รุ่งเวิ้งวรรณศิลป์

-กระวีกำภู-

                     ราวรอยกนกร้าว                รุบาการ
เลือนละลายหลังลาน                                แหล่งหล้า
ม้วนโค้งค่อยอันตรธาน                            ตรงทื่อ
เหลือบเลื่อมบนแพรผ้า                            พร่าเพี้ยนพรายผัน
                    เวิ้งวรรณกรรมก่อนนี้          ก้องนาม
พูดคิดประดิษฐ์ความ                               ครุ่นคว้า
อ่านเขียนแต่ตรงตาม                              ตำหรับ
ดุจตะวันเวี่ยฟ้า                                       แต่แล้วเลือนหาย
                     โปรยปรายฝนกระด้าง        ปางกรด
เปรี้ยวแปร่งอรรถรส                                ชดช้อย
ชื้นชุกทุกหยาดหยด                                 ยืดยาด
คือหยดน้ำลายย้อย                                  ย่อมขี้คร้านความ
                     ฝึกตามเพียงชื่อขึ้น             วัยฝึก
ต่างเด็กตื่นแต่ดึก                                    บ่ช้า
เพี้ยงพระที่ลาสึก                                     แต่หนุ่ม
วัยหมดจึงหมดหน้า-                                ที่ต้องทำตาม
                     ฤๅสยามจักอยู่ยั้ง                 หยิ่งยศ
เหยียบอยู่ให้ขี้รด                                      ราดได้
บุญชาติบ่ต้องชด-                                     ใช้ดอก
โคลงกาพย์ไว้กราบไหว้                             บ่ต้องสืบสาน
                      นมนานที่ผ่านฟ้า                ผ่าฝน
พ้นฝั่งอันมัวมน                                        ม่านมุ้ง
เขียนอ่านอย่างแยบยล                              เยี่ยงก่อน
แล้วร่วมกันยลรุ้ง                                      รุ่งเวิ้งวรรณศิลป์