๏ฟ้ า ร้ อ ง ไ ห้ เป็นสายฝน๏

มัสลิน

๏ น้ำพราวพร่างกลางฟ้าร่วงหาพื้น
ชุ่มดินชื้นฉ่ำไปในทุกหน
คือฝนรินหยาดพรายเป็นสายชล
หลั่งท่วมท้นล้นไร่นาบ่านที
                  หันทิศไหนรอบกายคล้ายกันหมด
                  ฟ้าเคยสดงดงามยามเปล่งสี
                  แต่คราฝนหล่นมาในธานี
                  กลับไม่มีความสดใสให้แลมอง  
              
ละอองฝนสาดสายพรมปลายหญ้า
คล้ายน้ำตาสั่งลายามฟ้าหมอง
แผ่นดินอุ่นแผ่ไอรักจักประคอง
ดับขุ่นข้องร้องร่ำตอนคร่ำครวญ
                   ดินรองรับซับน้ำตาคราฟ้าหลั่ง
                   ดินช่วยฝังคราบน้ำตาฟ้ากำศรวล
                   ดินคู่ฟ้าทุกเวลาถ้าทบทวน
                   ฟ้าเรรวนหรือคำรามดินตามใจ          
 
ดินไม่เคยทำร้ายกล้ำกรายฟ้า
ถึงแม้ว่าบางตอนอาจอ่อนไหว
พร่างน้ำตามาเถอะฟ้าถ้าอาลัย
ดินรอให้ฟ้านอนหลับไปกับดิน
                  ดินสัญญาจะกอดฟ้าถ้าร้องไห้
                  ดินคงไม่ครวญคร่ำร่ำถวิล
                  ฟ้ารีบนอนอ่อนละมุนกรุ่นไอดิน
                  ก่ อ น ร อ ริ น พ ร่ า ง น้ำ ต า ค ร า ต่ อ ไ ป ๏