เจ็บ ร่างกายของเราเป็นอะไรกัน..? นับวันจะยิ่งเปราะบาง ราวกับกิ่งไม้ที่ผุพัง อา.. ภาชนะของวิญญาณนี้ จะอยู่ไปได้นานสักเท่าใดหนอ..? เราคงอยู่ได้ถึงแค่อายุสี่สิบละมั้ง แค่ตอนนั้นเราไม่เป็นภาระให้ใคร และเราไม่ได้แบกชีวิตของใครเอาไว้ ตายตอนนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก ..ชีวิต.. เหมือนจะมีแค่ปัจจุบันเท่านั้น จะยาวหรือว่าสั้น เราก็รู้สึกว่ามันคือลมหายใจที่สัมผัสได้ในนาทีนี้เท่านั้น และวินาทีนี้.. แม้จะมีความเศร้าอยู่ในใจบ้าง แต่เราก็มีความสุขแล้ว เราไม่เสียใจกับอดีต และจะไม่กังวลกับอนาคตอีก แค่วินาทีนี้.. แค่ห้วงเวลานี้.. เรารู้สึกว่าชีวิตของเราสมบูรณ์แล้ว ไม่สมบูรณ์แบบ แต่เราก็พอใจแล้ว.. เราไม่เสียใจ ไม่เสียดาย หากต้องเสียเวลานี้ไป มันก็จะเป็นความทรงจำอยู่ในใจ ไม่เสียใจ... ..แม้ว่าจะไม่มีอนาคตทอดอยู่เบื้องหน้า เพราะเรารู้สึกว่า.. ..เราได้ใช้ชีวิตเราคุ้มแล้ว
rachan 26 มี.ค. 2553 11:50 น. - ID 133925 
961
1
0
26 มีนาคม 2553 18:58 น. - comment id 1115205
"นิรันดร์"ใช่อยู่ในเวลา ฤๅหัตถาจอมพรหมผู้สร้างสรรค์ "นิรันดร์"อยู่ในใจมนุษย์อัน มีชีวันใช่ยาวนานตราบสิ้นกาล หายไปนานมากเลย คิดถึงงานของคุณนะ..
27 มีนาคม 2553 22:04 น. - comment id 1115566
ขอบคุณค่ะ หลังๆแต่งอะไรได้ก็แปะลง ratichan.bloggang อย่างเดียวเลย ไม่ค่อยได้แวะมาที่นี่ ขอโทษนะคะ จะว่าไป.. บทนี้ก็เข้ากับเวลาอย่างนี้จริงๆนะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
