23 กุมภาพันธ์ 2547 04:45 น.
sun strom
หากเรารักใครสักคนด้วยดวงจิต
จะไม่คิดหวั่นเกรงให้สับสน
รักที่มี จะมั่นคง พร้อมทำตน
ให้เป็นคนมีค่าไม่อ่อนแอ
กว่าจะรักใครซักคนนั้นมันยาก
ต้องลำบาก ดูใจ ให้ถ่องแท้
หากรักเกิด ต้องมั่นคง และดูแล
ต้องแน่วแน่ ฝ่าฟัน ให้ได้มา
ถึงจะยากแสนยากก็ไม่หวั่น
จะคอยวัน รักนั้น มั่นคงหนา
แม้อยู่ห่างแสนไกลจะรอท่า
รอรักมา หาเรา ทั้งเช้าเย็น
รักคำนี้ มีพลัง คอยหนุนส่ง
ให้เราคง คุณความดี ไม่เน่าเหม็น
ประคองกาย ประคองใจ ให้คิดเป็น
ไม่ซ่อนเร้น อำพราง ยามร้างไกล
อยู่ที่ไหน ใกล้ไกล ใจคงมั่น
แม้คืนวัน ผันแปร เปลี่ยนแปลงไซร์
รักของเรา มั่นคง ด้วยดวงใจ
รักมอบให้ ใครคนหนึ่ง ....ตลอดกาล
23 กุมภาพันธ์ 2547 04:37 น.
sun strom
ใยโลกเรา จึงกว้างใหญ่ ไพศาลนัก
และเรามัก จะท่องไป ในถิ่นนั้น
บางครั้งตัว ของเรายัง ตามไม่ทัน
เพราะหากวัน เคลื่อนผ่าน มันเปลี่ยนแปลง
ในชนบท เป็นที่รวม ในน้ำมิตร
ที่คอยคิด ห่วงใย ไม่หน่ายแหนง
คอยช่วยเหลือ จุนเจือ ไม่คลางแคลง
ไม่เสแสร้ง แต่มากไป ด้วยจิตใจ
ในเมืองใหญ่ เหล่าผู้คน นั้นต้องเก่ง
อีกทั้งเร่ง เร็วรี่ ไม่ห่วงไผ
วันเวลา ของเขา ไม่คอยใคร
จึงต้องไว เพื่อให้ทัน กาลเวลา
ยี่สิบสี่ ชั่วโมงนั้น ในวันหนึ่ง
ใยเราจึง พร่ำบ่น กันหนักหนา
เวลาน้อย เวลาไม่มี บ้างหละนา
จริง ๆ ถ้า หากใช้ เป็นมันมากมาย
ยามเราทำ การสิ่งใด แล้วคิดว่า
ทำแป๊บนา แต่เวลา มันหนีหาย
เงยหน้าดู ไอ้หย่ามัง ค่ำแล้วงาย
นั่นน่ะใช้ เวลา ให้หมดเปลือง
การใช้เวลา หากใช้เป็น มันดีแน่
แบ่งให้แน่ จะทำไร ในทุกเมื่อ
แล้วทำตาม ไม่โยกโย้ และยืดเยื้อ
และจงเชื่อตัวของเราด้วยหละ...จะดีเอย
23 กุมภาพันธ์ 2547 04:26 น.
sun strom
เจิดจรัส ทอแสง ใจดวงน้อย
เย็นย่ำคล้อย ไล่เรี่ย เคลียพุ่มไม้
เสียงหรีดหริ่ง นกกา ก้องพงไพร
เราเคยได้ ยินมาครา อดีตกาล
อายุขัย ตอนนั้น ย่างแปดขวบ
แม่คอยรวบ ใส่อกไว้ ใจวาบหวาน
หลับตาพริ้ม ยิ้มย่อง มองแม่นาน
เหมือนวันวาน...ไม่น่าผ่านมาหลายปี
แม่จ๋าหนู อยากได้ ดอกไม้นั่น
แม่หยิบพลัน ส่งให้ ไม่เคยหนี
แม่จ๋าหนู แสนเหนื่อย ขอพักที
แม่สุดดี เข้ามาปลอบ ส่งน้ำเย็น
แม่จ๋าหนู ง่วงนอน ขอจูบหน่อย
ยื่นแก้มย้อย ให้ลูกจูบ ไม่หลบเร้น
แม่จ๋าหนู หนาวจัง อากาศเย็น
แม่คอยเป็น เพื่อนนอน ให้อุ่นกาย
แม่จ๋าหนู คิดถึง ปะป๋ามาก
แม้ลำบากใจ ก็โทรหา ไม่เคยหน่าย
แม่จ๋าปะป๋า ใยช้าจัง ไม่มาง่าย
แม่เบียงกาย ตอบว่า...ป๋ายุ่งงาน เดี๋ยวก็มา
เป็นอดีตที่ แสนหวาน และเศร้าหมอง
แม่คอยป้อง รักเรา ไม่ท้อหนา
จนป่านนี้ รักมั่นคง ไม่เลือนลา
ประดุจฟ้า มีดาว อยู่ข้างกัน
20 กุมภาพันธ์ 2547 20:22 น.
sun strom
ยามเจ็บไข้ ใจอ่อนแอ แย่ที่สุด
ก้มหน้างุด ไม่อยากมอง ไปทางไหน
คิดถึงแม่ คิดถึงป๋า ทำอย่างไร
คิดถึงใคร คนหนึ่ง ต้องอดทน
ยามเจ็บใจ ไม่อยากเจอ ใครทั้งนั้น
นั่งเหม่อฝัน น้ำตาริน แสนรัดทน
อยู่โดดเดี่ยว เศร้าหมอง ต้องทนอด
อยากประชด หนีหายไป ไกลสุดตา
ยามเจ็บกาย ดิ้นทุรน ทนไม่ได้
อยากร้องไห้ ยามเมื่อเข็ม แทงลงมา
เจ็บที่แขน ร้องโฮโฮ ยามถูกยา
ราดลงมา แสบที่แผล แฮ่....ยังพอทน
เจ็บตรงไหน ไม่เท่าเรา เจ็บที่จิต
ยามมิ่งมิตร คนดี เขาหนีพ้น
เจ็บที่ใจ ส่งให้กาย ไม่ทนอด
กลายเป็นคน บ้าบอ อ่า..จริงป่าวเอย
20 กุมภาพันธ์ 2547 19:59 น.
sun strom
อนาคต เป็นสิ่งที่ เราไม่รู้
ให้เราอยู่ กับปัจจุบัน อย่าฝันเฟื่อง
ให้ความรัก ความจริงใจ อย่างพอเพียง
ได้ร่วมเรียง เคียงข้างเขา ไม่หวังเลย
ขอแค่รัก จากหัวใจ อันบริสุทธิ์
จะไม่ฉุด หยุดดึงรั้ง ทำเพิกเฉย
ผิดศีลธรรม ทราบแก่ใจ ใคร่ละเลย
น้องทรามเชย แม้จะรัก ต้องหยุดมัน
ไม่อยากเป็น มือที่สาม มาทำให้
หากเป็นได้ ขอแค่เจอ ในความฝัน
เก็บความรัก ความจริงใจ ที่ให้กัน
เฝ้ารอวัน หากมีบุญ คงได้เจอ
ขอแค่รัก...ไม่ได้หวัง จะเคียงข้าง
ยามอ้างว้าง เป็นเพื่อนคุย ได้เสมอ
พี่พายุ เป็นคนดี ที่น้องเจอ
ฟ้าส่งเธอ มาคู่เคียง ก่อนน้องยา
ขอครอบครัว ของพี่ จงมีสุข
ไร้ความทุกข์ นานา นะพี่จ๋า
น้องยินดี ด้วยทุกอย่าง จากใจน่ะ
ตัวของข้า ขอแค่รัก......ไม่หวังครอง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟsun strom
หน้าส่วนตัว
656
