แมลงปอ บทที่ ๓

อินทรีน้อย

      วันนี้พบหนึ่งเจ้า     	     แมลงปอ
บินว่อนลงเคลียคลอ  	      แผ่นน้ำ
ใคร่อยากจับมาขอ		          ถามข่าว มิตรใจ
เกรงปีกบางเจ็บช้ำ		          จึ่งได้แค่มอง
	      แต่ก็ลองเลียบร้อง	     ไถ่ถาม
เจ้าหยุดปีกเกาะตาม	        ยอดหญ้า
นิ่งฟังดั่งรู้ความ		               ในอก ข้านา
ฟังจบบินสู่ฟ้า		                  มืดครึ้มเงาฝน
	       วุ่นวนคำตอบเจ้า	     เงียบงัน
นั่งตรึกจนผ่านวัน		          ล่วงเช้า
คำแนบปีกบางมัน		          ว่างเปล่า
ฝนตกจึงหลบเข้า		            กระท่อมน้อยทำใจ
	        ห่วงใยก็แต่เจ้า	         บินจร
ฝนสาดซัดเปียกปอน	         แน่แล้ว
วอนฝนโปรดอาทร		           มิตรมิ่ง
ปล่อยเพื่อนข้าคลาดแคล้ว	 อย่าต้องอันตราย
	       สายน้ำพลันเอ่อล้น	     หลากมา
กระท่อมโผล่หลังคา		            นิดน้อย
คงเหลือที่เพียงขา		              ยืนเหยียบ
กับหนึ่งผู้ติดต้อย		               โผล่น้ำตามมา
	       นัยน์ตาดูตื่นเต้น	     หวาดกลัว
ทั้งร่างยังสั่นรัว		               ร่ำร้อง
จึงโอบกอด หาง หัว		         ลูบปลอบ
ร่างสั่นเสียงสั่นฟ้อง		        ชื่อน้ำแมวกลัว
	       มัวหลับเพลินไม่รู้	    เรื่องราว
ใครแห่ประท้วงกันกราว	  ช่างป้า
ฝนตกอีกความหนาว	       จับจิต
น้ำท่วมก็แทบบ้า		            โทษฟ้าก็กระไร
ยิ้มหน่อยนะ