15 มิถุนายน 2547 16:45 น.
suprapai
ไม่ประสาว่ารักใครหนักแน่น
อารมณ์กดดันทดแทนใคร่แหนหวง
เพียงเห็นเธอเป็นดาวสกาวดวง
แอบรินร่วงน้ำตา....ไม่กล้ารัก
เพียงฝนพร่างน้ำค้างเพชรเล็ดใบหญ้า
ปรารถนาหัวใจอย่าไสผลัก
พรมละอองกระเซ็นฉ่ำเย็นพักตร์
สายเล่ห์เสน่ห์กวัก..ยากหักใจ
กี่คืนฝันกี่วันชื่นแล้วขื่นขม
รักลม ๆ ..ข่มหม่นทุกข์ท้นไหว
เก็บวันชื่นคืนฝันกรายลึกภายใน
ให้ความหมายคลายหม่น..ถึงคนดี
รักเจ้าเอ๋ยไม่เคยร่วงดวงใจหอม
แม้นพยอมเด็ดดอมยากอย่าจากหนี
เกียรติยศปรากฏค่ามิราคี
ด้วยฤดีนี้เอื้อมสอยประดอยงาม
ภาพฝันดลฝนพรมห่มใบหญ้า
ชื่นลีลาน้ำค้างหยดสะกดหวาม
ทิพย์ดนตรีรี่ไหวตรึงใจตาม
เสนาะงามลามลนทุรนทุราย
ไม่ประสาว่ารักประจักษ์ไฉน
ฝากหัวใจให้งามสุดความหมาย
คนมีหวังกี่ครั้งรักหักมลาย
จำบั้นปลายได้ซึ้งรัก....รู้จักเธอ
10 มิถุนายน 2547 23:35 น.
suprapai
น้ำป่าหลากฝากหมอง..คนร้องไห้
ภาพอุทกภัยใครกำหนด
กรากท่อนซุงพุ่งจากฟ้ามิละลด
ดินโคลนหดกดล่มถล่มทลาย
พูดกันว่าป่าไม้ไม่มีป่า
ใครตัดมาทำอะไรไยเวียนว่าย
คำถามนี้กี่ครั้งซังกะตาย
ไม่เสียดายเวลาน้ำตาราย..?
ตราบจิตคนวนว่า..อยาก..บ้าคลั่ง
อะไรบังเกิดง่ายดาย..สูญหาย
ตราบคนคิดผิดถูกได้มั่นใจกาย
กรรมดีร้ายกลายเป็นเกณฑ์ชีวิต
สติมั่น..ปัญญา..สมาธิ
ศีลธรรม..ดำริกรรมลิขิต
พลิกฟ้าผ่าแผ่นดินนฤมิต
พิสุทธิจิตปลิดโลกธรรมสะเทือน
ไม่บังอาจฉลาดพร่ำคำสั่งสอน
ไม่วิงวอนอ้อนใครเห็นใจเพื่อน
ไม่มีสิทธิ์ชี้ผิดถูก..บิดเบือน
เป็นคำเตือนตนสำนึก..กรรมดี
ความซ้ำซากยากหมอง..อยาก..ร้องไห้
เกิดจากใจ..มิใช่ธรรมชาติวิถี
ชีวิตเห็น..เป็นไป..ให้..พอดี
จำแนกกรรมฉะนี้...ไร้นิวรณ์
............
7 มิถุนายน 2547 02:18 น.
suprapai
โพยมเห็นเพ็ญลออเผลอ....พ้อหา
ไกลสุดคว้ายากฝ่าฝันผูกพันใฝ่
น้ำตาคลอทรมานสักปานใด
ตอบหัวใจตนเองเร่งวันคืน
ขอแนบแอบขวัญวันนี้
ฤดีมีกันวันชื่น
กอดรับนับหวังยั่งยืน
ลืมขื่นกลืนขมชมจันทร์
วันวิสาข์..บุญมาวน..คนเวียนไหน
คืนละไมใครละมุนแอบอุ่นขวัญ
รักแล้วร้างช่างกระไรร้ายให้กัน
อยากค้นฝัน....หาขวัญอ่อน..ซ่อนหนใด
อาจจะผิดคิดเองเพลงรักหวาน
อาจผิดนานรานรุกทุกอย่างใกล้
อาจเชื่อมั่นพันผูกทุกเยื่อใย
อาจกวนใจ..ขอโทษ..อย่าโกรธกัน
หาโหยแล้วโรยร้างไกลห่างหาย
บอกความหมายคล้ายคลื่นครวญครืนฝัน
ให้รักหวานหว่านปลูกว่าผูกพัน
ทุกคืนฝัน...วันเหงา..ไร้เงาใคร
เดือนแรมงามยามร้างใจค้างหมอง
คิดถึงนวลละอองอยากร้องไห้
เดือนเต็มลับกับตาเพียงอาลัย
รักร้างไกลสุดคว้า..เลือน..อาดูร
........
5 มิถุนายน 2547 03:40 น.
suprapai
หลับได้ กระไร ใจเอ๋ย
คนเคย เลยดึก ตรึกต่อ
ใครหวาน หว่านรัก หักงอ
ชื่นก็ ช้ำท- รมาน
มาให้ หัวใจ ใครหลง
พะวง ภวังค์ หวังซ่าน
คืนวัน พันธ - นาการ
มาพาล รานหลบ ภพใด
ถามดาว สาวเดือน เอื้อนฟ้า
ว่าวัน- วิสาข์ อยู่ไหน
บอกคิด จิตปวง ห่วงใย
รู้ไหม ใครหา อาวรณ์
เพ็ญงาม ตามไต้ ไพรผา
นครา ประจักษ์ นวลอ่อน
ส่องธรรม ค้ำชี้ นิวรณ์
หยุดร้อน รอนร้าว พราวใจ
สัจจะ ชนะ อธรรม
ใครย้ำ ทำกรรม ส่ำไหว
จำแนก แผกเห็น เป็นไป
ร้องไห้ หัวเราะ พอ..ดี
ดึกนักรักเอ๋ยเคยรัก
ดึกหักรักลาผละหนี
ดึกดันสันดานกร้านกลี
ดึกฉะนี้มิงามยาม..ชัง
........
30 พฤษภาคม 2547 20:08 น.
suprapai
แล้ว..วันนี้ถึงทีฆ่าคนบ่าเหลือง
อ้างมลังเมลืองเปลืองคิดไฉน
รัฐจนตรอกบอกอาเพศ...ไยเลศนัย
อย่าย่ำใจคนใกล้แพ้แย่กว่านี้
ไม่มีหวังกำลังใดสู้...ให้รู้
ยิ่งคำชูขู่สิทธิ์บิดเบือนถี่
เข้ามายากหากให้ออกบอกด้วยดี
ตามวิถี..ใช่ชี้เลว...เหลวไหลนะ
โลกก็รู้อุปถัมภ์ค้ำระบบ
ต้องเป็นกบเลือกนายหลายหน้าปะ
เล่นเล่ห์เพทุบายไม่หน่ายละ
ตำแหน่งขั้นพิเศษจะได้สบาย
ไม่เคยมีกติกามารยาท
ไม่เคยสะอาดราชการพาลเวียนว่าย
ไม่เคยมีคนดีได้ดี....ท้าทาย
ไม่เคยรับรู้อับอาย.....ควาย..ก็ยอม
มาตรฐานงานอยู่ที่รู้สึก
เหตุผลนึกได้แค่คนแห่ห้อม
ปลายปากกาตวัดล้นผลงานปลอม
นายเหนือย่อมตรายาง..ขวางกระไร ?
ปฏิรูปจูบเรื่องใดไม่หวานดอก
นัยเพ้อหลอกกินเมืองเป็นเรื่องใหญ่
ความชั่วเห็นเป็นสัจจะกระจ่างใจ
แกล้งตอบไม่รู้ความไม่ตามทำ
..........
หน้าส่วนตัว
1240
