เพราะความห่างไกล
เวลาที่ผ่านพ้นไป จึงเชื่องช้า
ไม่อยากจะโทษวัน เวลา
หรือโทษนาฬิกา ที่หยุดเดิน
แต่เพราะในบางเวลาที่ไกลห่าง
ชีวิตก็ก้าวย่าง อย่างนานเนิ่น
ความคิดถึงจึงเพิ่มมากเหลือเกิน
ชีวิตเลยต้องเดินอย่างเดียวดาย
เวลาไหนใจก็เหงา
ฝกตกไม่ทุเลาไม่จางหาย
แดดแรงก็ยังเหงาอยู่มิคลาย
อยากทลายความเหงาให้เศร้าจาง
บนทางเดินเดียวดายสายเก่า
เพราะคนรักเราไม่เคียงข้าง
ความคิดถึง ความเหงา จึงมิจาง
ชีวิตเลยอ้างว้าง อย่างเงียบงัน
คืนฝนตก
zilve