นาฏกรรมแห่งอนธกาล

ลูกพราน

ยามตะวันสิ้นลับดับพิภพ
พยับซบโพยมซมระดมถลา
รัศมีสุริยะจะละลา
อสุรา แห่งค่ำจะย่ำเยือน
ละเลงม่านมืดคลุ้มคลุมสถาน
ทิวาวาร อำพันจรัลเลื่อน
เกษมข้อนขาดสนิทและบิดเบือน
ช่วงแห่งเดือนระด่าวดุประทุแทน
สรรพภัยถั่งโถมกระโจมจ้ำ
เข่นขย้ำ กระหายซดสยดแสน
นรชาติสิ้นบุญสกุลแกน
พิภพแม้นท่วมไฟประลัยกัลป์
คะนองครื้นครึกโครมถล่มทลาย
ดังจะหมายสิ้นสุดมนุษย์สวรรค์
กัมปนาทกึกก้องสนองทัณฑ์
ระทึกลั่นสนั่นเลื่อนสะเทือนกาล
อัสนีฟาดพื้นพลิกจะคว่ำ
ขยี้ย้ำ ยำสยบพิภพพล่าน
ทะลวงแหลกหลุดทะลักจักรวาล
ขณะการณ์ บ้าคลั่งเลอะหลั่งมา
กระแสธารเลือดทาไหลบ่าท่วม
นิกร ร่วมร่ำโรยระโหยหา
แวดล้อมเสียงวิปโยคโศกอุรา
หวั่นพญายมราชพิฆาตกาย
สรรพภัยมหันต์อนันตราย
ทะลักธราผิว่าจะผาย
และแผดพอง
ริ้วระลอกสมุทรก็สุดคะนอง
เพราะฟ้าและลมระดมผยอง
ภยาเยือน
กัมปนาทละลั่นสนั่นสะเทือน
กระแทกกระทบประสบ ณ เรือน
ผิว์รอนราน
นั่น!โพยมพยับจะดับทิวาร
พิรุณร่วงและหน่วง ณ กาล
ก็นานเกิน
สาดอณูกระทั้นผชันเผชิญ
ตวัดตวาดพินาศเยิน
ขยาดยล
วิชชุเฟื้อยฟะฟาดพิฆาตสกล
ขยับทะยานสะท้านถลน
ระคนโทรม
พุ่งพระพายุซ้ำกระหน่ำกระโจม
เผยอผยองคะนองจะโถม
คระโครมครืน
ฤทธิธรรมชาติจะกวาดจะกลืน
มนุษย์รึต้านจะทานจะฝืน
ไฉนหนอ?
มวลประชาก็รัง แต่รอและรอ
ณ ครา กษัยไผทแหละหนอ
ฉะนั้นแล