เธอทุ่มเททุกอย่างกับมัน
แล้วปล่อยฉันให้อยู่คนเดียวเหว่หว้า
เธอทุ่มเทพลังกายและเวลา
ไม่มีแม้แต่แววตาหันมาห่วงใย
เธอไม่เคยหันมามอง
ไม่เคยปกป้องยามฉันอ่อนไหว
แล้วความรักของเธอคืออะไร
แม้เพียงความใส่ใจกลับไม่เคยมี
ฉันคงสำคัญสู้งานไม่ได้
เธอจึงทุ่มเทหัวใจกับงานแบบนี้
ส่วนฉันเธอกลับไม่เคยไยดี
หรือเธอไม่รู้สึกที่เราจะจบกัน
กับฉันเธอเคยบอกว่าจริงใจ
แต่แล้วทำไมเธอกลับทำแบบนั้น
พอนานไปฉันก็เริ่มไม่มีความสำคัญ
ยิ่งอยู่ใกล้กันฉันยิ่งปวดใจ
พอเถอะนะจบกันเท่านี้
ฉันคงเป็นนางเอกแสนดีต่อไปไม่ไหว
ฉันเคยอดทนแต่นี่มันมากเกินไป
ฉันคงทนต่อไปไม่ได้ยื้อต่อไปก็มีแต่น้ำตา
ฉันไม่อยากจะสู้ต่อไป
เพราะของหัวใจมันเริ่มอ่อนล้า
แต่ละวันผ่านไปพร้อมๆกับรอยน้ำตา
ไม่งานสำคัญกว่าจะเสียเวลากับฉันทำไม
30 มกราคม 2545 18:24 น. - comment id 32869
เฮ้อ... !!!

30 มกราคม 2545 20:01 น. - comment id 32891
เปลี่ยนความอ่อนแอและน้ำตามาให้เป็นความเข้มแข็งจะแกร่งทั่วกายและใจจ้า

30 มกราคม 2545 21:57 น. - comment id 32915
รักงานมากกว่าเรา แย่เนอะ

31 มกราคม 2545 14:08 น. - comment id 32987
ไม่จริงหรอกค่ะ สักวันเขาจะอยู่กับเราผู้ชายก้อยังนี้แระค่ะ อย่าว่าเอ๋นะเพียงแต่มีความรู้สึกเช่นนั้น อยู่กับผู้ชายที่รักงานมากเช่นพี่ชายเราเลยเข้าใจหน่ะค่ะ

1 กุมภาพันธ์ 2545 12:22 น. - comment id 33215
คล้าย ๆ กับชีวิตเราตอนนี้เลยนะ ยิ่งอ่านก้อยิ่งเศร้า ก้อเค้าติดเพื่อนนะชวนไปไหนทีไรก้อไม่เคยว่าง เพื่อนมาก่อนทุกที นี่ก้อเกือบ 2 อาทิตย์แล้วนะที่ไม่เจอกัน ทั้ง ๆ ที่โรงเรียนก้อใกล้แค่เนี๊ย เฮ้อ!
