ผ่านเมืองมาดอกหญ้าดารดาษ

                                จิตกรวาดศิลปะอันหวงแหน

                                ขาวระย้าชูระยับประดับแดน

                                งามนี้มิได้แค่นคำวจี

                                ถึงดอกหญ้าริมทางดูไร้ค่า

                                ไม่อาจเทียบปุบผาอันสดศรี

                                แต่ก็คือวงศ์วานพันธุ์มาลี

                                ภาพใบนี้เก็บไว้ไปฝากเธอ

                                ใช่เทียบค่าว่าเป็นเช่นดอกหญ้า

                                และกล่าวหาด้วยจิตคิดพลั้งเผลอ

                                มีสติหาใช่คำละเมอ

                                แต่คือคำพร่ำเพ้อถึงกานดา

                                งามดอกไม้คือสวรรค์บันดาลสร้าง

                                งามสะอางคืองามเทศนา

                                งามชดช้อยคือกลอยกัลยา

                                งามดอกหญ้าค่าสูงคือจิตใจ

                                เมื่อเจ้ากล้าผลิบานกลางสายลม

                                ย่อมต้องกล้าขื่นขมการเอนไหว

                                เมื่อเจ้ากร้านมายาและผองภัย

                                เจ้านั้นไซร้ดอกหญ้าที่ข้าปอง

                                ค่ามนุษย์วัดได้ที่ใจสูง

                                ถึงพันธุ์ยูงหมิ่นกาน่าเศร้าหมอง

                                มากยศศักดิ์ถือตนเหนือคนครอง

                                ย่อมกลัดหนองด้วยง่ายพ่ายภัยตัว

                              หมายเหตุ บางส่วนของนิราศสุวรรณภูมิ

                               ภาพทิวเขารายล้อมอยู่สองข้าง

                                ดังจัดวางตำแหน่งแห่งสิงขร

                                มีปราสาทเสียดฟ้าทิฆัมพร

                                ค่อยซับซ้อนลดหลั่นเป็นชั้นไป

                                เราเสมือนมดน้อยด้อยคุณค่า

                                ปรารถนายอดบรรพตกำหนดไว้  

                                เสียงทานทัดขัดข้องต้องทำใจ

                                เดินตามหลังผู้ใหญ่ได้เศษทาน

                                ขอเป็นมดตัวน้อยค่อยค่อยก้าว

                                แม้นห้วงหาวไร้ดาวมาผสาน

                                กลางความมืดจืดชืดอันยามนาน

                                ปณิธานหาญกล้าจะฝ่าฟัน

                                ช่อผกามาลีสิ้นรสกลิ่น

                                เพียงเศษดินสิ้นค่าพฤกษาสวรรค์

                                ยามมนุษย์ถึงคราวสิ้นชีวัน

                                คุณความดีคงมั่นไม่เปลี่ยนแปลง

                                เพียงมดน้อยแต่จะข้ามภูเขาใหญ่

                                แค่มดน้อยแต่ใจไม่แสลง

                                มั่นมดน้อยด้วยใจอันเปี่ยมแรง

                                คงมดน้อยคงแสดงกายกรรม