ฅนที่ฆ่าฉัน

spectaculous

แม้ตัวเองจะไม่ได้เป็น แต่ก็ต้องเจ็บกับใครอื่นด้วย
ครั้งใดที่เกิดกับตน มันรู้สึกหนักหน่วงกว่า
รู้สึกเจ็บลึกๆ เหมือนมีดทิ่มแทง โดยไม่รู้ตัว
น้ำตาก็เหมือนเลือดที่ไหลออกมาแทนที่
ซึ่งเกินที่จะกลั้นหรือห้ามไว้ไม่ให้ไหลออกมา
ต้องอยู่รักษาบาดแผลเพียงลำพังให้หาย
แต่รอยแผลเป็นที่มากมายยังไม่เคยหายไป
แม้จะมองไม่เห็น แต่ยังคงปรากฏอยู่เสมอให้รู้สึกเจ็บขึ้นมาอีก
ใจฉันมีให้กับใครสักคนหนึ่ง
ต้องมีเข็มอีกกี่พันเล่มที่คอยขวางกั้นฉันเอาไว้
กี่เล่มแล้วที่ทำให้ฉันต้องมีน้ำตา ต้องมีบาดแผลซ้ำๆ
รักมากก็ต้องเจ็บมากหรือ ทำไมต้องเป็นเช่นนั้น
ทุ่มเททั้งหัวใจที่ต้องแลกกับความทุกข์ ความโศกเศร้า
ช้ำใจกับหลายครั้งหลายครา กับภาพและความรู้สึกที่ยังตราตรึง
แต่ก็ยอมที่จะถูกสิ่งเหล่านี้ทำร้าย เพราะอะไร
เพราะความหวัง เพราะความฝัน
เพราะกำลังใจที่ยังคงมีให้อยู่หรือไรกันนะ
อะไรที่ทำให้ฉันยังเดินไปเผชิญกับความเลวร้ายมากมายเหล่านี้
เพราะความรัก ความผูกพันธ์
คำพูดจากปาก ที่พร้อมจะบอกกับใครสักคนหนึ่ง
และให้ได้กับเพียงคนๆเดียว ถูกเอ่ยออกไปแล้ว
สามารถหรือที่จะเอากลับคืนมา เพื่อไปให้ใครอื่นได้อีก
ฉันสามารถถอนคำพูดนั้นคืนมาได้อย่างนั้นหรือ
ถึงแม้จะทำได้ แล้วคิดว่าฉันอยากทำหรืออย่างไร
จิตใจฉันไม่ใช่ทาสีดำเอาไว้นะ 
ตั้งแต่ครั้งแรกที่พูดออกไปว่ารัก ก็รู้สึกมั่นใจ
และตั้งความหวังว่าจะทำให้ได้ ขอฝากคำๆนี้ไว้เป็นพยาน
แต่เมื่อตัวฉันกลับรู้สึกสนใจใครอื่นขึ้นมา แม้เพียงชั่วคราว
ก็ไม่ได้ต้องการใครคนนั้นเสียมากมายเลย
คิดแล้วก็คิดอีก คิดทั้งน้ำตา
ฉันทำเรื่องแบบนั้นไม่ได้ ฉันฝากรักเอาไว้ให้ก่อนแล้ว
แล้วจะไปมีใครอีก ก็ได้แต่ปฏิเสธตัวเองอยู่ร่ำไป
แต่สิ่งนี้กลับทำให้ความเจ็บช้ำทวียิ่งกว่า
ตอนนี้ฉันเหมือนคนที่ถูกตัดซึ่งความไว้ใจเสียแล้วหรือ
ฉันเจ็บที่ต้องเป็นเช่นนี้ แต่ก็ต้องทนรับกับสภาพนี้
เพราะตัวฉันนั้นก่อขึ้นมาเอง เพราะจิตใจที่สับสนของฉันเองแท้ๆ
จนถึงตอนนี้ ฉันก็ได้รู้ว่า
ฅนที่ฆ่าฉัน ไม่ใช่คนที่ฉันรัก และไม่ใช่ใครอื่นใด
แต่กลับกลายเป็น ตัวของฉันเอง....