แต่ละวัน ผ่านไป ดูไร้ค่า ช่างว้าเหว่ เอกา น่าอดสู ดูมืดมน อนธกาล แลอาดูร์ มองไม่รู้ ว่าจะสุด ที่จุดใด นับแต่จาก พรากมา ใจข้าเศร้า โลกเงียบเหงา สงบซึม ขรึมไฉน ช่างร้าวรวด ปวดเจ็บ เหน็บหทัย ทั้งหนาวใจ หนาวรัก สุดหักทรวง ...............โอ๊ย!....................... จะฝ่าฟัน มันไป ให้สุดสุด จะยื้อยุด ฉุดหัก ให้หายห่วง จะสู้เพื่อ ดวงใจ หลายหลายดวง ที่เฝ้าห่วง โหยหา ตั้งตาดู อย่าให้วัน ผ่านไป อย่างไร้ค่า อย่าแท้ท้อ ต่อชะตา น่าอดสู ถึงมืดมน ก็เบิกกว้าง ถ่างตาดู ให้มันรู้ ว่าที่สุด อยู่จุดใด.
ณธีร์ 31 ม.ค. 2545 12:57 น. - ID 9732 
751
2
0
31 มกราคม 2545 22:35 น. - comment id 33075
๏ แต่ละวันผ่านไปดูไร้ค่า ปล่อยเวลาล่วงผ่านเหมือนธารไหล มิมีแรงแข็งขืนฝืนตามไป เพื่อจะไข ที่สุด....จุดหมายตน ๚
1 กุมภาพันธ์ 2545 09:16 น. - comment id 33177
^_^
1 กุมภาพันธ์ 2545 12:30 น. - comment id 33220
... จากจุดหนึ่งพึงคิดให้ติดฟ้า แหงนสุดหล้าเกินไกลให้ถึงหวัง ตรงจุดเดิมเพิ่มอีกแรงแฝงพลัง คงพบฝั่งอีกฟากที่อยากเจอ .. จากจุดเติมไฟฝัน...ให้ถึงนั่น ณ ที่หมาย
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
