หน้าส่วนตัว
กลับมาสู่บทกลอนปกติของชาติกานต์บ้าง ถ้าเป็นกลอนแนวนี้โดยมากแต่งไว้ในสมุดอยู่แล้ว แล้วพบกันใหม่นะคะ
เธอเหมือนฉันในอดีต
ที่หลงผิดจนถึงเวลาสุดท้าย
ยึดไว้กับด้ายเส้นเดียวที่เป็นเยื่อใย
และไม่ยอมตัดไปไม่ยอมทำลายมัน
ไม่ยอมรับความเจ็บ
แต่ยอมทนหนาวเหน็บในคืนฝัน
ไม่ยอมเชื่อว่าเขาไม่รักกัน
จนกว่าเขาจะบอกมัน ว่าความฝันไม่มีจริง
แล้วเธอจะได้บทเรียน
ที่ฉันเพียรสอนจนหมดสิ้น
ความเจ็บช้ำจะกลายเป็นความชาชิน
พร้อมกับถูกสิ่งที่รับรู้ แต่ไม่อยากได้ยิน
................ ทำร้ายมา............
ชาติกานต์ 5 พ.ค. 2547 00:20 น. - ID 52794 
1914
9
0
5 พฤษภาคม 2547 00:35 น. - comment id 260800
ชอบมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ เตือนใจดีค่ะ
5 พฤษภาคม 2547 00:40 น. - comment id 260802
ฟางเส้นสุดท้าย ทิ้งลงในใจ แม้เบาเพียงใด ก็เกินทนทาน อาจดูว่าฉันเหมือนไม่เป็นไร แท้จริงในใจ อ่อนแอ มานาน หนักไปแล้วเธอ ****
5 พฤษภาคม 2547 00:44 น. - comment id 260808
ขอบคุณ คุณผู้หญิงไร้เงามากเห็นคุณในหลายงาน รู้สึกดีจัง มาเป็นเพลงเลยนะอัณณพ แต่ก็ขอบคุณ วันนี้จะออกแล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกันใหม่ บาย
5 พฤษภาคม 2547 05:44 น. - comment id 260879
บทเรียนที่ร้ายเหลือ ไม่น่าเชื่อจะเป็นจริง ฉันทำแทบทุกสิ่ง แต่เธอนิ่งไม่เห็นใจ
5 พฤษภาคม 2547 07:42 น. - comment id 260905
เศร้า ๆ แต่ได้ขอคิด เตือนจิตเตือนใจใฝ่หา รักใครตระหนักไว้ทุกครา เรียรู้ว่าเจ็บช้ำ..ต้องทำใจ ...................................... กลอนเพราะค่ะ สอนดี
5 พฤษภาคม 2547 07:56 น. - comment id 260912
ฉันจะยอมเป็นที่พักพิงสุดท้าย แม้มันอาจดูไม่มีความหมายมากมายนัก ฉันรู้ว่าเธอไม่เคยคิดที่จะมาหลงรัก เพียงแต่เป็นที่พิงพักยามอ่อนล้า ฉันยอมเสมอ.. ยอมเป็นห่วงดูแลเธอแม้หัวใจต้องเจ็บปร่า แม้เธอไม่เคยหันมามองด้วยสายตา ไม่เคยรู้เลยว่ายังมีใคร..รักและใจอยู่อีกคน ++เคยหลงรักเพื่อนสนิทค่ะ แล้วก็รู้สึกอย่างบทกลอนของคุณชาติกานต์ และแล้ว...ฟางเส้นสุดท้ายขาด เพราะความอยากเป็นเจ้าของ เลยต้องถอนตัวมา วันนี้ เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันน่ะคะ++
5 พฤษภาคม 2547 12:42 น. - comment id 261007
ยังไงฉันคนนึงที่ไม่ยอมเจ็บปวด
ไม่อยากรวดร้าวกับคนนั้น
คนที่ไม่แคร์ไม่ห่วงใยไม่รักกัน
ทิ้งมันไปช่างมัน...ฉันคนนึงเชื่อเธอ
^-^ ไม่เห็นต้องทนเลยเนอะ ^-^
กลอนดีจังคะ
5 พฤษภาคม 2547 13:14 น. - comment id 261021
เศร้าจางเลย แต่ก้อเพราะนะคะ มาทักทายค่า ** ^____________^ ** สู้เค้า...!! .....
5 พฤษภาคม 2547 14:32 น. - comment id 261095
ความชอกช้ำหลงผิดเกิดขึ้นได้
ทำอย่างไรจะมิให้ได้ลุ่มหลง
ข้อนี้ซิจึงเป็นเหตุให้ใฝ่พะวง
เพราะหลงจึงได้เหลือเยื้อใยไว้
แก้วประเสริฐ.
ความหมายดีมากเลยครับไพเราะด้วยนา
5 พฤษภาคม 2547 18:34 น. - comment id 261305
ขอขอบคุณทุกคนมากนะคะที่เข้ามา เป็นกำลังใจที่ดีจริงๆ
8 พฤษภาคม 2547 13:15 น. - comment id 263138
มาเยี่ยมมาเยือนค่ะ...ที่หลงผิดจนถึงเวลาสุดท้าย ยึดไว้กับด้ายเส้นเดียวที่เป็นเยื่อใย และไม่ยอมตัดไปไม่ยอมทำลายมัน ..โดนใจอย่างแรง...
8 พฤษภาคม 2547 16:55 น. - comment id 263374
ขอบคุณ mimmy ที่เข้ามาอ่านนะคะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด