! เจ้า ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันเกลียดนาย คนอย่างนายมัน ตู๊ดๆ ใช้กำลังกับผู้หญิง ตู๊ด เจ้า ตู๊ด ตู๊ดๆๆๆๆ (จาก Nonmin: คือมีแต่คำไม่สุภาพ ฉันจึงขอเซ็นเซอร์ด้วยคำว่าว่า ตู๊ดๆๆ ค่ะ ^_^")
เมื่อทำการมอบรางวัลเรียบร้อยและผู้ชมเริ่มกลับแล้ว ฉันจึงเข้าไปอาบน้ำ แล้วเดินออกมาข้างนอกด้วยอารมณ์หงุดหงิด แต่แล้ว พ่อก็ลากฉันไปพบกับลุงคนหนึ่งซึ่งอายุพอๆ กับคุณพ่อ ฉันยกมือสวัสดี แล้วพ่อก็พูดว่า "แพร ลุงคนนี้คือลุงปราโมทย์นะลูก ตั้งแต่วันนี้ เขาจะย้ายเข้ามาอยู่บ้านเดียวกับเราพร้อมกับลูกชายของเขา ต้น พีรพลคนที่ลูกแข่งกับเขาเมื่อกี๊น่ะ"
ว่าไงนะ! เจ้า ตู๊ด ที่ฉันสุดยอดจะ ตู๊ดๆ นี่น่ะเหรอ "ทำไมล่ะคะ หนูต้องอยู่บ้านเดียวกับนายนี่น่ะเหรอ" ฉันพูดแล้วมองไปที่ต้น พีรพลด้วยสายตาดุดัน
"เฮอะ ทำอย่างกับว่า ฉันอยากจะอยู่บ้านเดียวกับเธองั้นแหละ ยายเบ๊อะเออ ว่าแต่ทำไมล่ะฮะ พ่อ" ต้นถาม ลุงปราโมทย์จับตัวต้นมาอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วโอบไหล่เราสองคนก่อนจะพูดว่า
"พวกลูกเป็นคู่หมั้นกันจ้ะ"
"หา! ว่าไงนะ!" ฉันกับต้นร้องพร้อมกัน
บ้าที่สุด พวกพ่อทำแบบนี้ได้ยังไง ฉันก็มีหัวใจนะ ฉันมีสิทธิ์จะเลือกคนที่รักเองนะ ไม่ใช่ เจ้า ตู๊ดๆๆๆๆๆ
4 พฤศจิกายน 2546 22:17 น.
Nonmin
--------------
"เต๊งเนงเต๊งเนง! เต่งเนงเต๊งเนง!" เสียงออดเข้าเรียนของโรงเรียนสตรีศรีประเสริฐดังขึ้น ฉันหยิบหนังสือของวิชาคณิตศาสตร์ขึ้นมาเตรียมไว้คอยอาจารย์ทันที เสียงเจี๊ยวจ๊าวของนักเรียนหญิงในห้องดังด้วยอาการผิดปกติ
"พวกนั้นคุยเรื่องอะไรกันน่ะ ฟ้าท่าทางยังไงกะเล่าเรื่องผีงั้นแหละ!" ฉันถามฟ้า เพื่อนผู้กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่
"อะไรกันจ๊ะ ใบหญ้า นี่เธอไม่รู้หรอกเหรอ ว่าวันนี้มีนักเรียนใหม่เข้ามาน่ะ" เสียงของฟ้าตื่นเต้นขึ้นกว่าเก่า
"โธ่! ก็แค่นักเรียนใหม่ธรรมดา ไม่รู้จะตื่นเต้นอะไรกันนักหนา!" ฉันว่า
"ไม่ใช่ธรรมดานะยะ ยายเบ๊อะ! นักเรียนที่เข้ามาใหม่เนี่ย เป็นผู้ชาย!!!" ฟ้าเน้นเสียงเกือบจะกรี๊ดขึ้นมางั้นแหละ "เขาเข้ามาโรงเรียนหญิงของเราได้ก็เพราะว่า ผอ. เป็นคุณป้าของเขา"
"งั้นก็ใช้เส้นนี่หว่า!" ฉันคิด ทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ใจจริงๆ ฉันเองก็รู้สึกตื่นเต้นนะ /////
"เอ้า! พวกเธอ เงียบกันได้แล้วจ้ะ" อาจารย์วิชัยพูดขึ้น และยิ้มน้อยๆ ท่านเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาห้องเราและเป็นอาจารย์สอนวิชาคณิตศาสตร์หละ "วันนี้ห้องเรามีนักเรียนเข้ามาใหม่นะ เข้ามาได้ อานนท์" แล้วสักพักร่างหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้อง นักเรียนหญิงหลายคนพากันขยับตัวอย่างตื่นเต้น
"สวัสดีครับ ผมชื่ออานนท์ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ" เขาพูดขึ้นด้วยเสียงลึกๆ นุ่มๆ ทำไมถึงหน้าตาดีอย่างนี้นะนักเรียนหญิงทุกคนยังอมยิ้มนิดๆ หน้าแดงหน่อยๆ เลย
"เอาหละ ไปนั่งที่โต๊ะนั้นนะอานนท์" อาจารย์วิชัยพูดขึ้น ต๊ายตายว้ายกรี๊ด! เขานั่งข้างฉันหรือเนี่ย!!!
วันนั้นเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกหวั่นไหวมาก ก็แหม ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายขนาดนี้มาก่อน ฉันเรียนชั้นอนุบาลกับประถมที่เซนต์ปอลฯ ซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงล้วน แล้วที่นี่ก็เป็นโรงเรียนมัธยมหญิงล้วนเช่นกันตลอดวันนั้นฉันพยายามแสดงอาการแข็งๆ ทื่อๆ เพื่อไม่ให้อานนท์รู้ว่าฉันสนใจเขา (ก็อายนี่!) แต่รู้สึกว่าเขาจะเข้าใจผิด
"เธอเหมือนทอมเลยนะ" เขาพูดขึ้นในเวลาพักเที่ยง ฉันสะดุ้งเล็กน้อย รู้สึกหน้าแดงจัด ฉันยืนตัวตรง เม้มปาก แล้วพูดหนักๆ ว่า "ฉันไม่ใช่ทอมนะ!" เขาถึงกับชะงัก แต่แล้วก็หัวเราะ
"อย่างนี้ยิ่งเหมือนใหญ่เลย ฮึฮึ" แม้จะเป็นคำพูดเล็กๆ น้อยๆ แต่ฉันรู้สึกเขาเสียมารยาทมาก จึงมองหน้าเขาตรงๆ แล้วพูดว่า "ทำไมไม่ดูตัวเองเสียบ้างล่ะยะ! ตัวผอมแห้ง แถมยังเข้ามาในโรงเรียนหญิงอีก เชอะ! โรงเรียนชายก็มี โรงเรียนสหฯ ก็มี นายคิดจะใช้เส้นใช่ไหมล่ะยะ หรือไม่ก็" ฉันลดเสียง "อยากเหมือนผู้หญิง ใช่ป๊ะ? ไอ้ตุ๊ด" แล้วฉันก็หัวเราะ เขามองฉันอย่างโกรธๆ แล้วก็เดินหนีไปเลย
ฉันรู้สึกสะใจ แต่ก็ใจหายเหมือนกันเพราะจริงๆ ฉันก็หลงเขาอยู่นิดๆ แต่ฉันจะทำยังไงดีล่ะ? ให้ไปขอโทษ แล้วพูดว่า "ฉันเหมือนทอมก็เพราะพยายามทำ ไม่งั้นเธอจะรู้ว่าฉันสนใจน่ะหรือ" ไม่มีทางหละ! ฉันไม่พูดอย่างนั้นแน่นอนเอาเถอะ! อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด!
ดังนั้น ตั้งแต่วันเป็นต้นมา เขาก็เรียกฉันว่า "นังทอม" ส่วนฉันก็เรียกเขาว่า "ไอ้ตุ๊ด" เราเป็นคู่แข่งกันมาเสมอ ทั้งเรื่องเรียน กิจกรรมกีฬา ดนตรี และอีกมากมาย ฉันจึงค่อยๆ รู้สึกเกลียดอานนท์เรื่อยๆวันหนึ่งเราทะเลาะกันในวิชาคณิตฯ
"เอ๊ะ! ไอ้ตุ๊ดโง่! ถ้าจะจับแยกตัวประกอบ แล้วทำไมไม่เขียน XX ล่ะยะ!" ฉันว่า ขณะมองสมุดของเขา
"ฉันจะเขียน X² นังทอม มันก็ถูกเหมือนกัน อย่ามายุ่ง" เขาว่าแล้วเราก็ทะเลาะกันอีกนาน เมื่ออาจารย์วิชัยเห็น ท่านจึงรีบแยกเราสองคนทันที แล้วให้ฉันนั่งหลังห้อง ขณะที่เขานั่งหน้าห้อง เพื่อไม่ให้ทะเลาะกันอีก
แต่เรื่องมันยังไม่จบแค่นั้น ในวิชาประวัติศาสตร์ อาจารย์ให้อาสาสมัครออกมาอธิบายเรื่องการปฏิวัติฝรั่งเศส ซึ่งฉันชอบเรื่องนี้มาก จึงรีบยกมือ แต่เจ้าอานนท์ก็ยกมือเหมือนกัน
"ฉันจะออกก่อน ไอ้ตุ๊ด!" ฉันว่าแล้วขว้างปากกาใส่เขา เขาจึงขว้างกลับมาอาจารย์จึงจับเราไปยืนตากแดดหน้าอาคาร
"หนูใบหญ้า กับอานนท์ทะเลาะกันประจำเลย!" ฉันได้ยินอาจารย์พงษ์ศรี อาจารย์วิชาภาษาไทยพูดขึ้น "เราจะทำยังไงกันดี เพื่อไม่ให้เด็กสองคนนั่นมีเรื่องกัน" อาจารย์ทุกคนในห้องพักครูเงียบกันไปครู่หนึ่ง แล้วอยู่ๆ อาจารย์มุทิตา อาจารย์วิชาประวัติศาสตร์พูดว่า
"งั้นเราก็จับเด็กสองคนนั่นให้ออกเดทกันซะเลย! ถ้าได้ผลล่ะก็ เด็กสองคนนั่นคงจะไม่ทะเลาะกันอีกแล้วหละ" แล้วในที่สุด ฉันกับอานนท์จะถูกจับให้ไปออกเดทในวันเสาร์ อย่างไม่เต็มใจนัก
วันนั้นเป็นวันที่มีอากาศดีมาก ฉันใส่เสื้อสีเทาเก่าๆ กับกางเกงยีนส์เข่าขาดๆ มา ขณะที่เขาใส่กางเกงดำ เสื้อสีดำที่มีคำว่า "โสด" ติดอยู่ เราสองคนดูไม่เข้ากับสภาพอากาศเลย
"อาจารย์บ้า ทำไมต้องให้เราทำอย่างนี้ด้วยนะ!" ฉันบ่น แต่รีบเดินจ้ำๆ ไปที่สวนสนุกทันที อานนท์มองฉันแล้วยิ้ม "นี่! นังทอม เธออยากเดทกับฉันมากเลยเหรอ ถึงได้รีบอย่างนั้นน่ะ" ฉันจึงรีบทำตาเขียวใส่เขา แต่ก็ต่างพากันเข้าไปในสวยสนุก จริงๆ ฉันก็อยากมาที่นี่มาก เพราะเพิ่งสร้างเสร็จ แล้วมันก็สวยมากด้วย รู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย เพราะมีคู่รักหลายคู่
เราสองคนไปเล่นปลาหมึกกัน ฉันรู้สึกสนุกมากทั้งที่ไม่อยาก เราได้ไปเล่นม้าหมุน และล่องแก่ง และเราก็มาเจอกับรถไฟเหาะ อานนท์รีบพูดกับฉันว่า "เธอห้ามจับมือฉันนะ" ฉันจึงว่าเขาเสียยาว
ฉันพยายามจับราวข้างหน้าแทนในขณะที่รถไฟเหาะมาได้ไม่เท่าไหร่ แต่เมื่อมันลงเข้าไปในอุโมงค์ ฉันกรี๊ดลั่น และฉันก็จับมืออานนท์อย่างห้ามไม่อยู่เพราะความกลัวแต่เขากลับไม่ว่าอะไร
เรามาต่อกันด้วยบ้านผีสิงทันที ฉันพยายามหัวเราะเพื่อไม่ให้เขารู้ว่าฉันกลัว แต่เหมือนเขาจะมองตาฉันออก
"ฉันว่าเราอย่าเข้าเลย ใบหญ้า" อานนท์พูด ฉันอึ้งไปแป๊บนึง
"เธอเรียกชื่อฉันได้แล้วหรือ" ฉันถามโง่ๆ "เอ้อเข้าสิ" แล้วอานนท์ก็ลากฉันเข้าไปทันที
บ้า บ้า บ้า ไอ้บ้านผีสิงบ้า! ทำไมต้องทำผีให้เหมือนนักก็ไม่รู้ ยี๋!! มีทั้งปิศาจ ผีดูดเลือด ฉันร้องแต่ก็พยายามไม่เข้าใกล้อานนท์ แต่ทันใดนั้น
"กรี๊ด!!!" ฉันร้องลั่น เมื่อเห็นหัวคนขาดที่เหมือนจริงมากมาหล่นตรงหน้าฉัน แต่รู้สึกเหมือนว่าหน้าฉันจะแนบกับอก ของอานนท์ แขนสองข้างกอดรอบตัวเขา ฉันพยายามปล่อย แต่ก็มีผีคอยาวโผล่มาอีกฉันปล่อยเขาไม่ได้
"เธอกลัวจริงๆ นั่นแหละ เขาหัวเราะ" ฉันรู้สึกว่าหัวใจเขาดังสนั่นหวั่นไหว แล้วมือสองข้างของเขาก็มาโอบตัวฉันแล้วเราก็ออกไปจากบ้านผีสิง
เรามาจบที่ชิงช้าสวรรค์ วิวทิวทัศน์ช่างสวยเหลือเกิน แต่แล้วเสียงอานนท์ก็พูดขึ้น
"ฉันขอโทษนะที่เคยทำร้ายกาจกับเธอน่ะ ใบหญ้า" อานนท์พูดขึ้น ฉันหน้าแดงเล็กน้อย
"ฉันตะหากล่ะที่ต้องขอโทษ ฉันเคยรู้สึกว่าเกลียดเธอ แต่ก็เพิ่งมารู้วันนี้ว่าเธอไม่ใช่คนที่สมควรจะถูกเกลียด" ฉันเห็นอานนท์เบิกตากว้างขึ้น แล้วเขาก็หันไปดูวิวทางหน้าต่างอย่างเขินๆ แขนสองข้างวางบนหลังเก้าอี้ เวลาอย่างนี้เขาดูดีมาก ฉันชักจะชอบเขาซะแล้วสิ
เราออกจากสวนสนุก แล้วซื้อไอติมมากินกัน ขณะเดินกลับ ฉันชวนคุยตลอดทาง เราคุยได้ดีจนถูกคอเลยหละ
"ฉันต้องกลับทางนี้แล้วหละ อานนท์ บ๊ายบายจ้ะ!" ฉันพูดแล้วยิ้มให้เขา แต่เขาเข้ามาจับมือ
"เดี๋ยวก่อน!" เขาเรียก ฉันหันมามองเป็นเชิงถาม "แก้มเธอเปรอะไอติม" แล้วอานนท์ก็เอาปากมาจูบแก้มฉัน ฉันจับแก้ม แล้วหน้าแดง
"ไอ้ไอ้เจ้าบ้า! ลามกที่สุด!" ฉันว่า พลางวิ่งไล่เขา ขณะที่พระอาทิตย์กำลังจะตก มีดวงจันทร์ แล้วเช้าวันใหม่ ที่สิ่งใหม่ๆ จะเริ่มต้นอีกครั้งเริ่มต้นแต่ในสิ่งที่ดีๆ
11 ตุลาคม 2546 21:51 น.
Nonmin
"ครอบครัวของฉัน มีคุณพ่อ คุณแม่ พี่ และตัวฉันซึ่งชื่อว่าตะวัน พวกเรากำลังจะย้ายบ้านไปอยู่กรุงเทพฯ ดังนั้นในวันนี้ ฉันจึงเข้าไปในห้องเก็บของเพื่อดูว่า มีของอะไรบ้างที่จำเป็นต้องใช้
"ฝุ่นเต็มไปหมดเลยแฮะ" ฉันว่า พลางค้นของไปเรื่อยๆ แล้วก็ไปเจอกับกล่องสีน้ำตาลใบหนึ่ง ฉันจัดการเช็ดฝุ่น และเปิดดูข้างในมันเป็นสมุดโน้ตเพลงตอนอยู่ ม.3 ซึ่งเป็นปีเดียวกับที่ฉันโดนอุบัติเหตุรถชนพอดี และฉันก็เจอกรอบรูป เป็นรูปฉันตอนอายุ 15 กับเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุใกล้เคียงกัน
ใครกันนะ???
ฉันจึงตัดสินใจถามพี่ของฉัน เมื่อพี่ฉันเห็นรูป ก็ทำท่าทางแปลกๆ และบอกว่า "เขาเป็นเพื่อนเก่าของเธอน่ะ ชื่อริว และก็เป็นรักแรกของเธอด้วย" เมื่อฉันได้ฟัง จึงถามต่อว่า
"แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน"
"เธออยากรู้เหรอ?" พี่สาวฉันถาม แล้วทำหน้าเศร้าๆ "หึ! ดีเหมือนกัน ถ้าเธออยากไปบ้านริว พี่จะได้ให้ที่อยู่ แล้วเธอก็ไปถามความจริงจากแม่ของริว"
ความจริงงั้นเหรอ
ฉันจึงเอาที่อยู่ของริวจากพี่สาวมา ฉันตัดสินใจว่า ก่อนที่จะไปกรุงเทพฯ ฉันจะต้องไปพบริว จึงไปขออนุญาตคุณแม่
"ดีแล้วล่ะจ้ะ ที่ลูกไป" แม่ทำหน้ายิ้มและทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ไปในคราวเดียวกัน
ฉันเดินทางมาในที่อยู่ที่พี่ของฉันบอก แล้วก็มาเจอกับบ้านหลังหนึ่ง แม้จะไม่ใหญ่มาก แต่ก็ดูสวยงาม มีต้นไม้ดอกไม้ปลูกไว้มากมายรอบบ้าน ฉันเคาะประตู แล้วสักพักก็มีหญิงวัยกลางคนเดินออกมา เมื่อหล่อนเห็นหน้าฉันก็ทำหน้าตกใจเล็กน้อย
"เอ่อหนูคือตะวันใช่มั๊ยจ๊ะ" หล่อนถาม แล้วฉันก็พยักหน้า
"คือ หนูทราบมาว่า ริวอยู่ที่นี่น่ะค่ะ หนูขอเข้าไปพบริวหน่อยจะได้ไหมคะ" ฉันพูด และก็เห็นน้ำใสๆ ไหลลงมาจากดวงตาของแม่ของริวที่อยู่ตรงหน้าฉัน
"ถ้าริวรู้ว่าหนูมา เขาคงจะดีใจมาก" หล่อนพูด
"ทำไมเหรอคะ เกิดอะไรขึ้น?" ฉันถามอย่างร้อนรน
"เขาเสียไปแล้วจ้ะ ถ้ายังไงเราเข้ามาคุยกันข้างในดีกว่านะ" แม่ของริวพูด แล้วหล่อนก็นำฉันไปที่ห้องๆ หนึ่ง หล่อนเปิดประตูห้องนั้น ฉันพบว่าข้างในเป็นห้องสีฟ้า มีเตียงที่ว่างเปล่า มีของใช้ทุกอย่างของเด็กผู้ชาย และมีรูปของฉันกับริววางอยู่บนหัวเตียง
"นี่คือห้องนอนของริวจ้ะ" หล่อนบอก "หนูนั่งลงก่อนเถอะ" แล้วฉันก็นั่งลงตรงปลายเตียงของริวและฟังแม่ของริวเล่า "เมื่อ 3 ปีก่อน หนูกำลังจะข้ามถนน เผอิญมีรถกระบะวิ่งตรงมาจะชนหนู ตาริวแกเห็น ก็เลยกระโดดไปหวังจะผลักหนูเพื่อไม่ให้ถูกรถชน แต่กลายเป็นว่ากลับชนทั้งคู่ แล้วก็พาริวกับหนูไปที่โรงพยาบาล ริวนั้นเขาเจ็บปวดมาก เขารู้ตัวว่าจะตาย แต่เขาก็อดทน เขาบอกป้าว่า เขาอยากเขียนบันทึกลงในสมุดของเขา ป้าก็เลยเอาสมุดเล่มนั้นมาให้ แล้วเขาก็ลงมือเขียน พอเขาเขียนเสร็จ เขาก็ตายไป" หล่อนเช็ดน้ำตา "ริวเขารักหนูมากนะจ๊ะ ถ้าไม่มีเขา ป่านนี้ หนูคงตายไปแล้ว"
ฉันนิ่งเงียบ รู้สึกเหมือนมีอะไรมากระจุกอยู่ที่ลำคอ แม่ของริวลุกขึ้นไปหยิบสมุดสีฟ้าเล่มหนึ่ง "นี่เป็นสมุดดนตรีที่หนูเคยสอนเขา ด้านหลังนี่แหละ ที่เขาเขียนความทรงจำเกี่ยวกับหนูเอาไว้ และก็" หล่อนส่งเทปเพลงให้ฉัน "นี่เป็นเพลงที่ริวแต่งให้หนูเมื่อ 3 ปีก่อน เขาต้องการที่จะให้หนูเป็นของขวัญวันเกิด"
ฉันรับของนั้นมา ก่อนจะพูดว่า "หนูขออยู่คนเดียวสักครู่ได้ไหมคะ" แล้วแม่ของริวก็ออกไป ฉันจึงลุกขึ้น เอาเทปนี้ไปเปิดกับเครื่องเล่นเทปในห้องของริว เพลงกำลังเล่น เป็นเสียงของริว เป็นเสียงดนตรีที่ริวแต่งเองแล้วฉันก็เปิดด้านหลังสมุดอ่าน
ในนั้นเขียนถึงความรักของริวที่มีต่อฉัน ความประทับใจในความสดใสและรอยยิ้มของฉัน น้ำตาของฉันค่อยๆ เอ่อท้น แม้ฉันจะจำริวไม่ได้ก็ตามที แล้วฉันก็เปิดไปในหน้าที่มีเลือดแห้งๆ เปื้อนกระดาษ ในนั้นเขียนว่า
'วันที่ 13 มกราคม พ.ศ. 2542ในที่สุด ความรักของฉันก็ดำเนินมาถึงจุดจบ ฉันได้ช่วยตะวันคนที่ฉันรักให้เธอรอดพ้นจากความตาย แม้ว่าตัวฉันจะหายไปจากโลกนี้ก็ตาม แต่มันก็คุ้มค่า กับการทำสิ่งดีๆ ให้คนรักของเรา ฉันรู้ ความรักนั้นสละได้แม้ชีวิต แต่นึกแล้วฉันเจ็บใจตัวเองเหลือเกิน ทำไมฉันถึงไม่เคยบอกคำว่า "รัก" กับตะวันเลยสักครั้งนะ จะได้ไม่ต้องทรมานหัวใจไปพร้อมกับร่างกายที่อ่อนล้าของฉันด้วยอย่างนี้อยากให้ตะวันอ่านสมุดเล่มนี้เหลือเกิน เธอจะได้รู้ความในใจที่ฉันมีให้เธอ และเธอจะได้รู้ว่า เธอคือผู้สอนฉันทุกๆ อย่าง เธอสอนความรักครั้งแรกและครั้งสุดท้ายให้ฉัน ตะวัน แต่เธอจะรู้บ้างไหมเล่า ว่าฉันคนนี้ไม่ได้เจ็บแต่ตัว แต่เจ็บที่หัวใจที่ฉันไม่ได้บอกรักเธอ แต่มันก็คงไม่มีประโยชน์ ร่างกายของฉันอ่อนแรงลงไปเต็มที น่าเสียดาย เพลงที่ฉันแต่งก็ไม่มีโอกาสได้มอบให้เธอกับมือของตัวเอง ตะวัน เธอรู้ไหมว่าใจของผู้ชายคนที่รักเธอคนนี้ อยากให้เธอมายืนใกล้ๆ มาจับมือฉัน มาร้องเพลงให้ฉันฟัง มากอดฉันก่อนที่ฉันจะตาย แต่ทั้งหมด ฉันแค่อยากให้เธอรู้ไว้ว่า ฉันรักเธอ'
น้ำตาของผู้หญิงคนนี้เอ่อล้นไปทุกที ในห้องสีฟ้า มีแต่เสียงบทเพลงรักที่ยังคงขับขานอยู่
หน้าส่วนตัว
968
