26 เมษายน 2553 10:57 น.
rachan
เราตั้งเป้าหมายแล้ว
ทั้งที่เคยเลี่ยงเสมอมา
จากนี้เราจะก้าวไปเบื้องหน้า
เราจะเดินบนทางนี้
เราตั้งใจแล้ว
เราเจอสิ่งที่ตามหาแล้ว
ต่อจากนี้จะไม่ลังเล
ต่อจากนี้จะไม่เสียใจ
เราตั้งเป้าหมายแล้ว
เราจะเดินสู่เป้าหมายนั้น
เราจะทำให้ได้
เราจะก้าวไป
เราจะปฏิญาณไว้
ต่อหน้าสิ่งที่เราเขียนนี้
เราจะไปสู่เป้าหมายนั้น
ไม่ว่ายาวไกลหรือใช้เวลานานเท่าใด
เราเลือกแล้ว
เราจะไม่ถอยหลัง
เราจะไม่หันหนี
เราจะบอกกับตัวเอง
ไปกันเถอะ
เป้าหมายของเราต่อจากนี้
คือ Wordsmith!
ไปด้วยกันกับเรานะ ทุกๆคน
ขอบคุณที่เป็นกำลังให้เสมอมา
เราจะไปให้ถึงที่แห่งนั้นให้ได้
เพื่อตอบแทนทุกกำลังใจที่ให้มา
ภาคผนวก:
Wordsmith
= A person who works with words; a skillful writer.
[จาก http://www.answers.com/topic/wordsmith ]
สำหรับเรา Wordsmith คือ คนที่เลือกคำมาใช้ในการเขียนได้อย่างเก่งฉกาจ เหมือนกับที่ใช้คำว่า Goldsmith เรียกช่างทอง
เป้าหมายของเราคือ เขียนต่อไป จนกว่าจะเหมาะสมกับคำๆนี้!
26 เมษายน 2553 10:55 น.
rachan
คนคนหนึ่ง
นักเขียนที่เราปลื้มที่สุดคนหนึ่งนั้น
บอกว่า
อย่าเอาตัวเองเข้าไปขวาง
เขาเขียนบลอคนั้น
เขียนให้ตัวเอง
เขียนให้คนมากมาย
เขาว่า
รู้สึกอย่างไรก็เขียนไปอย่างนั้น
อย่าได้กลัวว่าคนอ่านจะมองเราอย่างไร
เราเอง
แม้จะซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตน
แต่ก็ยังมิอาจทิ้งความกลัวนี้ได้
จริงแล้ว
เรากลัวคนจะเห็นตัวตนของเรา
กลัวจะเสียความเป็นส่วนตัว
กลัวคนจะเห็นว่า
จริงแล้ว
เรามิได้เป็นดังภาพที่เราสร้างขึ้น
ทว่า
จริงแล้ว
เราก็เป็นเช่นนี้เอง
ทั้งด้านที่ดีและไม่ดี
ด้านที่ตัวเองปรารถนาและไม่ปรารถนา
ก็ล้วนแต่เป็นตัวของเราเอง
เราก็เป็นเช่นนี้
เราเองก็ควรจะยอมรับตัวของเราเอง
เราไม่อาจสมบูรณ์แบบ
ได้ดังเช่นที่เราวาดภาพไว้
เพราะไม่สมบูรณ์แบบ จึงได้สวยงาม
คนคนนั้นก็เคยพูดเช่นนี้
เราว่า
สักวันหนึ่ง
เราคงทำได้กระมัง
คงมิได้เพียงตื่นมาตอนเช้า
แล้วก็ได้ในทุกสิ่งที่ปรารถนา
ชีวิต มิได้ง่ายดายดังนั้นหรอกหนา
ทว่า เพราะลำบาก
เพราะซับซ้อนและวุ่นวาย
ชีวิตจึงดั่งต้องมนตรา
จึงน่าหลงไหลราวกับเปลวเพลิง
เช่นนั้นเอง
ปล. "คนคนนั้น"
26 เมษายน 2553 10:12 น.
rachan
อยู่ในสายลมเช่นนี้
ราวว่าเราจะสัมผัสเธอได้
ราวว่าเธออยู่ใกล้แสนใกล้
ราวมิใช่เป็นภาพลวงตา
ในสายลมเช่นนี้
ในบรรยากาศเช่นนี้
ราวว่าโลกทั้งสองจะเชื่อมต่อกัน
ราวว่าจะมิใช่เพียงความฝันอีกต่อไป
ราวว่าจะไม่ต้องเสียใจ
ที่ไม่อยู่ในที่แห่งนั้น
ราวว่าจะไม่ต้องเสียใจ
ที่รักในสิ่งที่ราวจะไม่มีตัวตนจริง
อา.. ทว่า ความจริงก็อยู่ ณ ที่นี้
ไกลเช่นไรก็ไกลอยู่เช่นนั้น
ไม่เปลี่ยนแปลง
ความหวังยามอยู่ท่ามกลางสายลมนั้น
ก็เป็นเพียงหมอกควัน
ก็เป็นเพียงฝันกลางฤดูร้อน
ทว่า..
แม้รู้เช่นนั้น
ก็มิอาจคิดได้เสียที
ว่าทั้งหลายนั้นเป็นเพียงมายา...
มิอาจลืมสิ้น
ด้วยยังคิดถึงอยู่ในทุกห้วงเวลา
25 เมษายน 2553 21:35 น.
rachan
เร็วจริงหนอ
เพียงพริบตาเดียวก็เลือนหาย
ได้เห็นเพียงเสี้้ยวนาที
หากมิอาจจับไว้ได้
ก็จะเลือนหายไปในอากาศ
ไม่กลับมาอีก
ดั่งสายลมที่พัดอยู่รอบกาย
ดุจสายน้ำที่ไหลเรื่อยริน
ดั่งกาลเวลา
ไม่มีวันกลับมาอีก
หลายคราเราก็เสียดาย
เสียดายยิ่งนัก
ความคิดที่ปรากฏวูบขึ้น
ราวความลับที่ยิ่งใหญ่
ราวของขวัญอันล้ำค่านั้น
อยากบันทึกไว้
อยากเขียนมันออกมา
อยากจะใช้ ไฟ ที่มีนี้
อยากจะใช้จนหยดสุดท้าย
17 เมษายน 2553 16:45 น.
rachan
เสี้ยวนาที
ยาวนาน
ดุจนิรันดร์
ความคิดนับพัน
ฟุ้งฟ่อง
ราวฝุ่นทราย
ยากจะ
ถ่ายทอด
ให้รับรู้ได้
หน้าส่วนตัว
1294
