26 มีนาคม 2553 17:50 น.
rachan
ทุกอย่าง เราเลือกเอง
ทุกอย่าง เราทำเอง
กฏของโลกเป็นเช่นนั้น
26 มีนาคม 2553 11:57 น.
rachan
ยามนั้น ที่ได้รู้
สิ่งที่เราเขียนนี้ มีคนอ่าน
เราก็ได้พบว่า
จริงแล้ว
ในโลกนี้
มีที่ของเรา
ที่สำหรับเรา
ที่ให้เราได้ยืน
มิต้องหนีอีกแล้ว
มิต้องไล่ล่าตามผู้คนทั้งหลายอีกแล้ว
แม้เพียงเพื่อคนอ่านคนเดียว
เราก็จะเดินบนทางนี้ต่อไป
อา
นี่คือสิ่งที่เราตามหาหรือเปล่านะ...?
26 มีนาคม 2553 11:50 น.
rachan
เจ็บ ร่างกายของเราเป็นอะไรกัน..?
นับวันจะยิ่งเปราะบาง ราวกับกิ่งไม้ที่ผุพัง
อา.. ภาชนะของวิญญาณนี้ จะอยู่ไปได้นานสักเท่าใดหนอ..?
เราคงอยู่ได้ถึงแค่อายุสี่สิบละมั้ง
แค่ตอนนั้นเราไม่เป็นภาระให้ใคร และเราไม่ได้แบกชีวิตของใครเอาไว้ ตายตอนนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก
..ชีวิต.. เหมือนจะมีแค่ปัจจุบันเท่านั้น
จะยาวหรือว่าสั้น เราก็รู้สึกว่ามันคือลมหายใจที่สัมผัสได้ในนาทีนี้เท่านั้น
และวินาทีนี้..
แม้จะมีความเศร้าอยู่ในใจบ้าง
แต่เราก็มีความสุขแล้ว
เราไม่เสียใจกับอดีต
และจะไม่กังวลกับอนาคตอีก
แค่วินาทีนี้..
แค่ห้วงเวลานี้..
เรารู้สึกว่าชีวิตของเราสมบูรณ์แล้ว
ไม่สมบูรณ์แบบ แต่เราก็พอใจแล้ว..
เราไม่เสียใจ
ไม่เสียดาย
หากต้องเสียเวลานี้ไป
มันก็จะเป็นความทรงจำอยู่ในใจ
ไม่เสียใจ...
..แม้ว่าจะไม่มีอนาคตทอดอยู่เบื้องหน้า
เพราะเรารู้สึกว่า..
..เราได้ใช้ชีวิตเราคุ้มแล้ว
26 มีนาคม 2553 11:20 น.
rachan
ใจแห่งเราหนอ
ดั่งเปลวเพลิง
ที่ท่วมด้วยความรู้สึก
ใจแห่งเราหนอ
ช่างดุจสายฟ้า
ที่ผ่าเปรี้ยงแล้วสูญสลาย
ใจแห่งเราหนอ
ราวกับสัตว์ป่าดิบเถื่อน
ไม่อาจคุมได้
อา...
หน้าส่วนตัว
817
