อบไอแดดแผดเผาข้าวต้นน้อย
     ยืนต้นคอยฝนหลั่งรินเลี้ยงต้นใหญ่
     คอยนับวันนับเดือนเลื่อนผ่านไป
     ก็สิ้นใจทิ้งใบแห้งแล้งเหลือทน
                      คงถึงคราววัวควายตายคาคอก
               คิดถึงดอกหญ้าหวิวไหวในไอฝน
               บัดนี้เหลือเพียงความหลังต้องจำทน
               กินฟางป่นกระดูกโปนไม่พ้นตาย
                                                  ๗  เมษายน ๒๕๔๘