ฉันนั้นนั่งร้องไห้ถึงฟ้าสาง ช่างอ้างว้างโดดเดี่ยวเปลี่ยวความเหงา มองทางไหนได้เห็นเป็นแค่เงา มองตัวเราช่างโง่เขลาซะเสียจริง วันเวลาพลาพัดจัดเดินผ่าน มองดูกาลผ่านมานานนักยิ่ง นับจากวันเวลาที่ถูกทิ้ง สิ่งบางสิ่งหายไปไม่คืนมา แสงตะวันผันผ่านพร่าสะพัด เธอขจัดทลายใจไกลภูผา จวนจนรัตติกาลผ่านนภา ทั้งอุราหายไปใจทลาย แม้ทั้งใจได้ไกลจากตัวฉัน ภาพเธอนั้นมันไม่เคยจะจางหาย อยากบอกเธอว่าฉันอยากตาย ทั้งใจกายได้กลายเป็นของเธอ
นิล ลมหวน 4 ก.ย. 2552 18:37 น. - ID 128905 
902
1
0
5 กันยายน 2552 17:58 น. - comment id 994790
4 กันยายน 2552 19:17 น. - comment id 1035780
ภาพกระจ่างกลางใจในสำนึก ฝังรากลึกดังสลักบนแผ่นหิน แม้กายดับลับร่างลงฝังดิน โฉมยุพินยังตราตรึงถึงวิญญาน เพียงได้พบหน้าสบตาเธอเพียงครั้งเดียวยังเป็นไปได้ถึงเพียงนี้สามปีแล้วยังเหมือนเมื่อวาน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
