หน้าส่วนตัว
๐๐๐ตะวันลับขอบฟ้านภากาศ
พิไลลาศเลิศลักษณ์ประจักษ์เห็น
ขอบฟ้าทองรองอร่ามเหลืองยามเย็น
แสนลำเค็ญไม่เห็นเธอเพ้อรำพัน
ยอดยาใจหายไปไหนหรือนี่
ลืมน้องนี้แล้วหรือฤาแกล้งฉัน
เฝ้าคอยหวงห่วงเจ้าเท่าชีวัน
ใจโศกศัลย์มั่นรักเธอชะเง้อคอย
อฐิษฐานฟ้าช่วยด้วยอีกครั้ง
ถ้าเธอยังรักมั่นมิหวั่นถอย
ปล่อยใจนี้ที่มีให้หลุดลอย
แล้วค่อยๆกระชิบเธออย่างแผ่วเบา
และแล้วเธอ-ก็มา-ดั่งปาฏิหาริย์
ด้วยแสงจันทร์สาดส่องต้องคลายเหงา
เธอบอกว่าถ้าวันนี้ไม่มีเรา
ใจคงเศร้าโศกศัลย์จนวันวาย
ยินเสียงแผ่วแว่วมาพาให้คิด
น้ำตาปลิดหล่นล่วงห้วงใจไหว
ฟังก็รู้ดูเธอนั้นเผลอใจ
ฉันขอให้สัญญาจะรักเธอ
ต่อจากนี้จะมีเราเพียงเท่านั้น
แม้ห่างกันหวั่นไหวใจพลั้งเผลอ
ใต้แสงจันทร์วันนี้ฉันมีเธอ
รักเสมอคือเธอตลอดไป๐๐๐
กรวสุภิญโญ 25 มิ.ย. 2549 13:00 น. - ID 90554 
1415
2
0
25 มิถุนายน 2549 14:47 น. - comment id 586158
มะมีใครออกความคิดเห็นเลย
25 มิถุนายน 2549 15:20 น. - comment id 586169
.. เขียนได้ดีทั้งคำและความหมายนะคะ.. คุณเก่งกว่าเรน..
25 มิถุนายน 2549 17:09 น. - comment id 586173
ใจจ้า ขอบคุณมากครับ
26 มิถุนายน 2549 07:39 น. - comment id 586274
เศร้าเน๊าะ ครับ บรรยายได้ความรู้สึกมากๆ ๆ ๆ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด