วังวน4 สาว

มณีจันทร์

จิตรำพัน
แม้เวลาพาผ่านนานเนิ่นแล้ว
ยังไม่แคล้วแนวใจใฝ่ฝันหา
เสียงเอ่ยพร่ำรำพันจากเธอมา
ยังเหมือนว่าฟ้านำเธออยู่เคียง
บ่อยครั้งใจได้ยินชินเธออยู่
คอยแลดูดูแลแว่วยินเสียง
ใจยังเผลอพร่ำเพ้อละเมอเมียง
ยังร้อยเรียงเสียงหวานต้านใจตรม
แต่ความจริงรู้ว่าพาไกลห่าง
ไม่มีทางหวนกลับจับขื่นขม
สุดปลายฟ้าหาคืนชื่นภิรมย์
ไม่อาจชมเชยชิดติดใจคืน
อยากทำตัวหัวใจให้แข็งแกร่ง
มีเรี่ยวแรงดังเดิมเติมใจฝืน
เหมือนก่อนรับประดับเธอแล้วพังครืน
ขอหยัดยืนฟื้นใจใส่กำลัง
จะหมุนวนคนเวียนเลียนภาพเก่า
ให้รุมเร้าเผาใจไร้ความหวั ง
นานเท่าไรใจคืนชื่นชีวัง
เรื่องช้ำรั้งขังมืดจางหายไป
เหมือนติดในวังวนวนความคิด
ขังดวงจิตติดบ่วงห้วงหวั่นไหว
ไร้ทางออกสู่แสงแห่งตาใน
เพราะหัวใจจมปักรักคำเดียว
 มณีจันทร์
ตาหลับลงแต่ใจไม่เคยหลับ
มันหวนกลับคะนึงถึงวันหวาน
ยังได้ยินเสียงเธอเหมือนวันวาน
ยังขับขานพูดพร่ำร่ำเรื่อยมา
แม้รู้ว่าเธอไปไม่หวนกลับ
จากลาลับแสนไกลสุดไขว่หา
เธอไปลิบอยู่เหนือกาลเวลา
อยากเอื้อมมาคว้าลมสุดข่มใจ
อยากหลุดพ้นวังวนจนทางออก
สุดช้ำชอกบอกใจไม่หวั่นไหว 
แต่ติดอยู่วกวนทนปวดใจ
ข้างหน้าไซร้ไร้ทางเหมือนอย่างเคย
เพราะว่ารักคำเดียว เกี่ยวใจไว้
เธอจากไปซมซานรานอกเอ๋ย
หาทางออกวังวนจนผ่านเลย
ก็เหมือนเคยคือจนด้วยหนทาง
 อาราเล่
บ่อยที่ใจร่ำร้องแลมองหา
คราบน้ำตารินรดจรดเป็นสาย
ติดอยู่ในวังวนจนเจียนตาย
มิเคยคลายหม่นเศร้าเฝ้าอาลัย
บ่อยที่ในหัวใจได้ยินเสียง
แว่วมาเป็นสำเนียงเพียงอ่อนไหว
ไม่เคยเลยสักครั้งต้องห่างไกล
แม้จะอยู่หนใดย่อมมีกัน 
คงกลิ่นอายไออุ่นกรุ่นทั่วห้อง
ชายตามองไม่เห็นเป็นเพียงฝัน 
บ่อยที่นอนละเมอเพ้อทุกวัน
เรียกชื่อเธออย่างนั้นมันชินตา
ยังคงคุ้นกับที่เคยมีเธอ   
ยังคงเพ้อร้องร่ำคร่ำครวญหา
แต่ก็รู้เธออยู่ไกลเกินกลับมา
อยู่บนฟ้าเบื้องบนจนยากคืน
อยากให้ใจเข้มแข็งแกร่งกว่านี้
ทุกเรี่ยวแรงที่มีไม่อยากฝืน
หยาดน้ำตาซ้ำซ้ำเพราะกล้ำกลืน
อยากจะฝืนยืนได้ไม่มีเธอ
จะต้องเป็นเช่นนี้อีกนานไหม
ภาพเธอนั้นคาใจอยู่เสมอ
ยากจะลืมวันที่เคยมีเธอ
ยังละเมอเพ้อไปในวังวน
ด้วยเหตุผลง่ายง่ายเพียงสั้นสั้น
" รั ก "คำเดียวเท่านั้นมันสุดล้น
เกินจะหยุดรักได้ให้ทุกข์ทน
รักเธอจนตราบชีวิตมิคิดลืม 
 ยาแก้ปวด
เป็นบ่วงกรรมกักกั้น      คุมขัง
ตรวนโซ่ล่ามดุจดัง        นรกซ้อน
เงามืดมิดรุมฝัง            คลุมร่าง
เจ็บปวดร้าวเร่าร้อน      พิษร้ายเคลือบแฝงฯ
เสียงเธอเรียกแว่วไร้      ตัวตน
เหลียวเหม่อมองทุกหน    ซ่อนเร้น
โหยหาพร่ำเพ้อบน         ความว่าง
เอื้อมเท่าไหร่เหมือนเค้น  ไขว่คว้าเงาดำฯ
เพราะเธอไกลสุดคว้า    คืนมา
ไกลห่างจนลับตา          สุดฟ้า
นานเกินกว่าเรียกหา      เธออีก
ใจอ่อนแรงอ่อนล้า        หมดแล้วแรงใจฯ
จมวังวนแห่งนี้           ยาวนาน
หยั่งลึกสุดทรมาน       ห่อนไห้
เหลือเพียงแค่วิญญาณ  ลอยล่อง
เพราะรักคำเดียวไซร้   ฉุดรั้งวิญญาณ์ฯ๛