สงบนิ่งดิ่งดับราวหลับใหล ลาล่วงคนอาลัยไม่กลับหลัง ทิ้งห่วงหวงบ่วงใจไม่จีรัง ประดุจดังไม้ขอนและท่อนฟืน ญาติพี่น้องน้ำตารินแทบสิ้นใจ หวังยึดยื้อรั้งไว้ไม่อาจฝืน สังขารสู่ครรลองต้องหวนคืน สู่ภาคพื้นแผ่นดินไร้วิญญาณ ประดุจแขกมาเยือนเพื่อนคือโลก แล้วต้องโยกย้ายกลับคืนถิ่นฐาน มิอาจอยู่ยืนยงคงยาวนาน ต้องถึงกาลแตกดับกลับคืนไป ชีพนี้น้อยร้อยปีไม่มีเกิน เที่ยวเผชิญความสุขทุกข์หวั่นไหว บุญหรือบาปชั่วหรือดีเลือกสิ่งใด ฝากโลกไว้ยามตายไม่อายดินฯ
Pheem 21 ธ.ค. 2547 13:39 น. - ID 67939 
1190
7
0
21 ธันวาคม 2547 15:00 น. - comment id 393124
งดงามในภาษาครับ
21 ธันวาคม 2547 15:04 น. - comment id 393128
เพราะครับ ยังจำกันได้เปล่าไม่รู้ สมาชิกเก่าๆครับ
21 ธันวาคม 2547 15:06 น. - comment id 393130
คิดถึงครับ ก.ประแสร์ ศิษยาพร
21 ธันวาคม 2547 15:06 น. - comment id 393131
คิดถึงครับ ก.ประแสร์ ศิษยาพร ก.นพดล รักษ์กระแส
21 ธันวาคม 2547 15:11 น. - comment id 393137
คิดถึงเช่นกันจ้า เลยแวะเวียนมาทักทาย มีความจำเป็นหลายอย่าง ทำให้ไม่ว่างให้เขียนกลอน นาน ๆ จึงย้อนกลับมาที
21 ธันวาคม 2547 16:03 น. - comment id 393158
งานงามค่ะคุณภีม..
21 ธันวาคม 2547 16:57 น. - comment id 393196
บทกลอนงามนานนานมาทีนะคะ
21 ธันวาคม 2547 22:38 น. - comment id 393429
พุดค่ะคุณภีม ยังรำลึกจดจำและคิดถึงเสมอมาค่ะ ดีใจนะคะที่กลับมา อย่าหายไปอีกนะคะ คิดถึงจริงๆค่ะ ด้วยรัก
25 ธันวาคม 2547 12:15 น. - comment id 395724
ท่าทางจะจริงค่ะ อิ อิ...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด