...คนในฝัน...

ผู้หญิงสีม่วง

                                                               
กาลครั้งหนึ่งไม่นานสักเท่าไหร่
มีชายชาติอาชาไนยใจมุ่งมั่น
อยากหาคู่ชีวิตจิตผูกพัน
หญิงในฝันที่หวังช่างสวยงาม
คงจะพบหญิงนั้นสักวันหนึ่ง
คิดได้จึงลาพ่อขออย่าห้าม
จะดั้นด้นค้นหาพยายาม
ออกติดตามแล้วรับกลับบ้านเรา
คู่ครองในอุดมคติที่หมายมาด
ต้องมิใช่เพียงอากาศอันว่างเปล่า
ขอเพียงได้ประสบพบนงเยาว์
จะคว้าเอามาแนบอิงแอบใจ
แล้วเวลาผ่านไปไวเหมือนปด
สิบปีหมดกับการพล่านคว้าไขว่
เที่ยวจับลมแล้วจะเหลืออะไร
วันสูญไปวัยล่วงผ่านนานเกินพอ
ครั้นคิดได้จึงหวนคืนกลับบ้าน
หลังเปิดบานประตูคู้กราบพ่อ
ไม่พบหรือเนื้อนวลควรเคลียคลอ
คนที่จะพาเข้าหออย่างพอใจ
กัดฟันตอบคำถามน้ำเสียงสั่น
เธอคนนั้นที่ลูกเฝ้าฝันใฝ่
พบกันแล้วแต่มิอาจสานสายใย
ห่างกันไกลเกินคว้ามาชื่นชม
สำหรับเธอลูกมิใช่ชายในฝัน
แม้นานวันเทพไซร้ไม่อุ้มสม
จึงจำพรากจากมาดีกว่าตรม
ไม่อยากจมความช้ำทุกค่ำคืน
ฟังเรื่องราวทั้งหมดสลดนัก
อันความรักมิง่ายจะได้ชื่น
ใจตรงกันลำบากยากเต็มกลืน
ขอจงตื่นจากหลับยอมรับมัน
อยู่กับคนของความจริงเป็นสิ่งแน่
เพราะถึงแม้ไม่ใช่นางในฝัน
แต่หากลองปรับเปลี่ยนเรียนรู้กัน
คงสักวันเป็นคู่ครองที่ต้องการ
ผลัดกันเป็นผู้รับและผู้ให้
ต้องมีความเข้าใจเป็นพื้นฐาน
บวกกับความผูกพันอันยาวนาน
จะพบพานรัก แท้ มิแค่ ลม
...............................
ปล. นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า  กำขี้ดีกว่ากำตด ..  
( ขำ ๆ อ่ะนะคะ .. เกี่ยวกันมั๊ยเนี่ยยย .. เอิ๊ก ๆๆๆ ) 
ปล.2  เรื่องสั้นที่เกี่ยวข้อง .. ( สั้นจริง ๆ อิอิ )
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/story5808.html