ผู้หญิงธรรมดา

ฟา

     ฉันมีชีวิตบนคราบน้ำตา
จมปรารถนาเมื่อครายังเด็ก
ใจเจ็บช้ำบ่อยเหมือนเป็นเรื่องเล็ก
ความจำวัยเด็กสร้างความเปราะบาง
     หยาดน้ำใสใสจากดวงตาสอง
ไม่เคยไหลนองให้ใครขุ่นขวาง
ทุกความระทมรับมาระหว่างทาง
เต็มใจเวิ้งว้างเคว้งคว้างเรื่อยมา
     นั่งกอดเข่านิ่งงันอยู่ริมห้อง
หัวใจร่ำร้องในสิ่งโหยหา
สักครั้งสัมผัสรักแนบอุรา
อบอุ่นห่วงหาอยากได้มาครอง
     ยิ่งผ่านคืนวันฉันยิ่งหนักขึ้น
ไม่เว้นหลับตื่นในความเศร้าหมอง
บางคราก็หลับกับน้ำตานอง
ปัญหาทั้งผองไร้คนข้างเคียง
     จากอ่อนจนแข็งจากแกว่งจนนิ่ง
เหมือนรับทุกสิ่งทนได้ทุกเสียง
แต่ในใจเล่าหากไม่เอนเอียง
ต้องการคนเคียงคอยปลุกปลอบใจ
     เปล่าว่างอารมณ์หรือข่มไว้อยู่
ใครเขามองดูมิอาจเดาได้
ว่าใจนี้เศร้าหรือเหงาประปราย
ไร้สื่อนัยความหมายที่ใจมี
      หัวใจฉันคนนี้ประหลาดนัก
ดูแน่นหนักและรักษ์ในศักดิ์ศรี
มองเหมือนไร้อารมณ์อิสตรี
คล้ายคนใจไม่มีในร่างกาย
      จึงไม่มีชายใดคนไหนหรอก
จะกล้าเผยใจบอกถึงความหมาย
ถึงแม้เห็นชอบในสรรพางค์กาย
ก็ยังหวั่นหัวใจที่สายตา
     ทั้งรูปทรงวงหน้าหาเลวไม่
แต่ไฉนนัยแววตาช่างกล้า
นิ่งสนิทแข็งผิดธรรมดา
ชายคนไหนใครจะกล้ามาพาที
     อนิจจาแค่แววตาคู่นี้หรือ
ที่มองกันแล้วถือในสิ่งที่
รู้สึกขึ้นลึกล้ำเกินกรณี
ว่าฉันผิดกว่าสตรีทั่วทั่วไป
      อาจเป็นเพราะความเจ็บปวดที่ทับถม
ตั้งแต่เกิดบนโลกกลมใบใหญ่ใหญ่
มันกองอยู่เต็มสมองและห้องใจ
จึงต้องปิดบังไว้แม้สายตา
     ไม่ต้องการให้ใครอ่านเข้าไปถึง
ในก้นบึ้งของหัวใจมากไปกว่า
รู้จักฉันในภาพหญิงธรรมดา
ที่หัวใจปรารถนารักแท้จริง