24 มิถุนายน 2550 16:11 น.
WhiteWizard
เก็บฝาหอยร้อยสังวาลย์สานความรัก
ให้ตระหนักเราทั้งสองได้ครองสุข
เพลานี้ดูงามกว่าสร้อยไข่มุกด์
เขย่าสร้อยปลุกเสียงหวานกังวาลทรวง
โถ่ อกเจ้าเอ๋ย
เมื่อไหร่เอยเจ้าจักลืมความห่วงหวง
ธารน้ำตาท้นกว่าธารทั้งปวง
เจ้าเฝ้าลวงหัวใจให้หลงทาง
แม้นยินเสียงสร้อยฝาหอยคอยบาดจิต
ให้จมปลักความคิดที่หม่นหมาง
กระทั่งเสียงสร้อยนั้นพลันเลือนลาง
เสียงหัวใจยังครวญครางไม่ลางเลือน
เมื่อสังวาลย์ร้อยใจไร้คอห้อย
นั้นย่อมด้อยค่ากว่าฝาหอยเถื่อน
เก็บมันแล้วขึ้นบันไดเข้าในเรือน
นอนลงแล้วหาเพื่อนคือความตรม
หยิบสร้อยนั้นขึ้นพินิจด้วยจิตว่าง
มองความต่างหว่างความทุกข์และสุขสม
พรุ่งนี้ไม่มีสร้อยให้เชยชม
ขอท้าคมบาดใจให้สิ้นความ
สร้อยเอ๋ย
เจ้านั้นเคยเป็นตัวแทนแสนวาบหวาม
ตลอดไปทุกเมื่อเชื่อทุกยาม
จักขอตามเจ้าไปอยู่ก้นทะเล
14 มิถุนายน 2550 15:06 น.
WhiteWizard
จุดธูปขึ้นไหว้พระชำระจิต
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ตั้งพร้อมคนน้อมไหว้
รำลึกถึงผู้อยู่แดนแห่งความตาย
ทั้งหญิงชายพร้อมหน้ามาทำบุญ
แลปลายธูปเริ่มแผลงสีแดงฉาน
ยังริดก้านเรื่อยไปเพราะไฟหนุน
เป็นเช่นนี้ทุกเวลาเหมือนทารุณ
ส่วนที่มอดก็หมดคุณหนุนส่งลง
จึงหักร่วงสู่พื้นเกินฝืนต้าน
แต่ยังผลาญแสบร้อนก่อนเป็นผง
หากร่วงบนมืออัญชลีที่มั่นคง
มือนั้นย่อมสะดุ้งหลงเกินทนทาน
และเฉกเช่นชะตากรรมของเทียนไข
เมื่อติดไฟก็ลามเร้าค่อยเผาผลาญ
และเหมือนมันปวดร้าวแสนทรมาน
จึงส่งผ่านทุกข์เป็นเช่นน้ำตา
น้ำตาเทียนหยาดน้อยค่อยย้อยใหล
เพื่อชะตากรรมใหม่ที่ไร้ค่า
ร่วงลงมือถือเทียนเวียนทรมา
เพื่อบูชาสิ่งธรรมล้ำบารมี
การทำดีนี้ย่อมมีอุปสรรค
ใจจึงมักหวาดระแวงและถอยหนี
ในเส้นทางที่มีนามว่าความดี
ย่อมต้องพลีบางอย่างเพื่อย่างกราย
เถ้าธูปและน้ำตาเทียนบทเรียนหนึ่ง
ต่อผู้ซึ่งหวังทำดีที่มากหลาย
ธูปและเทียนบูชาตนจนวอดวาย
เหลือเศษร้ายใหม้ร้อนที่ร่อนลง
มือประนมหยัดตรงต้องคงมั่น
เถ้าร้อนนั้นอาจเผาให้สะดุ้งหลง
แต่มือต้องหยัดอีกครั้งอย่าผ่อนปลง
ให้มั่นคงดุจธุปเทียนเพียรทำดี
2 มิถุนายน 2550 23:04 น.
WhiteWizard
คนเราเรียนรู้ผ่านการมองเห็น
สิ่งซ่อนเร้นเท็จหรือจริงเป็นปริศนา
ให้เราได้เฝ้าไขแต่ไหนมา
ด้วยสายตาตั้งบนนามความยุติธรรม
เราอาจมองด้านนี้ดีและสวย
เขาอาจไม่เห็นด้วยกลับเหยียบย่ำ
เราอาจมองสิ้งนี้ร้ายความหมายดำ
เขาอาจพร่ำหลงเสน่ห์ทุกเวลา
มันแน่ที่เหรียญนี้มีสองด้าน
เรามองผ่านแต่ด้านเดียวไม่เหลียวหา
อีกด้านหนึ่งเป็นอย่างไรกลับเฉยชา
เชื่อสายตาของตนจนหมดใจ
หากเมื่อเรามองให้รอบเกินกรอบกั้น
ที่เรานั้นเป็นคนสร้างจนกว้างใหญ่
ใจท่านอาจอุทานว่าแปลกตาไป
เหรียญเดิมกลับมีอะไรให้น่ามอง
หน้าส่วนตัว
1296
