๏ อีกครั้งที่หัวใจออกโลดแล่น ไปบนแผ่นผืนดิน...พอก้าวถึง สายหมอก..สายน้ำ...ในคำนึง คงตราตรึงดวงตา..สู่ดวงใจ ๏ ในฤดูหยาดรด..แห่งหยดน้ำ ความชื่นฉ่ำต่อเรียวเขียวไสว แต่ละหยดหยาดพบกระทบใบ ก็ชื่นรับวางไว้...หัวใจคน ๏ คือใบข้าวยอดภูขึ้นชูช่อ ระบัดรอทอดเอียงเมื่อเคียงฝน จากเบื้องฟ้าสู่หล้าธราดล มารดบน..เบื้องล่าง..เป็นรางวัล ๏ เปรียบพิสุทธิ์แห่งวัยไร้เดียงสา กอปรคุณค่าขึ้นระหว่างผู้สร้างสรรค์ ซ่อนความงามรออยู่บนภูชัน มอบกำนัลรออยู่...ผู้มาเยือน ๏ และไม่นานทุ่งขจีด้วยสีเขียว จะเปลี่ยนเรียวออกรวงไปทั่วเถื่อน จากใบเขียวอ่อนน้อยจะค่อยเลือน จนดูเหมือนทุ่งขจีด้วยสีทอง ๏ นั่นคือก้าวฤดูกาล...การเก็บเกี่ยว ด้ามคมเคียวจะถือด้วยมือสอง รวงเมล็ด..ร้อยรวมมาร่วมกอง แด่เจ้าของหยิบยื่นอย่างชื่นใจ ๏ อีกครั้งวางหัวใจไว้ระหว่าง บนหนทาง...ปรากฏความสดใส เก็บร่องรอยรื่นรินจากถิ่นไกล ร่างอักษรนำไว้...ให้เพียงเธอ..
เพรง.พเยีย 18 ต.ค. 2553 05:33 น. - ID 137423 
2291
3
0
18 ตุลาคม 2553 05:40 น. - comment id 1162569
สวัสดีคะ คุณเพรง.พเยีย เข้ามาอ่านกลอนงาม ความหมายก็ดี๊ดีคะ
18 ตุลาคม 2553 05:51 น. - comment id 1162571
แวะมาอ่านกลอนงดงามค่ะ.. .ขอบคุณที่แบ่งปันนะคะ...
แซม
18 ตุลาคม 2553 09:16 น. - comment id 1162612
ฝากอักษรมอบไว้ให้เธอเพียงผู้เดียวเสมอเลยนะคะ เพราะเธอคือแรงบันดาลใจ
18 ตุลาคม 2553 11:40 น. - comment id 1162650
18 ตุลาคม 2553 11:43 น. - comment id 1162654
อ่านแล้วสดชื่นจังค่ะ
18 ตุลาคม 2553 18:59 น. - comment id 1162790
ชื่นใจค่ะ
18 ตุลาคม 2553 23:00 น. - comment id 1162841
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
