อัศจรรย์ที่ฝันไป (กลอน ๖)

สุริยันต์ จันทราทิตย์

     ๏ ประหลาดเหลือประหลาดฝัน			
อัศจรรย์บันเทิงจิต
ไหวสะท้านเกินต้านฤทธิ์				
ในนิมิตภาพมายา
     ๏ ว่าได้อยู่เป็นคู่สม				
ร่วมภิรมย์เสน่หา
ดั่งถวิลจินตนา				
มิคลาดคลามิคลายกัน
     ๏ สิเนรุก็สั่นคลอน				
สีทันดรก็ครื้นครั่น
คันธมาธน์บรรพตพรรณ				
นั้นยังสิ้นกลิ่นหอมหวาน
     ๏ แดนฉิมพลี ฤ พังพับ				
ยะย่อยยับไปกับกาล
อีกพิภพพื้นบาดาล				
ก็สะท้านสะเทือนไกล
     ๏ พิรุณโรยลงโปรยปราย				
ละอองสายรุจิใส
เป็นหยาดแก้วที่แววไว				
ควบกลั่นไอพิสุทธิ์พราว
     ๏ เหล่าดาราคละคล้อยเคลื่อน			
ละลอยเลื่อนเปื้อนห้วงหาว
แข่งประชันจันทร์สกาว				
สว่างราวทิวาวัน
	
     ๏ นาค มนุษย์ ครุฑา ยักษ์			
สนานรักสราญขวัญ
เทพบุตรประคนธรรพ์				
ต่างประชันทิพย์ดนตรี
     ๏ สองสุขสมฤดิหมาย				
บ่มิหน่ายและแหนงหนี
ได้ครองอยู่คู่ชีวี				
บ่มิมีจะห่างไกล
     ๏ จวบรุ่งแจ้งครั้นแสงสาง			
โลกสว่างสุริย์ใส
ต้องจำลานิทราลัย				
สะท้อนใจให้จาบัลย์
     ๏ ฤๅว่ามันจะเป็นได้				
ก็เพียงในมายาฝัน
เพราะความจริงเราไกลกัน				
ไม่มีวันจะโคจร๚๛