15 มีนาคม 2547 08:34 น.
suprapai
.....
ข่ ม หัวใจไกลรักนานนักแล้ว
อ า ลั ย แก้วแววฝันไม่ทันเห็น
พลันราโรยโชยหายสายกระเด็น
ไม่ทันเป็นความจริง...นิ่ง เสียดาย
พ บ กันผ่านหวานชื่นค่ำคืนฝัน
ด้ ว ย ผูกพันทุกวันหวามวาบความหมาย
ค ว า ม สงบจบฟ้าทะเลราย
ฝั น สุดท้าย..ยิ่งใจหาย..ไฉนเมิน ?
ผู ก ใจให้จิตสนิทแนบ
พั น แอบแปลบบ้างห่างเหิน
ค ว า ม จริงใจให้เหลือเกิน
ชื่ น เพลินเลินเล่อ..เผลอ รั ก
ก ล้ำ กรายลึกรู้สึกได้เยื่อใยนี้
ก ลื น วิถีดำเนินเกินหาญหัก
ฝื น ยอมบ้างช่างกระไรหัวใจภักดิ์
ท น เบาหนักรักก็รู้...ใช่ดูแคลน
ฉั น อาจเป็นเช่นกระต่ายใช่หมายแข
ค น ผ่านแพ้ชนะก้าวยาวหนักแน่น
ธ ร ร ม ชาติสะอาด..ใจได้ทดแทน
ด า ราลับลาแสนแค้นอะไร ?
ข่ ม รู้สึกผิดถูกความผูกพัน
ล า จากกันหวั่นสะอื้นกลืนหวนไห้
ไ ก ล ความรักหนักแน่นย้ำจำหัวใจ
แ ล้ ว ทำไมนัยน์ตาซ้ำด้วยน้ำตา...
14 มีนาคม 2547 22:23 น.
suprapai
....เก็บอารมณ์...๑๑๑๑
ฟ้ า หม่นมืดชืดสลัว กลัวเสียงไห้
แ ม่ น้ำ ไหลรินเอื่อยเอื่อยเหนื่อย..ผวา
ไ ผ่ ก็นิ่ง ล ม ยิ่งเงียบ เยียบปลายฟ้า
ค น เคยมารอท่าไม่เห็น..เป็นอะไร ?
วั น คืนรวนหวนคำนึงซึ้งสนิท
ห ว า น ตรึงจิตชื่นนิทรา..นี้ หาไหน
ผ่ า น ความรู้สึกว้าง..เจ็บข้างใน
แ ล้ ว แต่ใจใครจะคิด...ไม่ผิดซ้ำ
แ ก้ ว ด อ กนี้ชื่นฤดีหอมมิหน่าย
พี่ มิคลาย รั ก ดื่มด่ำคืนค่ำ
ห นี ความรักภักดีคนทนซ้ำซ้ำ
ใ จ ถลำร่ำถวิล...เจ็บยินดี
อ ะ ไ ร ที่ไหวอ่อนซ่อนความหมาย
คื อ สุดท้ายวายถวิลทุกถิ่นที่
ค ว า ม เป็นจริง..ยิ่งทำเงียบงำฉะนี้
ห ม า ย สิ่งใดไม่มีสมที่คิด..
ส า ย ..ตะวันพันแสงแล้วแก้วพี่หอม
ห่ า ง ถนอมดมดอมใดไม่สนิท
ฤ ดี ดาลซ่านไหวห่างไกลชิด
ห า ย มิหายสายใจสนิทนวล..อีกนาน
ห ม า ย เมินหมางร้างลาก็หาไม่
เ ก็ บ หัวใจให้มั่นมุ่ง..ไม่ฟุ้งซ่าน
อ า ร ม ณ์รักไหวหนักหน่วงตกบ่วงมาร
รมณีทิพตระการ...บ้ า น ของเรา
๑๑๑๑๑
12 มีนาคม 2547 04:53 น.
suprapai
ไม่รู้เติมไม่รู้แต่งเสแสร้งจริต
ไม่รู้คิดไม่รู้คำเคยย่ำไฉน
ไม่รู้ทำไม่รู้ทิศคงผิดอะไร
ไม่รุ้ใจไม่รู้แจกแจงแผกชีวิต
ร่ำรินรินกินน้ำตามาแต่ไหน
ถามหัวใจก็ไม่ตอบ...ใช่ผิด
อยากห่วงหาอาทรอ้อนสักนิด
จะล่วงสิทธิ์คิด...มิกล้า..ครุ่นท่าที
หัวใจเอ๋ยใครเคยรักสมัครมั่น
ภาพผูกพันวันคืนวายมิหายหนี
หอมนักหอมพยอมยามยากฝากไมตรี
ถึงวันนี้ไม่มีใย...ยังไม่ลืม
ชื่นนักชื่นระรื่นรินถวิลวาท
ขาดแล้วขาดหวังวาดไกลใครมิปลื้ม
คงเป็นกรรมชี้นำมา..ไห้...ลา...ลืม
สวรรค์ดื่มด่ำ..ลืมลวงลึกห้วงจำ
ไม่เป็นไร..เยื่อใยไม่เหลือหยั่ง
ไม่อินังขังขอบเจ็บลอบกล้ำ
อยากลองรักหนักลองฝืนกล้ำกลืนคำ
วันคืนซ้ำเศร้าลำเค็ญ...ความเป็นจริง
สายเอยสายสวาทนิราศสนิท
ลืมคนชิดพิสมัยให้ทุกสิ่ง
หวานหรือขมห่มรักอุ่นพักอิง
คิดถึงยิ่ง...นิ่ง..หวังคืน..กลืนน้ำตา
๑๑๑๑๑๑๑๑
11 มีนาคม 2547 04:47 น.
suprapai
ไม่รู้ทางไม่รู้ที่ไม่มีทิศ
ไม่มีสิทธิ์ไม่มีส่วนไม่หวนหา
ไม่อ่อนไหวไม่อ่อนหวานไม่ด้านมา
ไม่เก่งกล้าไม่เก่งหลง..คนตรงตรง
อยากกวาดคลื่นลมทะเลเห่สลด
ใช่ประชดกดดันใครเสือกไสส่ง
อิ่มฟ้าดินกินต่างทุกข์สุขดำรง
มิได้หลงตนเอง...เกรงอันใด
อารมณ์สาดกราดเกรี้ยวเกี่ยวพันโลกย์
พร่ำโศลกกรรโชกข้ามน้ำฟ้าไศล
ปฏิสนธิวิบากกรรม..มิร่ำไร
กรรมของใครก็ของใคร...ไม่ตอแย
ร้าวลมหนาวกร้าวลมร้อนย้อนซ้ำซาก
เหมือนคนฝากรักซ้ำคำตีแผ่
ซ่อนอารมณ์ขมอาลัยให้ดูแล
ยิ่งอ่อนแอ...แพ้เช่นนี้..ชั่วชีวิต
หวนไห้..อะไรใฝ่ฝัน
ผูกพัน..อะไรใฝ่จิต
อะไร..ละมุนครุ่นคิด
ฉันผิด....คิดตามความจริง
หัวใจใครที่ใฝ่ฝัน
ผูกพันกันแน่...แย่ยิ่ง
นองหน้าน้ำตาจริงจริง
ใช่นิ่ง.....ยิ่งชอกฉะนี้
๑๑๑๑๑๑๑
1 มีนาคม 2547 09:31 น.
suprapai
ทุกเวลามาพบแล้วอบอุ่น
หวานละมุนอุ่นไอใคร่ฝากฝัน
มิใช่คนตามผลกรรมจำผูกพัน
แค่...ความรู้สึกสั้น...อยากพันธนา
เข้าใจเธอ.....เผลอไปเยาว์วัยนัก
ซึ้งความรักหนักแน่นดังแผ่นผา
ไม่เคยรู้รสคู่รักประจักษ์ตา
อาจค้นหาอารมณ์..กล้า...อยากท้าทาย
สาวเอยสาวเจ็บร้าวนะจะบอกให้
หลงเยื่อใยใครจะมาก้าวก่าย
ทั้งชีวิตผิดถูกผูกพันตาย
จะดีร้ายตายเป็น...อย่าเล่นลอง
ความรักนี้มิได้ง่ายรู้จัก
หมั่นฟูมฟักประจักษ์แน่ใจแท้ถ่อง
ความสุขโศกโยกไหวในครรลอง
อย่าเรียกร้องปองหวัง...ต้องชั่งใจ
มิใช่สอน...วอนให้เรียนได้รู้
ผิดเป็นครูรู้จำ...คนร่ำไห้
เพิ่งผ่านวันเวลา...กล้าทำไม
คนก้าวไกลไปก่อน..นาน...ร้าวรานเตือน
โลกวันนี้สีงาม...ความสับปลับ
เกณฑ์ให้รับนับถือคือเลื่อนเปื้อน
คนเหนื่อยกร้านผ่านชีวิตไม่บิดเบือน
สังคมเถื่อน..เพื่อนน้องพี่...มิจำนน
หน้าส่วนตัว
616
