ลมแล้งพัดสะบัดใบกลิ่นไอทุ่ง
หอมจรุงผดุงจิตให้คิดถึง
สองปรางนวลครวญคร่ำเฝ้าคำนึง
คำหวานซึ้งเฮาเคยพร่ำทุกค่ำแลง
เหม่อมองทุ่งอีสานดอกจานคลี่
แต้มแต่งสีขานขับไม่อับแสง
ทาท้องนาพยับแดดด้วยแสดแดง
ทรวงแสลงแล้งเหมือนไหม้ยามไกลกัน
จานดอกแดงแผลงฤทธิ์ให้คิดฮอด
คราวเกี่ยวกอดครั้งเก่าเคล้าสุขสันต์
ดุจภมรอ้อนมาลีทุกวี่วัน
เหลือเพียงฝันวันวารผ่านดอกจานโรย
อยากให้คืนเก่าก่อนย้อนอีกครั้ง
ต่อความหวังขอดกิ่วแห้งหิวโหย
เติมความหมายหายโกรธเคยโอดโอย
ฝากลมโชยถึงเค้าใครเฝ้ารอ
ดอกคูนบานดอกจานแจ่มขึ้นแซมซ้ำ
เสียงหมอลำลอยลมโศกตรมหนอ
ครวญหาคนเคยเว้าพะเน้าพะนอ
พิณแคนซอสุดเศร้าแอ่วเว้าวอน
ลมแล้งพัดสะบัดคนแทบหล่นกลิ้ง
ฤๅทอดทิ้งให้ช้ำชอกเธอหลอกหลอน
ลืมท้องนาป่าเขาสุดร้าวรอน
ฝากลมอ่อนอ้อนย้ำบอก “ทุ่งดอกจาน”
เมษายน ๒๕๔๙
1513
0
1
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
