29 พฤษภาคม 2547 14:56 น.
suprapai
ริ้วรอยเจ็บซ่อนเก็บแย่ยิ่งแผลลึก
ไหวรู้สึกอึกอักคำทักถาม
นิ่ง..สะท้าน..บานปลายขยายความ
ในหักห้ามใจลามนอกกลับตอกย้ำ
ทะเลใจไม่เคยวัด..อึดอัดหยั่ง
ยาก..คนยังฝังรักลึกรู้สึกระส่ำ
อีกกี่หน..ทนชอกระลอกช้ำ
อีกกี่คำ..ย้ำให้บอกอย่าหลอกเลย
คลื่นแหวกกระแทกน้ำม้วนงามยอด
เหมือนใครออดอ้อน..กอด..คลาย..เสียดายเผย
คืนวันรื่นชื่นผกาหอมน่าเชย
ไม่นึกเคยรำเพยพัด..คลื่นซัด..ซา
หวัง....วันนั้นบรรเทาเงาหลอนเจ็บ
ใจ....ซ่อนเก็บรอยเล่ห์เสน่หา
ใคร....หว่านรักแล้วหักร้างใจค้างคา
จำเสมอ..ท่าทีว่าหวาม..ความผูกพัน
หัวใจนี้มีให้ใครร่วมฝ่า
อาจมีบ้างบางเวลา..ล้า ประหวั่น
ท้อหรือไม่...ใช่..ก็ละ...ท้าประจัน
มาถึงวันนี้ได้...ไยต้องคิด
ดึก....สะอื้นลมคลื่นครวญหวนละห้อย
คำใครร้อยทิ้งรอยใจไม่สนิท
คงจดจำคำคนดีชั่วชีวิต
ความถูกผิดไม่คิดเอ่ย.....เจ็บเคยแล้ว
..........
21 มีนาคม 2547 04:23 น.
suprapai
มองตะวันพันแสงสิ้นแรง..ค่ำ
เก็บกลืนคำอำลาปลายฟ้าหมอง
สัจจะ..ธรรมชาติ...ไม่อาจเรียกร้อง
เหมือนรักของคนหมองจากจำพรากลา
ความรู้สึกลึกผูกพันคืนวันไหว
บอกหัวใจ...ให้ความรัก..หนักแน่นว่า
อ่อนหรือแข็ง..ร้อนแรงเร้นเยือกเย็นอุรา
ให้รู้ท่าทีคนนี้.....มีหัวใจ
จิตผูกพันคนฝันใฝ่ไม่เคยหาย
ตราตรึงภายในเร้น...สุขเห็นได้
ยังถวิลกลิ่นรักหอมย้อมวันวัย
มั่นคงในความคิด..สนิทนาน
เสียดายแสงแรงราโรยฆ่าคิด
เสียดายจิตเสน่ห์หาเวลาผ่าน
เสียดายซ่อนความรักจมดักดาน
เสียดายความต้องการ..เร้นนานเกิน
กาลเวลาว่าย้อน..หลอนให้คิด
ก็มีสิทธิ์ฝันได้ไม่ขัดเขิน
กาลเวลาว่าจาก..ฝากยับเยิน
ต้องก้าวเดินต่อไป...เจ็บ..ไว้จำ
กาลเวลามาถึงทางพึงจาก
กาลเวลามาพรากรักจาก..พร่ำ
กาลเวลามาว่าวอนกลอนประจำ
กาลเวลามาย้ำคำ.....อำลาเลย
๑๑๑๑๑๑๑
20 มีนาคม 2547 02:37 น.
suprapai
....บุหรงเอ๋ย.....
บุหรงเอ๋ยเคยแต่คำพร่ำลวงหลง
พอแดดอ่อนร่อนลงดงเสน่ห์
ร่อนถลาร่าถลำคำหวานจำเจ
วันนี้เหว่ว้ารำแพน..ลำพัง
ชื่นบุหรงกลางดงรัก....ใช่รักเล่น
คลอเคลียเช่นว่าเจนเล่ห์เสน่ห์หวัง
ไกลจากคอนนอนจากไหนไร้รวงรัง
รัก..จีรัง หวังให้งามยามรำแพน
มาห่างเหห่างหวน..นวลบุหรง
ใจเจ้าคงจงรักตระหนักแน่น
ยามใดหวานบ้านใครขมข่มทดแทน
มิได้แค้นแค่นว่า..หวาด...เคยคาดไว้.
จากหัวใจ...ไกลแล้วหนอ ขอลาก่อน
ฝากห่วงหาอาทรคนอ่อนไหว
คิดถึงมาก..จากนี้.ไม่มีใคร
กล้ำกลืนไห้หวนใคร่ครวญ...รักรวนเร.
ห่ ว ง ยังอ่อนร่อนรำแพนไม่แน่นหนัก
ห ว า ด ดงรักเป็นภักษาปักษาเล่ห์
ดึ ก เดือนคล้อยดาวพลอยลาอย่าลังเล
เ พ ลิ น หลงเห่เสน่ห์มาร..ร้าวรานลึก
บุหรงเอ๋ยเคยสง่าอย่าเลยหลง
ปีกยังอ่อนร่อนตกลงคงรู้สึก
ห่างหรือหายกลายหรือเร้น...เห็นสำนึก
ผ่าวลมดึกนึกถึงใครยังไม่มา
19 มีนาคม 2547 01:47 น.
suprapai
...ความนัย........๑๑๑
บอกความนัยหัวใจคน..เพียงคนหนึ่ง
เคยรัดรึงซึ้งแน่นยิ่งแผ่นผา
ฝากทะเลเห่ภู..สู่เจ้าพระยา
คิดถึงทุกเวลา..มิกล้าเลือน
ลืมหัวใจให้คนดีอยู่ที่ไหน
ลืมอาลัยให้อารมณ์ห่มเป็นเพื่อน
ลืมถ้อยคำซ้ำฝากย้ำอยากเตือน
ลืมคนเถื่อนเบือนคนดอยน้อยใจจริง
ทะเลไกลเคยไหวคลื่นครืนไกวคลื่น
ภูผาดื่นผืนชัฏสงัดนิ่ง
เจ้าพระยาล้าเรื่อยเอื่อยฝั่งอิง
อยากพักพิงทิ้งโศกทิ้งโลกย์ไกล
แนบหัวใจให้หลับพับทุกสิ่ง
อยากหยุดนิ่งหยุดตามความเคลื่อนไหว
คนลาไกลยังใจดำ..นิ่ง ย้ำใจ
คิดทำไม..ไห้หวนทวนสัญญา
จะหวานขม...ขอห่มธรรมชาติชื่น
ถอนสะอื้นไม่ฝืนคิด..ไม่อิจฉา
จิตประภัสสร์คัดวาง...ไม่ค้างคา
เพียงใจกล้าจะคว้ารับหรือพับทิ้ง
บอกความนัยหัวใจเจ็บใช่เก็บกด
ทรยศประชดใคร...ใจนิ่งนิ่ง
รักหรือโรยโหยหรือหาย...เสียดายจริง
ให้ทุกสิ่งยังทิ้ง..เมิน...ยับเยินนัก
@@@@@
17 มีนาคม 2547 04:49 น.
suprapai
บุหลันเอย...........๑๑๑
บุหลันเลื่อนเลือนฟ้าน่าใจหาย
ทิ้งความหมายท้าทายคนรอ...หม่นไหม้
นานกี่วันฝันกี่คืนฝืนร่ำไร
บอกไม่ได้..ใจหนอ ทรมาน
ลับจากฟ้าลาจากใครไฉนเงียบ
ช่างเย็นเยียบยากเปรียบคำ..ซ้ำ เมินผ่าน
ผิดกี่ครั้งยังกี่คนจะทนทาน
ความต้องการ..หรืออะไร ไม่เคยรู้
หากหัวใจอ่อนแอ..อย่าแย่หนัก
คนไม่รัก..ตระหนักดี.คนนี้สู้
เจ็บอีกได้ไม่เป็นไร..เป็นครู
ชีวิตอยู่เพื่อผู้ใด..ไม่สำคัญ
บุหลันคล้อย..อาจคอยหา..ล้า.ลอยห่าง
รักจากจางหมางกระไรไฉนหวั่น
ล ม ร้อนแล้ง ไ ผ่ แห้งผิว หลิว ผูกพัน
ธรรมชาติยังวาดฝัน..ทุกวันงาม
ลาแล้วลาปลายฟ้ามืดหม่นชืดนัก
รักเอยรักเมินหักจิตไม่คิดห้าม
ตอบคำถามความจริงที่วิ่งตาม
อยากฝ่าข้ามความอาลัยไม่ได้เลย
บุหลัยเอยหากเลยลาอย่าลับลิบ
ฝากกระซิบหยิบถวิลใคร่ยินเอ่ย
สุข..แม้นฝันพลันจางจากอย่างเคย
ไม่ลืมเลยเคยสัญญา..ฟ้ารุ่งราง
๑๑๑๑๑๑๑๑
หน้าส่วนตัว
700
