แล้วโลกคลั่งสั่นไหวเสียใหญ่หลวง ตึกรามร่วงล้มทับพังยับพ่าย อันโครงสร้างเหล็กเส้นไม่เว้นวาย คอนกรีตหินหลากหลายทลายลง คล้ายผืนดินผินแผกจนแยกขาด ผู้คนหวาดหวีดหวั่นเสียงพรั่นหลง หาทางรอดหนีตายบ่วายปลง โลกไร้ความยืนยงมั่นคงใด ความสัมพันธ์ผูกไว้ใครเล่าเห็น สิ่งจับต้องมิอาจเว้นยังเอนไหว พ่อแม่ลูกล้มตายแยกย้ายไป สายเลือดไหลนองพื้นกลืนชีวิน ความทรงจำจารึกสำนึกรู้ ความเจ็บปวดฝังอยู่ยามถวิล ใช่เพียงความสั่นไหวในดวงจินต์ คือความทุกข์กัดกินกว่าสิ้นลม ชาติมิอาจล่มสลายวายอำนาจ ความสำคัญผูกขาดมิอาจสม ทุกโครงสร้างผ่านกาลมินานนม ก็อาจล้มร่วงลับยากกลับคืน เสียงแผ่นดินไหวสั่นน่าพรั่นพรึง แว่วเสียงใครคนหนึ่งนั้นสะอื้น ใต้ซากปรักหักพังเคยยั่งยืน เหลียวหาใครคนอื่นใต้พื้นอาคาร
กวีปกรณ์ 8 ม.ค. 2556 14:20 น. - ID 146447 
8848
2
0
8 มกราคม 2556 18:15 น. - comment id 1253402
หน้าส่วนตัว
9 มกราคม 2556 12:58 น. - comment id 1253432
อ่านแล้วน่ากลัวมากเลยค่ะ...สวัสดีปีใหม่นะคะ
10 มกราคม 2556 09:49 น. - comment id 1253485
สวัสดีปีใหม่ขอให้มีความสุขนะ อย่าเจอแผ่นดินไหว และอย่าเจอความอ่อนไหวใด ๆ เลย สาธุ
10 มกราคม 2556 10:18 น. - comment id 1253489
หลบใต้โต๊ะเลย ครูสอนตอนเด็กๆ
10 มกราคม 2556 10:37 น. - comment id 1253494
หวัดดีปีใหม่จ้ะน้องกรณ์ มั่งมีศรีสุขนะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
