20 กุมภาพันธ์ 2547 00:28 น.
suprapai
อยากรู้....ความรู้สึกคนลึกลับ
ไป-มากับความสับสนคนอ่อนไหว
ดั่งทะเลเห่คลื่นทบสงบไกว
อยากเข้าใจ...ไม่ทันพาที..ลาเลือน
คงสิ้นสุดจุดหมายท้าทายฝัน
ความผูกพันสลายคล้ายอกเคลื่อน
คนคนนี้มิใช่ดาวสกาวเดือน
ความเป็นเพื่อน...เตือนให้เข้าใจ..จำ
วันคืนใดไหวโยกคนโศกได้
อยากรุก..พันขวัญหายคลายระส่ำ
มองขอบฟ้าราตรีคลี่หม่นดำ
ไม่เลิศล้ำอำไพกลางใจคน
เพียงเท่านี้ที่เห็น...เกิด..เป็นได้
เตือนหัวใจไม่ตระหนกกลัวตกหล่น
หนทางไกลยังใฝ่หา....กล้าประจญ
ยิ่งอดทน....คนนี้ไม่หนีแพ้
ฝากหัวใจไปถึงคนซึ่งหาย
คนเสียดายเวลาเคยมาแหย่
อยู่ตรงไหน...ใครรู้...อยากดูแล
อาจอ่อนแอแท้จริงนะ....น้ำตาคลอ
เดือนหลบเร้นเช่นนี้กี่คืนแล้ว
เสียงไก่แจ้วแว่วขันรับกันต่อ
ดาวหม่นมัวเหมือนหัวใจคนไกลรอ
คำใครหนอเคยล้อ..จำ...ใจดำจริง
๑๑๑๑๑
18 กุมภาพันธ์ 2547 19:56 น.
suprapai
กวี...มิหนีใจไปร้องไห้
หัวใจบทกวีสิ...รินหลั่ง
คน...ผ่านมาแล้วไกล...ไม่จีรัง
สูงส่งยังคงเหลือ...เอื้อไมตรี
มากสุขทุกข์เค้นเห็นได้
บอกนัยไยคิดผิดที่
เสพทิพยกวี
ฤดีมีอหังการ
กวีฤาแล้งฤทัย
ซ่อนนัยประหวัดจัดจ้าน
อารมณ์สะเทือนสะท้าน
งามงานจารหลักอักขรา
สังคมล้มครืนขื่นขม
โสมมกลมกลืนรื่นหน้า
คนดี...ตีค่าราคา
คุณค่า...คุณธรรมกลาย
กวี...คนดีที่หนึ่ง
สรรค์ถึงวิญญาณ์ชนะพ่าย
สังคมล่ม..รักผลักย้าย
หญิงชายร้ายดี...กวีนำ
ถึง...หัวใจกวีที่รู้สึก
คมบาดลึก...น้อมศึกษา..มิกล้าย่ำ
เพียงนักเรียนหัดเขียนเล่นเป็นประจำ
ไม่เล่นคำสำนวนร้ายทำลาย ค น...
๑๑๑๑๑
18 กุมภาพันธ์ 2547 03:02 น.
suprapai
คำหยาด...คนให้...ล้นในใจนิมิต
คมความคิด...รู้สึก...หวานนึกถึง
คำอื่นใดไม่เหมือนเตือนรัดรึง
เธอ...หยาดซึ้งตรึงจิตสนิทนาน
หนึ่งคำหยาดวาทสมคารมรัก
ใจประจักษ์...หนักแน่นแทนคำหวาน
อาบละมุนอุ่นละไมใคร่เบ่งบาน
ความต้องการ...ขานรับ...สำหรับเธอ
เสียดายใจใครเลือนดั่งเดือนลับ
หวังสดับรับคำหวานนานรอเก้อ
สิ้นคำหยาดวาดคำยินพร่ำเพ้อ
น้ำตาเผลอเอ่อคลอ...ล้อหรือไร
เคยคำหยาดบาดในใจรู้สึก
หวานคำลึกผลึกหลอนคนอ่อนไหว
ห่วงคนห่างพรางหนีอยู่ที่ใด
รู้หรือไม่ใครมิถึงที่คิด
หนาวน้ำค้างพร่างพรมเย็นลมดึก
นาน...นิ่ง...นึกดึกใดไม่เอื้อนอิด
หอมละมุนอุ่นแอบแนบจุมพิต
พริ้มสนิทก่อนนิทรา...ไม่กล้าลืม
ดึกแล้วหนอขอลาขอบฟ้าไหน
ท ะ เ ล........ไกลไปมิถึงที่ปลื้ม
เจ้าพระยาพาใจใครเลือนลืม
กลับบ้านดื่มด่ำดง.......อย่าหลงใคร
๑๑๑๑๑๑๑
17 กุมภาพันธ์ 2547 01:45 น.
suprapai
พรายพรมห่มรักหักหาย
เพริดร่ายรายซ้อนก่อนหนี
โลมลวงท่วงท่าพาที
ใยฉะนี้...ลีลาอารมณ์ ?
ไม่คิดชื่นขื่นขวยระทวยหอม
ประชิดดอมถนอมนิดทำบิดบ่ม
รักเจ้าเอยเผยเล่ห์เสน่ห์คม
กี่ครั้งล่มคลั่งชมเล่นไม่เอ็นดู
พรายพรางวางรักหนักหน่วง
ลุล่วงลวงคด...หดหู่
ก่อนสางนางร่ำพร่ำพรู
ไม่รู้อยู่ไหน...ใครเคียง
เพียงอยาก...กรากเกี้ยวเปลี่ยวจิต
สิ้นคิดพิศพลอดกอดเสี่ยง
หื่นรักหักโหมโลมเรียง
ไม่เกี่ยงเดียงสา.....ราคะ
รักเอย..เคยรู้จริงไหม
ทรามวัยใคร่วิสาสะ
แม่ปลูกลูกปั่นพันธะ
ภาระ...คะนึงถึงใคร
อกแม่แก่กร้านนานหวัง
ลูกดังดวงแก้วแววใส
วาดวันฝันแน่แก่ใจ
ปริญญาให้แม่.........แค่นี้ ?
16 กุมภาพันธ์ 2547 02:25 น.
suprapai
ตรงจุดนี้มีความหมายมากมายตอบ
ตามความชอบ..ชัง เห็นกันเป็นอื่น
จุดของฉันวันนี้สีกลมกลืน
มีจุดยืนบนผืนทราย...ไม่ดายเดียว
เคยผ่านแพ้..ชนะกล้าชีวิต
เรียนรู้ผิด...ถูก เจ็บเพื่อเก็บเกี่ยว
ไม่เคยหวังหัวใจใครยาเยียว
เดินคนเดียว...เปลี่ยว...เศร้า...เหงา...ไม่ท้อ
บนผืนทรายรายเท้าทุกก้าวย่าง
หนักแน่นวางต่างรับกับส้นข้อ
คนคนหนึ่งขึ้งผิดชีวิตพ้อ
ไยมิต่อรอยก้าวเท้ายิ่งไกล...
ทะเลครืนคลื่นหงายคว่ำหลายครั้ง
ความงามยังปรากฏความสดใส
คนแพ้...แต่มิพ่ายยังหายใจ
อ่อนล้าได้...ไปให้ถึง...ใจจึงงาม
จุดหมายนี้มีความหมายตามคิด
ไม่เคยปิดบังใครให้เยาะหยาม
ใจคนนี้ไม่มีนัยให้นิยาม
อาจเพ้อพล่าม...ลามคิดถึง...คนซึ่งเร้น
๑๑๑๑๑๑๑
หน้าส่วนตัว
625
