คำวาน ลมวอน ก่อนจากกัน

ม้าก้านกล้วย

เจ้าตัดสินใจ จะไปแล้ว
พระพายแผ่วหอบฝันวันข้างหน้า
ประคองสองปีกร่อน ฟ้อนฟ้า
ประกายตา จ้าทอ ล้อตะวัน
เจ้าจากจรถิ่นเก่าที่เนานิตย์
เพื่อไปตามชีวิตลิขิตฝัน
มิเหลียวหลัง แล ลง ตรงแหล่งนั้น
เพราะว่ามัน มีอดีต อันซีดจาง
ปีกเจ้ากล้า ขาเจ้าแข็ง มีแรงโผ
เพราะเจ้าโต จากใด เตือนใจบ้าง
ก่อนเติบโตขึ้นมา หาหนทาง
กี่มิตรที่เมินหมาง ลงกลางครัน
ยามเยาว์เจ้าอยู่ ในหมู่มิตร
ร่วมสนิทเริงสนานสมานฉันท์
สัญญาร่วมสร้างไว้ กับใครกัน
ในคืนวันที่มีเรา เมื่อเก่ากาล
ยินดีที่เจ้ามีฝันอันเลิศหรู
จะรอดูความยิ่งใหญ่เมื่อวัยผ่าน
คงได้พบ หวังงามตามต้องการ
ได้แต่วาน ลมวอน ก่อนจากกัน
แม้ที่ใหม่ ไกลนัก มีรักแท้
ร่มเงาแผ่ เผื่อให้ ได้สุขสันต์
จะปักหลักพักกาย คลายจาบัลย์
ณ แห่งนั้น ตลอดไป ตามใจเธอ
แต่ถ้าหากกลับกลายมิได้สม
กับต้องขมใจขื่นฝืนเสมอ
หวังที่วาดไว้นั้น คือฝันเพ้อ
ก็แค่เธอ ยอมรับ แล้วกลับมา
ตรงนี้ ยังมี ที่ให้เจ้า
เพื่อนเก่า ทุกยาม คอยถามหา
คอยซับ เหงื่อหยดซ้ำ หยาดน้ำตา
แค่กลับมา ที่เก่า เท่านั้นเอง