หิ่งห้อย

...	       หิ่งห้อย
                   มีชีวิต  เจ็ดวัน  พลันแตกดับ
	แสงวาววับ  ลับหาย  ไปกับฝัน
	มิบังอาจ  ขันแข่ง  แสงตะวัน
	เพียรหลับจันทร์  แจ่มฉาย  ในราตรี
			วิถีทาง  เนิ่นนาน   ในการเกิด
			คนทูนเทิด  ด้วยรัก  ด้วยศักดิ์ศรี
			สองพันดวง  รวมพลัง  ดั่งอัคคี
			กระพริบถี่  สว่างไสว  ให้คนชม
	พลันมียักษ์  ตัวใหญ่  ใจอำมหิต
	มาปลดปลิด  ด้วยแสง  เปล่งแข่งข่ม
	พอสมใจ  สมหวัง  ดั่งอารมณ์
	ก็โสมม  เอาตีนกวาด  อนาถใจ
			นี่คือ   ชีวิตสมัชชาแห่งชาติ
			สร้างกิจกรรมกระกาศ   ที่ยิ่งใหญ่
			สว่างวาบ  แล้ววูบดับ  ลับหายไป
			ไม่มีเหลือ  อะไรอะไร   ให้เห็นเลย
						                                                                   ลุงรอง

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

ลุงรอง 19 ธ.ค. 2549 11:07 น. - ID 96339

1199

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/96339 ที่มา: ลุงรอง

comments powered by Disqus

เพียงพลิ้ว

19 ธันวาคม 2549 12:47 น. - comment id 637836

วิบวับแล้วดับไป
ไม่เหลืออะไรไว้ให้ชม

ชมพูภูคา J.

19 ธันวาคม 2549 13:35 น. - comment id 637880

ตกลงเรื่องของหิ่งห้อยหรืออะไรคะ

แม่มดใจร้าย

19 ธันวาคม 2549 18:13 น. - comment id 638060

สวัสดีค่ะคุณลุงรอง แม่มดใจร้ายแอบมาชม
หิ่งห้อยค่ะ แต่ไม่เห็นสักตัวค่ะ เห็นแต่สมัชชาค่ะ

กวีปกรณ์

19 ธันวาคม 2549 23:39 น. - comment id 638112

เจ้าชายกวีปกรณ์เสด็จมาทรงอ่านงานแล้วเวียนเกล้ายิ่งนัก คริ ๆๆๆ

สวัสดีครับลุงรอง...
ผมกำลังกลับไปจับถ้อยความเพื่อความงามแห่งหิ่งห้อยอีกครา แต่จนจบแล้วก็ไม่พบเลยจริง ๆ วับไปกับตาครับ