เสียหลัก...

เรไร

แสงตะวันล้าโรยลมโชยอ่อน
              แดดสะท้อนผืนน้ำเย็นเป็นระลอก
              มวลหมู่ปลาแหวกว่ายใต้แหนนจอก
              หมู่นกออกจากที่กินคืนถิ่นรัง
              ตัวฉันนั่งเมียงมองจ้องสายน้ำ
              ไหลไปตามทางน้ำที่มันไหล
              ไหลระรินราดรดไม้น้อยใหญ่
               ก็ยังไหลลงไปไม่หวนคืน
               ความหวานชื่นคืนฝันผ่านไปแล้ว
               ความจริงแน่วแน่แท้ต้องแก้ไข
               สิ่งที่พลาดผิดมาเกินอภัย
               ขอแก้ไขสรรสร้างอย่างตั้งใจ
                เหมือนนกน้อยคอยคู่ที่อยู่ห่าง
                มองตามทางคู่ไม่รู้เจ้าอยู่ไหน
                คอยคิดคว้างห่วงหาและอาลัย
                ว่าเมื่อไหร่กลับคอนขอนคืนรัง
                ณ ริมฝั่งวังวนที่หนไหน
                ซ่อนเจ้าไว้หรือลืมรังไม่กลับหวน
                แดดรอนรอนจวนจะลับดับรัญจวน
                หรือโดนตรวนโซ่ทองถูกจองจำ
                 จนพลบค่ำตะวันดับลับยอดไม้
                 เจ้าอยู่ไหนหนใดใครคอยอยู่
                 เจ้ามาดูน้ำตาคนคอยคู่
                 เสียงร้องกู่ดังก้องสะท้อนไพร
                 เจ้าคงไปขื่อขอนที่นอนใหม่
                 จึงจากไปไร้เยื่อไม่เหลือรัก
                 ลืมเสียสิ้นถิ่นนอนที่รู้จัก
                 คนเสียหลักไร้คู่อยู่อย่างคอย