คุณครูขาคุณตาหนูอยู่ที่บ้าน เป็นเบาหวานนานมาน่าใจหาย แผลที่ขาลุกลามตามร่างกาย หนูใจหาย...หมายให้ครู..ช่วยหนูที คุณแม่หนูหายไปหลายปีแล้ว ไร้วี่แววจะคืนนาคล้ายลาหนี จะติดตามถามข่าวใครที่ไหนดี ผ่านหลายปีไร้แม่มาแลตา แต่ละวันหวั่นไหวใจโหยอ่อน จะกินนอนลำบากยากนักหนา ต้องขาดเรียนรับจ้างกลางทุ่งนา ซื้อข้าวปลาพอกลั้วท้องเราสองคน รบกวนครูเช็คเวลาอย่าให้ขาด แม้นไม่อาจมาเรียนเพียรฝึกฝน การบ้านมีตัวหนูจะสู้ทน ตั้งกมลหมั่นเพียรเขียนส่งครู อีกเทอมเดียวครูขาเมตตาหน่อย อย่าได้ปล่อยให้คว้างอย่างอดสู ไร้พ่อแม่พี่น้องจะอุ้มชู ใจหนูสู้แต่ท้อแท้แพ้ชะตา สะอึกสะอื้นเจ้ากลืนกล้ำ รินน้ำคำพรั่งพรูคุณครูขา แม้นครูช่วยพอพ้นทนอีกครา ทุนการศึกษาขอด้วยช่วยหนูที นิ่งจนหนาวร้าวถึงทรวงดวงใจเอ๋ย ครูมิเคยรู้เรื่องของเจ้านี่ เหมือนครูร้ายใจดำขำสิ้นดี สองมือนี้..พอบรรเทา...อย่าเศร้าเลย
ครูพิม 20 พ.ย. 2551 19:01 น. - ID 120649 
1786
32
0
21 พฤศจิกายน 2551 08:54 น. - comment id 914605
ขอพระคุณมากค่ะ..คุณครู
21 พฤศจิกายน 2551 08:55 น. - comment id 914606
แม่อ้อ..........พวกหนูก้อยากได้ทุนค่ะ ขอพวกหนูด้วยค่ะ.. อิอิหลบครูจ๊อดค่ะแม่.................
20 พฤศจิกายน 2551 19:35 น. - comment id 915977
โลกใบเดียวกัน ความเสมอภาคไม่เท่าเทียมกัน อีกหนึ่งมีกินเหลือใช้เหลือเก็บเยอะแยะมากมาย ใช้จ่ายเงินฟุ่มเฟือย ในขณะที่อีกคนหนึ่งไม่มีแม้แต่ข้าวสารจะกรอกหม้อ คุณครูขา ช่วยหนูด้วย จริงๆนะคะ เศร้าจัง
20 พฤศจิกายน 2551 19:36 น. - comment id 915978
น่าสงสาร นะคุณครู..ช่วยหนูด้วย จิตใจสวย งามสง่า มีราศี ใจมุ่งมั่น กตัญญู กตเวที เด็กอย่างนี้ ต้องเกื้อหนุน ให้ทุนเรียน.. ..ครับ..นำชีวิตจริงที่น่าสงสาร..มาเป็นกลอนดี ๆ มีสาระ ...ครับครูพิม
20 พฤศจิกายน 2551 19:44 น. - comment id 915982
เข้ามาอ่านกลอนอีกแล้วค่ะ......ก็อย่างนี้แหล่ะค่ะครูพิม เป็นครูต้องสอดส่องดูแลช่วยเหลือตลอด ถึงจะไม่ใช่ปีแห่งการดูแลช่วยเหลือนักเรียนก็เถอะ นักเรียนขึ้นชั้นใหม่มา ต้องออกเยี่ยมบ้าน เด็กขาดเรียนผิดปกติ แต่ก่อนไปตามถึงบ้าน เดี๋ยวนี้ประหยัดเวลาหน่อยก็โทรถึงผู้ปกครองเลย.. ครูพิมเป็นโรงเรียนมัธยม เด็กโต อาจไม่ค่อยเจอผู้ปกครอง ของพี่อนุบาล-ม.3จ้ะ ผู้ปกครองเข้ามารับ-ส่งเด็กถึงในโรงเรียน ก็ได้พูดคุยประสานสัมพันธ์กันตลอดเวลา จึงรู้ปัญหาได้ไว..ครูก็ต้องเป็นนางฟ้าให้เด็กๆเขาค่ะ...
20 พฤศจิกายน 2551 19:46 น. - comment id 915983
เป็นเรื่องเศร้าแต่ก็ยังดีที่ณ.ที่นั้นมีครูพิมอยู่ด้วย นับถือในน้ำใจงามของคุณครู
20 พฤศจิกายน 2551 20:23 น. - comment id 915996
ตอนเด็กๆ พอพักกลางวัน หนูจะเห็นเพื่อนคนหนึ่งเขาจะรีบวิ่งเข้าป่าไป สงสัยทุกวันเคยถามเขาว่า "เธอวิ่งเข้าป่าไปทำอะไรตอนเที่ยงเกือบทุกวัน" เขาไม่ตอบ วันหนึ่ง หนูวิ่งตามไป แอบดูอยู่ห่างเพราะความอยากรู้อยากเห็นของเด็ก สิ่งที่ได้เห็นคือเขาดึงใบไม้ที่กินได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าเรียกใบอะไร เขานั่งยองๆ แกะห่อใบตอง ในนั้นมีข้าวเหนียว ข้างๆมีตัวปลาร้าหนึ่งตัว หนูเห็นเขาหยิบใบไม้มาวางและฉีกปลาร้ามาวางบนใบไม้ จับเข้าปากตามด้วยข้าวเหนียว ครูขา..ตอนนั้นหนูอายุได้ 9 ขวบ แต่ภาพยังติดตา หลังจากวันนั้น หนูเอาอาหารไปเผือ่เขา และเรียกเขามานั่งกินด้วยกัน แต่ทุกวันนี้เขาก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหนูไปแอบดูเขา เรายังคบกันอยู่ ตอนนี้เขาทำงานรับราชการอยู่ค่ะ คุณครูผู้ประเสริฐ..ยังมีอีกหลายชีวิตที่ยังต้องการครูอยู่ค่ะ เขียนมาซะยาว คงไม่ว่ากันนะคะ
20 พฤศจิกายน 2551 21:01 น. - comment id 916008
นี่แหละบทบาท ของครู ...แม่พิมพ์... เขียนได้ดีมากครับครูพิม
20 พฤศจิกายน 2551 21:42 น. - comment id 916021
บางสิ่งบางอย่าง ครูก็ไม่ใช่ผู้วิเศษ ที่จะเนรมิตอะไรอะไรได้ทุกอย่าง บางเรื่อง... ก็ได้แต่เสียใจ เข้าใจ..
20 พฤศจิกายน 2551 21:55 น. - comment id 916026
ชีวิตต้องต่อสู้นะหนูเอ๋ย ครูได้เคยช่วยหนูจงดูไว้ ถ้าสักวันมีกำลังดังตั้งใจ หนูจงได้คิดเอื้อเฟื้อเผื่อสังคม
ขอเป็นกำลังใจให้เด็ก และชื่นชมการกระทำของครูครับ
20 พฤศจิกายน 2551 22:13 น. - comment id 916033
รักคุณครูพิมค่ะ จะเป็นนักเรียนที่ดีของคุณครู
20 พฤศจิกายน 2551 22:38 น. - comment id 916049
รักคุณครูผู้เป็นแม่พิมพ์ที่ดีขอชาติค่ะ โดยเฉพาะครูสวยๆชื่อพิม อิอิ
21 พฤศจิกายน 2551 01:08 น. - comment id 916083
สวัสดีครับคุณครู ไม่ได้เข้ามานาน คุณครูสบายดีนะครับ
21 พฤศจิกายน 2551 01:34 น. - comment id 916088
21 พฤศจิกายน 2551 06:13 น. - comment id 916112
ซาบซึ้งใจจังครูพิมจ๋า มุกก็มอบทุนการศึกษาให้นักเรียนทุกปีนะ แม้จะน้อยนิดแต่ทำให้เด็กเกิดความหวัง เราก็ชื่นใจ มีนักเรียนอีกมากที่มีชะตากรรม แบบนี้ เราควรช่วยกันเนาะ
21 พฤศจิกายน 2551 07:18 น. - comment id 916123
21 พฤศจิกายน 2551 09:12 น. - comment id 916137
สวัสดีค่ะ น้องฉางน้อย โลกใบเดียวกันนี้ สร้างความแตกต่างเพื่อให้เกิดความสวยงาม แห่งการดำรงอยู่ค่ะ...ยิ่งแตกต่างกันมาก โอกาสแห่งการแสดงออกซึ่งความมีน้ำใจ และหยิบยื่นความช่วยเหลือก็ยิ่งมีมากขึ้น ในโรงเรียนครูพิม..และอีกหลายร้อยโรงเรียน บนผืนแผ่นดินไทย..มีนักเรียนที่มีสภาพแบบนี้ และแย่กว่านี้ก็มีค่ะ... ช่วยได้เท่าที่แรงกายและแรงใจมีค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
21 พฤศจิกายน 2551 09:33 น. - comment id 916140
สวัสดีค่ะ นี่ละนะชีวิตต้องสู้อยู่ตามอรรถภาพ... ขอเป็นกำลังใจให้น้องมีชีวิตอนาคตอันสดใสค่ะ
21 พฤศจิกายน 2551 09:47 น. - comment id 916145
21 พฤศจิกายน 2551 11:27 น. - comment id 916162
มาเป็นกำลังใจ ให้คุณครูที่ดีของเด็กๆครับ... ครูพิมสบายดีนะครับ... ทางโน้นหนาวแล้วบ่...
21 พฤศจิกายน 2551 11:35 น. - comment id 916170
สำหรับเด็กคนนั้น ในฐานะที่เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันขอให้พยายามเข้า อย่าคิด...ว่าทำไมเราถึงไม่มีเหมือนกับคนอื่น คิดซะว่าเรามีประสบการณ์มากกว่าคนอื่น เคยผ่านพ้นชีวิตที่ยากลำบากมาด้วยตัวคนเดียว เพราะฉะนั้นในวันหน้าไม่ว่าจะต้องพบเจอเรื่องร้ายแรงเพียงใด ก็จะสามารถก้าวผ่านไปได้ อย่าคิด...ว่าตนเองอยู่อย่างโดดเดี่ยว ยังมีครูพิมและครูท่านอื่นๆอีก ที่คอยเป็นห่วงเรา คอยคิดหาทางช่วยเหลือ ยังมีเพื่อน ที่อยู่ข้างกายเรา คอยช่วยเหลือเราเสมอ ถึงแม้ว่าอาจจะมีเพียงไม่กี่คน แต่ความห่วงใยที่พวกเขามอบให้ก็คงสามารถเติมเต็มหัวใจได้ สำหรับครูพิม ขอให้ประสบความสำเร็จในการยื่นเรื่องขอทุนการศึกษา และคอยช่วยเหลือเด็กคนนี้จนจบการศึกษาในปีนี้ (ถึงไม่บอกครูพิมก็ทำอยู่แล้วแหละนะ) สำหรับตัวผมเอง ถึงแม้จะไม่ได้เกิดมาร่ำรวย แต่ก็ถือว่ามีพร้อม และในโรงเรียนก็ไม่มีเด็กแบบนี้เลย เคยเห็นก็แต่ในโทรทัศน์ พอดูผ่านไปก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอได้มารับรู้ผ่านบทกลอน เลยทำให้ฉุกคิดขึ้นมา ว่าคนอื่นเขาต้องการเพียงแค่สิ่งเล็กๆน้อยๆที่เรามีอยู่แล้วและไม่ได้คำนึงถึงเลยด้วยซ้ำ แต่เรากลับต้องการสิ่งอื่นอีก ในโรงเรียนผมนั้น ไม่มีครูที่ตามเด็กถึงบ้านแบบนี้ อย่างมากก็โทรศัพท์หรือเรียกผู้ปกครอง(ซึ่งไม่รู้ว่าจะไปหรือเปล่า หรือไม่ก็พาพี่หรือคนรู้จักไปแทน) และไม่มีเด็กที่อดทนแบบนี้ ซึ่งมีปัญหาทางบ้านนิดหน่อย ก็ทำตัวเกเร โรงเรียนก็มีการหักคะแนน พอหักหมดก็ไล่ออก ซึ่งเท่าที่ผมรู้มาแทบทุกโรงเรียนในเมืองก็เป็นแบบนี้ เมื่อได้อ่านกลอนนี้จึงคิดว่า แล้วเด็กที่โดนไล่ออกเหล่านี้เล่า? พวกเขาก็ไปทำตัวเกเรที่อื่นอีก เหมือนโรงเรียนปัดความรับผิดชอบให้สังคม และอาจจะเป็นเพราะเหตุนี้ ทำให้นักเรียนไม่รักสถาบันมากนัก ผมเองก็ไม่ได้คิดให้โรงเรียนทำทั้งหมดหรอก เพราะโรงเรียนผมก็ค่อนข้างใหญ่ เด็กหลายพันคน การจะดูแลให้ทั่วถึงก็ทำได้ยาก ก็เห็นใจทั้งสองฝ่าย แล้วใครจะเป็นคนแก้ปัญหาเรื่องนี้ล่ะ...ครู? คณะผู้บริหาร? นักเรียน? ผู้ปกครอง? นักการเมือง?
21 พฤศจิกายน 2551 15:38 น. - comment id 916238
ทุนการศึกษามีค่าเสมอค่ะ ดีใจกับพี่ครูพิมด้วยค่ะที่ได้ทำหน้าคุณครูที่ดี
21 พฤศจิกายน 2551 18:09 น. - comment id 916272
21 พฤศจิกายน 2551 19:31 น. - comment id 916319
21 พฤศจิกายน 2551 19:35 น. - comment id 916320
21 พฤศจิกายน 2551 19:38 น. - comment id 916322
21 พฤศจิกายน 2551 19:40 น. - comment id 916323
21 พฤศจิกายน 2551 19:46 น. - comment id 916324
21 พฤศจิกายน 2551 20:41 น. - comment id 916340
ขอขอบคุณแทนนักเรียนคนนั้นด้วยค่ะคุณครูพิม ที่ให้โอกาสกับเด็กๆ
21 พฤศจิกายน 2551 21:27 น. - comment id 916354
อยากเป็นครูมั่งจังครับ
21 พฤศจิกายน 2551 22:05 น. - comment id 916377
21 พฤศจิกายน 2551 22:53 น. - comment id 916408
เมืองไทยเรายังมีชีวิตที่น่าสงสารแบบนี้อีกแยอะค่ะ คุณครูช่วยดูแลเธอต่อไปนะค่ะ
22 พฤศจิกายน 2551 10:27 น. - comment id 916524
เด็กที่เรียนดีแต่ขาดทุนทรัพย์มีมากเหลือเกินค่ะ สำหรับเมืองไทย
22 พฤศจิกายน 2551 12:17 น. - comment id 916552
22 พฤศจิกายน 2551 12:21 น. - comment id 916554
22 พฤศจิกายน 2551 12:23 น. - comment id 916555
22 พฤศจิกายน 2551 12:39 น. - comment id 916560
22 พฤศจิกายน 2551 13:00 น. - comment id 916568
22 พฤศจิกายน 2551 13:02 น. - comment id 916569
22 พฤศจิกายน 2551 13:22 น. - comment id 916573
22 พฤศจิกายน 2551 13:24 น. - comment id 916574
22 พฤศจิกายน 2551 13:26 น. - comment id 916575
22 พฤศจิกายน 2551 13:51 น. - comment id 916578
22 พฤศจิกายน 2551 13:53 น. - comment id 916579
22 พฤศจิกายน 2551 13:54 น. - comment id 916580
22 พฤศจิกายน 2551 13:56 น. - comment id 916581
22 พฤศจิกายน 2551 13:57 น. - comment id 916582
22 พฤศจิกายน 2551 14:05 น. - comment id 916586
22 พฤศจิกายน 2551 14:08 น. - comment id 916589
22 พฤศจิกายน 2551 18:45 น. - comment id 916703
22 พฤศจิกายน 2551 19:14 น. - comment id 916720
ถึงครูพิมที่น่ารัก ครูที่ประจักษ์แก่ใจหนู วันนี้..แวะมาบอก..ใช่หลอกครู อยากให้รู้..รักครูจัง.
22 พฤศจิกายน 2551 21:31 น. - comment id 916775
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
