ฉันตื่นลืมตาในตอนเช้า.. เริ่มต้นวันอันว่างเปล่าอย่าง..อ่อนล้า แววตาดูอ้างว้าง..มองสิ่งต่างต่างอย่างโรยรา นิ่งเฉยบนใบหน้า..ไร้ซึ่งสีฉาบทา..ใดใด นั่งมองความเป็นไปของคนอื่น.. กลับมายิ้มกับตัวเองทุกค่ำคืนอย่าง..หวั่นไหว เหงาลึกล้ำ..กลืนกล้ำการไม่มีใคร อยู่ไปวันวันอย่างเปล่าไร้..ชีวิตชีวา อ่อนแรงกาย..หมดแรงใจไปทุกวัน มีเพียงโลกแห่งความฝัน..ที่ใจนั้นถวิลหา แล้วก็หมดไปอีกวัน..กับการผันของเวลา ยังคงเหงาและเหว่หว้า..... .....จวบจนล้มตัวและหลับตา..เหมือนที่เคย... ...........................................
ผู้หญิงสีม่วง 16 ธ.ค. 2546 19:00 น. - ID 43059 
834
6
0
16 ธันวาคม 2546 20:18 น. - comment id 191829
อีกวัน..ที่หมดไปกับความเหงา อีกกี่ความเศร้าที่ต้องเจออยู่ทุกวัน อีกกี่ความฝันที่ฉันคิดถึง อีกกี่คำที่ฉันเฝ้ารำพึง จึงจะได้เจอรักที่รอคอย **เวลานั้นสามารถทำให้คนดีใจและเสียใจได้ด้วยเนอะ ** ขอให้เจอคนที่รอหรือคิดถึงนะครับ
16 ธันวาคม 2546 21:07 น. - comment id 191876
เป็นกำลังใจให้ครับ
16 ธันวาคม 2546 23:23 น. - comment id 191929
ผ่านวันเป็นเดือนหรือปี ก็ยังมีความเหงามาราวีกับตัวฉัน เมื่อไหร่จะหายเหงาเศร้าสักวัน หรือไม่มีวันนั้นแล้งจริงจริง *-*กลอนไพเราะมากๆๆๆๆๆเลยค่ะ ชอบค่ะชอบ*-*
16 ธันวาคม 2546 23:29 น. - comment id 191933
คงจะเหงามากจิ เบอรโทรไรล่ะจะได้โทรไปคุยให้หายเหงา อิอิ
17 ธันวาคม 2546 07:45 น. - comment id 191986
หน้าส่วนตัว
..เรน..มาอยู่..เป็นเพื่อนพี่เบญจนะคะ..
แต่คง ไม่นาน...
...ตอนเช้า ..เรนมีเรียนนะคะ...
ซื่นชม.. พี่สาวนะคะ...
..
17 ธันวาคม 2546 12:05 น. - comment id 192058
ชอบผลงาน ของคุณ ผู้หญิงสีม่วงมากเลยค่ะ อ่านแล้วโดนมากเลย ติดตามผลงานมาตลอด ขอให้แต่งกลอน เพราะ ๆ อย่างนี้ให้ชาวไทย poem อ่านกันอีกนาน ๆ นะคะ
17 ธันวาคม 2546 12:57 น. - comment id 192086
เพราะเป็นพวกขี้เหงาเหมือนกัน..... เลยชอบมานั่งแต่งกลอน เหมือนคนอ่อนไหว ชอบคิดคนเดียว ว่าอ้างว้าง เงียบเหงาไม่มีใคร... อย่าลืมว่ายังไง...ก็มีใครเป็นห่วงเธอ เธออาจมองข้ามเขาไป...ในวันนั้น ทั้งที่เขารักและผูกพันเธอเสมอ... อย่างน้อยๆเขาก็เป็นคนหนึ่งเคียงข้างเธอ... พร้อมเสมอ เช็ดคราบน้ำตาเธอ..ยามไหลริน...... กลอนของเธอเพาะๆทั้งนั้นนะ เราก็ชอบกลอนอกหักเหมือนกันค่ะ ชื่อ เบญเหมือนกันด้วยค่ะ
19 ธันวาคม 2546 15:14 น. - comment id 192761
ฉันตื่นลืมตาในตอนเช้า.. เริ่มต้นวันอันว่างเปล่าอย่าง..อ่อนล้า แววตาดูอ้างว้าง..มองสิ่งต่างต่างอย่างโรยรา นิ่งเฉยบนใบหน้า..ไร้ซึ่งสีฉาบทา..ใดใด มีชีวิตอยู่อย่างเปลี่ยวเหงา นึกถึงคนเคยรุกเร้าให้หวั่นไหว พวกเขาจากมาแล้วมาพลันจากไป วันนี้ไม่เหลือแม้ใคร และไม่กล้าเริ่มต้นใหม่...ไปอีกนาน
21 ธันวาคม 2546 00:55 น. - comment id 193197
ความเงียบเหงาเศร้าทรวงในดวงจิต
เพราะชีวิตผ่านมาพบประสบเศร้า
มันโน้มน้าวใจเราแน่ไม่บางเบา
จนเราเศร้าว้าเหว่ใจไปอีกนาน
ทุกชีวิตในโลกนี้มีอะไร....แน่
มันผันแปรเปลี่ยนได้หลายสถาน
เกิดเป็นคนควรตั้งจิตไว้ให้เบิกบาน
อดีตนั้นควรผ่านไปให้เป็นเงา
อดีตฉันที่ผ่านมาเป็นก็เช่นนี้
จะหลีกหนีมันตามพบประสบเศร้า
กว่าจะตั้งมั่นในจิตด้วย..ตัวของเรา
แทบจะเอาตัวไม่รอดตลอดกาล
อบรมบ่มนิสัยใจเรามิให้คิด
ตั้งสติวางความหลังไว้ใจประสาน
ความชอกช้ำผ่านไปให้เบิกบาน
ด้วยทำงานเรารักชอบประกอบเอย
แก้วประเสริฐ.
25 ธันวาคม 2546 19:12 น. - comment id 194381
...เรนชอบทุกบทกวี..ที่เป็นของ..
ผู้หญิงสีม่วง...
..ให้ความรู้สึก ..คล้อยตาม..
ที่ได้อ่าน..
..อยากใกล้ชิด...กับพี่สาวใจดี..
..บทกวี..สื่อ..เป็น..ผู้หญิงสีม่วง...
..เรน..มาอีกครั้ง...
เพื่อ..บอกว่า...
เรนขอบคุณ ..กับคำอวยพร..ที่ให้เรน..
..ขอบคุณ...มากมายนะคะ..
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
