อบไอแดดแผดเผาข้าวต้นน้อย
ยืนต้นคอยฝนหลั่งรินเลี้ยงต้นใหญ่
คอยนับวันนับเดือนเลื่อนผ่านไป
ก็สิ้นใจทิ้งใบแห้งแล้งเหลือทน
คงถึงคราววัวควายตายคาคอก
คิดถึงดอกหญ้าหวิวไหวในไอฝน
บัดนี้เหลือเพียงความหลังต้องจำทน
กินฟางป่นกระดูกโปนไม่พ้นตาย
๗ เมษายน ๒๕๔๘