ฉันด้านหน้ามาตามความคิดถึง อย่างคนซึ่งแม้ใจอ่อนไหวนัก รุ้งสายนั้นแวววาบสวยงามนัก หวังมาพักใจไว้ใกล้ใกล้เธอ แล้วสิ่งที่ได้รักคือคับแค้น เมื่อหวงแหนสิ่งที่ฉันนั้นเสมอ เธอไม่รับ. . .ไม่รัก. . .ไม่อยากเจอ น้ำตาเอ่อน้อยใจกับ. . .ความอับอาย ความปวดร้าวแทรกใจไปทุกหน ฉันทุกข์ทนอยู่กับรักหักสลาย เจ็บหัวใจ. . .ที่เคยหวังเจียนคลั่งตาย สวาทวายวูบดับแหลกยับเยิน
733
1
0
หน้าส่วนตัว
