........หากได้ยินคำลาจากของฟากฟ้า
พสุธาอย่างฉันไม่หวั่นไหว
คงเก็บกลั้นกลืนน้ำตารักษาใจ
คอยฝนใหม่กลบเกลื่อนช้ำให้ฉ่ำทรวง
แต่มิได้ยินเสียงสำเนียงฟ้า
พสุธาจึงคิดฝันอันใหญ่หลวง
ว่าจะอยู่ใกล้ฟ้าใช่ว่าลวง
ใจทั้งดวงให้ฟ้าว่าจะรอ
.......เหมือนสายฟ้าฟาดลงตรงกลางอก
น้ำตาตกอกฉันพลันอ่อนท้อ
ฟ้าไม่จริงดั่งคำเคยพร่ำคลอ
ใจเลยท้ออกเลยช้ำยามย่ำเดิน
มาวันนี้พสุธาไร้ค่าแล้ว
สิ้นเสียงแว่วของฟ้าคราห่างเหิน
เจ็บปวดร้าวระบมก้มหน้าเดิน
ร้าวเหลือเกินยามก้าวย่าง.....อ้างว้างใจ
ทิพย์โนราห์ พันดาว.