31 สิงหาคม 2552 20:07 น.

วันนี้ฝนตก..

วันนี้ฝนตก เราเดินไปตามถนน เสื้อผ้าที่ใส่ชื้นไปครึ่งตัวแล้ว
วันที่มองขึ้นไปเห็นฟ้าหม่นสี มีหยดน้ำร่วงพรายไม่ขาดสายอย่างนี้ เรารู้สึกเหมือนไร้จุดหมายปลายทาง อยากจะเดินไปเรื่อยๆท่ามกลางสายฝน
เม็ดฝนเหมือนหยาดน้ำตา เหมือนว่าใครคนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่เงียบงัน
..อยากจะซึมซับความเศร้านั้นเอาไว้.. ..อยากจะอยู่เป็นเพื่อนคนคนนั้น..

เราเดินมาจนถึงบ้านแล้ว ต้นไม้ที่ปลูกไว้ดูชุ่มฉ่ำเหมือนยินดีกับสายฝน เราสะบัดร่มแล้วกางตากไว้ใต้ชายคา ก่อนจะเดินเข้าบ้าน
ในบ้านอบอุ่น อวลด้วยกลิ่นอายแห่งความรัก ไม้กระดานนิ่มเท้า กลิ่นข้าวที่กำลังหุงอบอวล มีข้าวของกระจุกกระจิกวางไว้ทุกมุม ทำให้รู้สึกว่าที่นี่มีชีวิต
เราเดินไปเกาะขอบหน้าต่าง มองฟ้าสีหม่นและสายฝนพราวพราย
..อยากจะขอ..ให้คนคนนั้นไม่อ้างว้าง.. หากแบ่งปันความอบอุ่นในบ้านนี้ให้ได้บ้างก็คงดี...

ได้เวลากินข้าวแล้ว เรานั่งมองหม้อข้าวที่ควันขึ้นขาวและมีหยดน้ำเกาะพราวเมื่อเปิดออก มองกับข้าวบนโต๊ะ
..ดีใจ.. ที่ได้อยู่ในสภาพแวดล้อมอย่างนี้.. แต่ก็อดห่วงสายฝนข้างนอกนั่นไม่ได้.. ..หวังว่าคนนั้นจะไม่เดียวดาย.. หวังว่าคงไม่ต้องกินข้าวคนเดียวทุกวัน..

ดึกแล้ว เมื่อเราตื่นขึ้นมาฝนก็ยังไม่หยุดตก เราเดินไปเกาะขอบหน้าต่าง มองดูน้ำที่ร่วงหล่นลงไม่ขาดสายอยู่ในความมืด
..เวลานี้.. ..อยากจะปลอบคนคนนั้นเหลือเกิน..
..เป็นอะไรหรือเปล่า..ร้องไห้ไม่หยุดเลย.. ..ไม่เป็นไรนะ.. ไม่เป็นไร.. เดี๋ยวฝนก็จะต้องหยุดตก.. ดวงอาทิตย์จะโผล่พ้นมาจากหลังก้อนเมฆ.. ..เดี๋ยวเรื่องต่างๆก็จะผ่านไปเอง.. ไม่เป็นไรนะ.. ไม่เป็นไร..

เมื่อเราตื่นขึ้นอีกครั้งข้างนอกก็สว่างแล้ว ท้องฟ้าสีสดใสกระจ่าง ฝนหยุดตกแล้ว เรายืนอยู่ตรงขอบหน้าต่าง สัมผัสสายลมที่โชยมาแผ่วเบา
..ไม่เสียใจแล้วสินะ.. ..ดีจัง..