... ช่างได้เชียวหรือ ...

เพรง.พเยีย

๏ กรองกานท์หวังฝากถ้อย..............นำถึง
หมายแต่คนคะนึง..........................อกน้อง
ใช่เพียงพร่ำรำพึง..........................เลยผ่าน  นาพี่
กรองกลั่นต่างคำพร้อง...................จากห้วงใจสมร ฯ
๏ คำนึงเกินกว่าพร้อง.....................พรรณนา
รวมหยาดแห่งวรรษา......................อาจได้
เนิ่นนานบ่โรยรา............................จำหลัก  พี่เนอ
ห้วงจิตกระหวัดให้..........................แต่เฝ้าถวิลเห็น ฯ
๏ ยามริ้วฝนหยาดสร้อย..................โปรยสาย
เสมือนจิตบ่อเคยหาย......................ห่างเฝ้า
บ่เหมือนเช่นรอยทราย....................ลายเกลื่อน
หากหยดทุกค่ำเช้า.........................ชื่นนั้น ฝากฝัง ฯ    
๏ ยามห่างคอยแต่ให้......................ครวญเหลียว
ทุกสรรพกลับซีดเซียว....................ดั่งแสร้ง
รำพึงพร่ำเพียงเดียว.......................ดายอยู่  นาพี่
งามสรรพฤๅจักแจ้ง.......................หากไร้ใจเกษม ฯ
๏ รอยยิ้มเคยมอบนั้น.....................นวลถนอม
คำฝากจงอย่าตรอม.......................ตริเศร้า
น้ำใจร่วมหล่อหลอม......................จำหลัก  พี่พี่
คอยอยู่เป็นคู่เย้า...........................ยั่วยิ้มหยอกสมัย ฯ
๏ น้ำใจพี่เปรียบแม้น......................ปรอยฝน
คำหยาดปานสายชล......................ชุ่มแล้ง  
คุณค่าหนึ่งคำคน...........................ปรากฏ
รินหลั่งไป่เหือดแห้ง.......................แหล่งน้ำใจสนอง ฯ
๏ พี่เอยแม้นหากได้.......................ยินคำ
รู้เถิดเคยเก็บงำ.............................เงียบไว้
กรองกานท์ถ่ายทอดลำ...................นำบอก
หมองหม่นเมื่อยามไร้.....................พี่ข้างเคียงสมรฯ
๏ วอนพี่ขออย่าข้อง.......................เคืองใจ
ด้วยเหตุนำไฉน.............................ห่างหน้า
เขียนคำออดอ้อนนัย......................นำส่ง  พี่เนอ
คนหนึ่งคอยวุ่นว้า..........................ช่างได้เชียวหรือ ฯ