14 กุมภาพันธ์ 2547 17:56 น.
suprapai
ฉันเขียนขึ้นด้วยน้ำตานะ....
...........จาก หัวใจคนไม่ประสาเรื่องความรัก
...................ไม่รู้จักอะไรเลย
....หัวใจเธอ ...คนของเธอ ...ความคิดคำนึงของเธอ
เพียงแต่ฉันมีความรักเธอเธอจริงๆ....
........วันนี้ มันสายไปแล้วล่ะ
................เธอเดินทางไปไกลจากฉันนานแล้ว
.......ไกลจรดขอบฟ้างาม ฉันไม่อาจมองเห็นได้อีก
ไม่ติดตามหรอกนะ....
....ให้ฉันชอกข้ำอยู่อย่างนี้ ที่นี่ ตรงนี้ เวลานี้ และตลอดไป
...........ยิ่ ง ไ ก ล ยิ่ ง ดี
วั น นี้ ไม่มีใครแล้ว
จะได้ร้องไหอยู่คนเดียวเงียบๆ
ไม่ต้องการให้ใครเห็นน้ำตา
ไม่ต้องการใครมาปลอบ...
.......เหมือนเคยมี ...ครั้งก่อนที่เจ็บลึกมานาน
แล้วได้อะไร.
...วันนี้ แม้เจ็บยิ่งกว่า ...ก็ขอเพียงได้รู้สึก คิดคำนึงถึงวันเก่า ๆที่ได้รักเธอ
..........ค ง พ อ เ เ ล้ ว
...สำหรับฉันวันนี้
......วันที่ไม่มีสิทธิ์
...............คนที่ไม่มีสิทธิ์
........................คนที่ไม่มีรัก
................ไม่มีอะไรคงเหลืออยู่เลย
.........แม้กระทั่งหัวใจ
มันว่างเปล่าอ้างว้างมานานนัก......
14 กุมภาพันธ์ 2547 02:02 น.
suprapai
ความเหงาคือเงาความคิด
ไม่ผิด....คนอื่นหมื่นเหงา
รู้ค่าเวลาของเรา
ยิ้มเย้าบ้างอย่าหมางเมิน
จะน้อยใจโกรธโทษใด
อย่าหมองข้องใจใคร...เห็น
หัวเราะ..น้ำตา..หน้าเป็น
หยอกเล่นเป็นเพื่อนนาน ๆ
พบคนเหงา..เศร้ามาหลายที่
คนดี ๆมีใจไหวสดับ
ไกลเช่นเราเอาอะไรรับ
ใจอาจสับสนบ้าง...ช่างกระไร
สิ่งคิด..เห็น..เป็น...ฝัน..ทุกวันนี้
งานจินตกวีมีกันได้
ขอมีปณิธานไม่ลาญใคร
จะหัวเราะร้องไห้...ก็ใจเรา.
........
14 กุมภาพันธ์ 2547 00:03 น.
suprapai
มาหยุดตรงนี้นานนัก
มองคนที่ผ่านไป
สับสนนะ....
ใจเป็นเช่นไร... มันอาจอยู่ลึกเกินไปที่จะรับรู้ได้
จริงเท็จอย่างไร.............ไม่จำ
ปวดร้าวเช่นไร.......................ไม่เข็ด
อยากห่วงใยดูแลเขาสิ... ความปรารถนาดี ความรู้สึกดีๆ หรือความห่วงหาอาทร
ความรักของคนผ่านทาง...หรือไร
สมน้ำหน้า...
เธอไปไกลตั้งนานแล้วนะ มองยังไม่มอง อย่าว่าแต่ทักเลย.......
คงจบได้แล้วล่ะ..........หัวใจเอ๋ย
เพียงความบังเอิญของกาลเวลาที่ได้พบกัน
บนเส้นทางสายนี้.......
เธอไม่ตั้งใจ.
ไปเถอะ....กลับไปอยู่กับสิ่งที่เป็นจริงของตัวเอง
จะได้ไม่หวนคำนึงถึง และทึกทักง่ายๆอีก
ไม่ต้องสับสนอีกแล้วนะ.......ไม่ต้องกลับมาอีก
วันนั้น.... เธอตั้งใจจะมาบอกลา...ครั้งสุดท้าย
...............เธอไร้หัวใจ........ตุ๊กตาไล่ฝน
ถึงอย่างไร... ขอให้มีความสุขแท้จริงสักครั้งนะ.
13 กุมภาพันธ์ 2547 01:08 น.
suprapai
มองตัวตนจากสิ่งที่ชี้ออกมา
ด้วยภาษาอารมณ์ขมหรือชื่น
บอกหัวใจให้ชัดรู้หยัดยืน
ดาบหอกกระบอกปืน...ไยครืนล้ม
เพียงหัวใจคนหนึ่งพึงรู้คิด
เรียนชีวิตผิดถูกลุกหรือล่ม
ยอมย่อยยับ...ขับขานสู้...ซานซม
ฤาจะก้มหน้านิ่งหรือ....ยิ่งท้า ?
..
หน้าส่วนตัว
740
