กำลังใจจากใจกำลังท้อ

ฟา

     คืนเดือนมืดมีเพียงแสงระยิบส่อง
ส่งลงจากผืนท้องนภาใหญ่
แต่ห่างกันเหลือเกินแสงวิบไกล
คงจะไม่อาจทำให้ได้เห็นทาง
     ฉันก้าวเดินบนทางที่คว้างเคว้ง
ไม่มีแม้บทเพลงกล่อมระหว่าง
ทั้งความเศร้าความขมโหมตรงกลาง
เต็มทั้งใจอ้างว้างเกือบสุดทน
     ไม่อยากอ้อนวอนใครในโลกล้า 
จะกราบขอความเมตตาแม้เพียงหน
ยังไม่คิดเพราะทนงในค่าคน
เกิดมาพ้นจนเติบใหญ่ได้มากพอ
     ต้องเริ่มต้นตัวเราที่มุ่งมั่น
ต้องกัดฟันเดินไปไม่ย่นย่อ
ไม่หวังใจจากใครไม่คิดรอ
สะสมจากตัวให้ครบพอคงดีได้
     เริ่มจากมือเปล่าสองเท้าด้วย
ใช้แรงช่วยสร้างสรรค์วันยิ่งใหญ่
ถึงวันนี้ทุกสายตาของใครใคร
สบประมาทสาดคำไว้ไม่มีวัน
     อันคำคนคำใครไหนจะสู้
ใจที่ไม่อดสูไม่ทิ้งฝัน
จะเป็นตายร้ายดีเท่าไรกัน
สู้สักครั้งจนกว่าวันฝันเป็นจริง
     ไม่มีทุนทรัพย์ใดยิ่งใหญ่ล้ำ
จะคอยค้ำตัวให้ล่องข้ามทุกสิ่ง
อุปสรรคที่ตรงหน้านี่ของจริง
ต้องทำใจให้นิ่งแล้วก้าวไป
     แม้เท้าจักระบมบอบช้ำมาก
จะอดทนยอมลำบากไม่เลิกได้
จะก้าวผ่านขวากหนามทุกกิ่งไป
และสร้างสรรค์ในจุดหมายที่มุ่งมี
     หากวันไหนใจท้อจะต่อสู้
จะหันกลับไปดูก่อนวันนี้
ผ่านมาได้อย่างไรสิ่งไม่ดี
จักเป็นแรงขับกายนี้ให้พ้นภัย
     สิ่งเลวร้ายที่รายล้อมจากทุกทิศ
อาจปลิดลมแห่งชีวิตไม่สงสัย
แต่เอาเถิดสิ่งที่ตายแค่กายไป
แต่จิตยังเวียนว่ายไม่ดับจน
     ถ้าไม่กลัวไม่หวั่นให้ว้าวุ่น
จิตนำใจคอยหนุนคลายสับสน
เดินหน้าต่อไปเถิดวิญญูชน
ทุกแห่งหนทุกสิ่งทำจะนำชัย