ฉันมีกระโปรงหลากสีมากลาย สวมร่างกายย้ายร่างวางท่าหญิง มั่นมาดปราดเปรียวสงบนิ่ง บางครั้งวิ่งบางครั้งเดินแต่ไม่ล้ม ฉันเลือกกระโปรงที่เขามองว่าเข้าที เยี่ยงสตรีที่น่ารักและเหมาะสม จะเดินจะนั่งจะฟังจะอ่านก็น่าชม แต่เขียนสิขมต้องก้มต้องหมอบเพราะชายมอง ฉันสวมกระโปรงให้ปากกาไม่อับจน เพียรฝึกฝนทนแบกกรอบครอบสมอง ลีลาทุกขนบงามครบตามครรลอง กวีก้องกลอนเกลื่อนกระโปรงบาน ฉันถอดกระโปรงมาซัก...ซักแห้ง ปากกาแกร่งยังแรงดีมีคำหวาน ถอดแล้วสบายใจเขียนไวเขียนนาน กระโปรงบานกระโปรงสั้นฉันลืมพลัน.
ชาวหาดวาดกวี 1 ธ.ค. 2545 02:25 น. - ID 26755 
1506
2
0
1 ธันวาคม 2545 10:51 น. - comment id 98781
นุ่งกระโปรงให้ปากกาทำไมหรือ มันกระพือวุ่นวายให้สับสน มือถือปากกาด้ามดีเขียนตรงตรง ยามนั่งลงจงเป็นตัวของตัวเอง...
1 ธันวาคม 2545 14:43 น. - comment id 98812
บทนี้มอบให้คนที่สวมกระโปรงจ้า...
1 ธันวาคม 2545 22:05 น. - comment id 98867
อื้อ ...แบบว่า ชาวหาด..นุ่งยีนส์น่ารักมากนะ
2 ธันวาคม 2545 16:05 น. - comment id 98975
ฉันมีปากกาเอาไว้ขีดไว้เขียน ปากกากับกระดาษรจนาอักษร มิต้องสวมอาภรณ์ใดใดในหล้า ด้วยปัญญาจินตนาการพาไป โลดแล่นจากตะวันออกสู่ขอบฟ้า ไกลตะวันตกขอบโพ้นทะเลสุด มิหยุดหย่อนผุดขึ้นความคิด ดุจจิตฉันเป็นน้ำพุหล่อเลี้ยง ตัวอักษรเล็กเล็กขับร้องร่ำกังวาน จับปากกาให้มั่น สมองสมาธิครุ่น คิดจินตภาพก่อ ไหลสู่ปลายปากกา
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
