25 กรกฎาคม 2554 21:10 น.
				
												
				
								Salukphin
		
					
				
     สายฝนพรำฉ่ำชื่นทั่วผืนดิน			
เสียงน้ำรินหลั่งไหลไม่ขาดสาย
เสียงฟ้าร้องครางครืนใหญ่ไม่เว้นวาย	
	ใบไม้ส่ายสะบัดพลิ้วปลิวตามลม
นอกหน้าต่างรางเลือนริมเขื่อนน้ำ			
ตะคุ่มดำขยับไหวไม่ลุกล้ม
เอ๊ะอะไรในสายตาที่กล้าคม		
	อ๋อแท้ร่มกางไว้ใครวางลืม
				
			 
			
				25 กรกฎาคม 2554 20:59 น.
				
												
				
								Salukphin
		
					
				
         ก่อนเราเคยเคียงใกล้ใช่สนิท		
ทั้งร่วมคิดร่วมสร้างทางแห่งฝัน
มีสนุกสุขเศร้าคละเคล้ากัน			
	และแบ่งปันปลุกปลอบตอบแทนใจ
ปลูกต้นรักถักทอไถ้ใส่สีสวย		
	แต่งเติมด้วยด้ายสีทองป้องหวั่นไหว
ผูกโบแดงเด่นสง่ากว่าใครใคร			
ทำเรือไม้ใบพายหรูชมพูงาม
แล้วทำไมในวันนี้นี่มีเหตุ			
	เกิดอาเพศพลิกเปลี่ยนเขียนต้องห้าม
รักเราสองต้องปิดหยุดติดตาม			
เมื่อมีสามข้ามแดนกินแผ่นใจ
เธอมีเขาเราต้องจบพบละเลิก			
เริ่มบุกเบิกบาดแผลรักสลักใหม่
เป็นรอยกรีดอดีตช้ำซ้ำฝังใน		
	เจ็บหม่นไหม้ ไส้ขมตรมเดียวดาย
คงต้องใช้ใยเวลามาสมาน			
	รักษาสานไสผลักเจ็บเหน็บแหนงหน่าย
ลืมรักเธอทิ้งใจจากยากใช่ง่าย		
	สิ่งสุดท้ายที่ย่ำแย่คือแผลเป็น
				
			 
			
				25 กรกฎาคม 2554 20:50 น.
				
												
				
								Salukphin
		
					
				
          แค่อารมณ์เหงา			
 
อย่าพึงเหมาเอาว่าง่ายป้ายคาวฉัน
เพียงพูดคุยทักทายเล่นเช่นเพื่อนกัน		
ใช่ไหวหวั่นวาดหวังนั่งละเมอ
เป็นผู้หญิงจริงใจใช่จิงโจ้				
แล้วคุยโวโมเมหลอกหยอกยามเผลอ
คำว่าเพื่อนสะกดได้ใช่ไหมเธอ		
	อย่าพร่ำเพ้อเผอเรอค้างตู่กลางนา
เดี๋ยวก็เจอจอเอ็บเจ็บเหน็บในจิต		
	ไข้เพราะพิษสนิทลวงไร้ห่วงหา
กลับใจใหม่ใส่เกียร์ว่างวางตีตรา		
	จะรู้ว่าอารมณ์เหงาเท่านั้นเอง.
				
			 
			
				22 กรกฎาคม 2554 22:25 น.
				
												
				
								Salukphin
		
					
				
     
       เลิกรู้จักทักทายแล้วหายหน้า
กันปีกว่าก็ยังเจ็บเหน็บไม่หาย
แต่ทำไมใจมิเลือนเหมือนรอยทราย
ไม่แหนงหน่ายคิดถึงซึ้งสักวัน
เลิกคือจบจุดจากกันหันหน้าหนี
รักหลบลี้เร้นร้างสร้างไหวหวั่น
และวันนี้ที่ตัดตายสายสัมพันธ์
ไม่มีฉันและเธอเคียงร่วมเรียงใจ
เลิกลาร้างคว้างขวัญสั่นสะท้าน
เจ็บทรมานรานร้าวหนาวหวั่นไหว
นะนาทีที่เหินห่างร้างแรมไกล
เธอรู้ไหมใจฉันช้ำจำไม่ลืม.
				
			 
			
				22 กรกฎาคม 2554 22:20 น.
				
												
				
								Salukphin
		
					
				
      เธอมีเขาเคียงใจฉันไม่โกรธ		
กลับยกโทษยิ้มให้ไม่ถือสา
หวานฉอเลาะเยาะด้วยปากถากด้วยตา	
	ก็คิดว่าช่างเขาเราไม่แคร์
เป็นผู้ให้ใจสุขไร้ทุกข์โศก				
นับเป็นโชคยิ่งใหญ่ใจไร้แผล
รู้ว่าเธอใจดำซ้ำรังแก	
		
	เธอยอดแย่แค่ไหนใช่รู้ดี
เธอถูกเขาตีจากฝากรอยเจ็บ			
	ร้อยหนาวเหน็บหนามตรมซานซมหนี
ยังปลอบใจให้เอื้อเนื้อไมตรี			
หวังเธอมีแรงใจสู้อยู่อย่างคน
ไม่คิดหวังเคียงข้างอย่างคนรัก		
	เพียงเป็นหลักหลอมใจให้หายหม่น
เป็นนักสู้หัวใจใส่อดทน			
	แล้วค้นหารักใหม่ตามใจเธอ
ฉันยังยืนอยู่ตรงนี้ ณ ที่เก่า		
		
คอยเยี่ยมเย้ายิ้มเยือนเพื่อนเสมอ
มิพลั้งพลาดเผลอใจใส่เผอเรอ	
เรื่องเพ้อเพ้อฝันฝันฉันไม่มี.