ลุยกับ"เพื่อน" ที่สีชัง ดาวอังคาร

เรไร

คืนวันศุกร์ที่ 10 กุมภาพันธ์ 2549 ห้าทุ่มกว่า...
เวลาปกติที่ได้คุยกับเพื่อนหลายๆคน รวมทั้ง ดาวอังคันนน
เรไร: หยุดสามวันไปเที่ยวไหนละ
ดาวฯ : เค้าจัดไปแพนี่ สนป่ะ
เรไร: ก็บอกเขาไปแล้วว่าไม่ไป ไม่ว่างเดี๋ยวเขาจะหาว่าเรรวนนะสิ
ดาวฯ : ไมไม่ไปอ่ะ ?
เรไร: ไม่ดีกว่า บอกเขาไปแล้ว ไม่อยากกลับไปกลับมา อีกอย่างเขาจะหาว่าหาพวกไปเที่ยวป่าไม่ได้ เลยไม่อยากไป แล้วไปไหนกันดี  ชลบุรีไหม
ดาวฯ : น้ำจืดก็เพิ่งไปมา ไปน้ำเค็มมั่งเหอะ
เรไร: ก็ดีเหมือนกัน ชลบุรีดีกว่าใกล้ๆไปเที่ยวเกาะกัน เกาะสีชังน่ะ สนไหม
ดาวฯ : เวิร์ค หรอ น้องบอกว่าไปครั้งเดียวเข็ดไม่ไปอีกแว้ว
เรไร: แสดงว่าไปไม่ทั่วแน่เลย
ดาวฯ : สีชัง เป็นไงมั่ง
เรไร:ก็สวยดีน่ะ มีหาดทรายน้อย แต่มีหาดนึงชื่อถ้ำพัง สวยทีเดียวแหละดูตะวันตกน้ำ พอดีเลย 14 ค่ำด้วย จะได้ดูพระจันทร์สวนขึ้นมา
ดาวฯ : โห! ชื่อ จะไหวหรอเนี่ยะ
เรไร:ไปป่าวละ 
ดาวฯ อื่ม..งั้นเตรียมตัวไงมั่งอ่ะ
เรไร:ก็ไม่ต้องเตรียมอะไรมากเอาเต้นท์ไปแล้วกัน มีที่ให้กาง เสื้อผ้าก็ตัวใครตัวมัน แต่ที่สำคัญหาน้ำผลไม้ติดไปจิบแก้ร้อนหน่อยแล้วกัน
ดาวฯ : ถ้าสวยอย่างว่าก็น่าสน
เรไร:จะชวนใครละ ใครเขาจะไปกับเรา  ทัวร์ยาจกนี่นา ไปกันแค่นี้แหละ สบายใจ เพื่อนไปหาเอาข้างหน้า
ดาวฯ : โอเช.. เจอที่ไหน? ไปไง? กี่โมง?
เรไร:เอาสะดวก แถว เซ็นทรัลบางนามั้ย สัก เก้าโมง เอารถไปเองดีกว่า เดี๋ยวไปรับโอเชป่าว 
ดาวฯ : ก็ดี จะรอม้าสีหมอกมาเกยแล้วกัน
เรไร:ได้เลย แล้วเจอกัน
				

...เป็นการเดินทางที่ไม่มีกำหนดการ อะไรมากมาย ไม่มีว่าต้องไปที่ไหน แวะเที่ยวที่ไหน ไปอย่างที่หัวใจต้องการแค่นั้น
...ขับไปหลับไป เผลอแป๊ปเดียวก็รอดชีวิตมาถึง อ. ศรีราชา เข้าตลาด หาอะไรกินที่ตลาด  ซื้อมะนาว เกลือ แล้วก็น้ำผลไม้ เอาไว้ดื่มดับกระหายขาดไม่ได้เลย
แล้วก็ไปท่าเรือกัน มองหาเรืออยู่ตั้งนาน ไม่รู้ว่าย้ายท่าไปขึ้นที่เกาะลอย เลยต้องออกจากท่าเรือเดิม พอไปถึงเกาะลอยเพิ่งรู้ว่าช่วงนี้เป็นเทศกาล เขาไปไหว้พระที่เกาะสีชังเลยต้องย้ายท่าเรือมาไว้ที่นี่ชั่วคราว (หรือถาวรก็ไม่รู้)
หลังจากจ่ายเงินซื้อตั๋วเรือ คนละ 40 บาทแล้วพอลงเรือ ต่างคนก็ต่างเปิดเครื่องย่นระยะทาง(หลับ) รู้สึกตัวอีกทีเอ๊ะ เรือรั่วหรือน้ำทะเลกระเด็นหว่า  ทำไมมีน้ำหยดที่แขนด้วย ( 5555 ) มองออกไปเรือใกล้เข้าเทียบท่าแล้ว 40 นาทีผ่านไปเรือก็เข้าเทียบท่า 
พอขึ้นจากเรือ ก็เรียกสกายแลบ(รถสามล้อใช้เครื่องรถยนต์)บอกจุดหมายถ้ำพัง
แต่ไม่ลืมที่จะแวะซื้อน้ำแข็ง ติดไปด้วยกะว่าจะเอาไปกินกับน้ำผลไม้แช่เย็นให้ชื่นใจ ของกินอยู่ในทะเลไม่ต้องซื้อ เดี๋ยวจะไม่สมกับเป็นยาจกทัวร์ (ไม่ได้ประชดใครน่ะ)
...สกายแลบพาข้ามเขาสองลูก ก็ถึงสักที .. ถ้ำพัง				

เรไร: นี่ไงพอได้ไหม แต่วันนี้เมฆเยอะไปหน่อย ครึ้มๆกลัวฝนตกอยู่เหมือนกัน
ดาวฯ : ฝนไม่ใช่หิน กลัวอะไรเล้า : D
เรไร: เออก็จริง  เรามันพวกกะโหลกหนาด้วยสิ อยู่ใต้ฟ้ากลัวอะไรกับฝน ตกลงมาก็เปียกแค่นั้นเอง
ดาว : โว้ว สวยกว่าที่คิดแฮะ สุดยอดอ่ะ ไว้แอบหนีมาเที่ยวกะกิ๊กมั่งดีกว่า
เรไร:เอาเลยตามสบาย จะ 1 2 3 4 5... กี่กิ๊กก็ตามใจแต่ตอนนี้หาที่กางเต้นท์กันก่อนดีกว่า จะได้เก็บของด้วยเอาตรงนั้นแล้วกันคงสูงพอ ไม่งั้นโดนภัยพิบัติแน่
ดาวฯ : เสียค่าปักเต๊นท์ไหมนี่ น้า แล้วภัยที่ว่าคืออะไรอ่ะ
เรไร:ไม่เสียหรอก  เดี๋ยวน้ำขึ้นก็รู้ เสียแต่ค่าใช้ห้องน้ำ สุขา 5 บาท อาบน้ำ 15 บาท ตดฟรีมั้ง ไม่เคยถามว่าเสียตังค์หรือเปล่า
ดาวฯ : คนมาเที่ยวก็เยอะเหมือนกันนะนี่ ถ้าไม่ใช่เทศกาล คงจะเงียบกว่านี้ perfect!
เรไร:แน่นอนเป็นที่ปลีกวิเวกชั้นดีเลยล่ะ
				

....หลังจากเลือกทำเลกันได้แล้วก็เต้นท์ใครเต้นท์มันกางกันไป  ทำเหมือนเหนื่อยมาก
เรไร:เอาน้ำผลไม้ออกมากินกันดีกว่าชักคอแห้งหิวน้ำ
ดาวฯ:ดีเหมือนกัน เอากีตาร์ออกมาตั้งสายด้วยดีกว่า น้าเดี๋ยวเปิดการแสดงไม่ทันคืนนี้
เรไร:เออได้ๆ โห..ลืมเอาแก้วมา เอาแก้วกระดาษไปก่อนแล้วกัน ยาจกจริงๆเลยงานนี้
ดาวฯ:เอาน่าแค่ใส่น้ำไม้หกก็พอแล้ว น้ำผลไม้มันแพงด้วย
....หลังจากจิบน้ำผลไม้ดับกระหายแล้ว ดาวอังคารก็เริ่มบทเพลงแรกเป็นเพลงสากล หรือเพลงภาษาอะไรนี่แหละ แปลไม่ออก ทันใดนั้นผู้ชมรายแรกก็เข้ามาจับจองที่นั่งด้วยความคลั่งไคล้ในบทเพลง หรือความงุนงงก็ตามแต่ นั่งฟังด้วยความตั้งใจ ด้วยรอยยิ้ม ดูรูปแล้วกัน				

พอผู้ชมคนแรกลุกออกไป...ทันใดนั้นเอง ที่ชายหาด
โอ้..เสียงเพลงของดาวอังคารช่างมนมนต์ขลังเสียนี่กระไร ดูสิ 
มีเงือกสาวมาเกยหาดฟังเสียงดนตรีตั้ง 4 คน(ตัว)
หน่องๆ เลือดกำเดาหยดน่ะเช็ดหน่อย 5555				

..............ทะเลที่นี่ในช่วงเวลานี้ น้ำใสมากคลื่นสงบด้วยเป็นเวลาที่น้ำลง ราบเรียบเหมือนกระจก เสียดายที่เมฆเยอะบดบังดวงตะวันไม่อาจมองเห็นขณะกำลังตกน้ำที่นี่ได้
หากใครเคยไปดูตะวันตกน้ำคงพอนึกภาพออก 
......แล้วความมืดก็ค่อยๆ โรยลงมาพร้อมกับสายฝนที่ตกปรอยๆ 
เราใช้เวลาไปกับน้ำผลไม้ที่เหลือ กับเสียงกีต้าร์ ที่ไม่มีแม้หนังสือเพลง ดาวก็ไม่มี เดือนก็ไม่มา
มีแค่ฟ้าสีหม่น
...แต่ยังดี มีคนเดินมาทักทายบ้าง ร่วมร้องเพลงบ้าง จิบน้ำผลไม้บ้าง แวะเวียนกันมาแล้วก็ไป
จนดึกดื่น ลมอ่อนๆพัดมา พร้อมกับหนังตาที่ไม่อาจต้านทานแรงดึงดูดของโลกได้ หลับสินั่งอยู่ทำไมน้ำผลไม้ก็จวนหมดแล้ว...				

.......นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่หลับไป ตื่นขึ้นเพราะเสียงคลื่น
เหมือนว่าจะซัดเข้าเต้นท์อย่างนั้น
หรือว่าภัยพิบัติที่กลัวกันกำลังเข้ามา
โผล่หน้าออกไปนอกเต้นท์ เรียบร้อย ราบเป็นหน้ากลอง...				

...หลังจากเก็บกู้ซากพบผู้รอดชีวิต จากภัยพิบัติแล้วเรียบร้อย กาแฟไฟคนละแก้ว เรียกความสดชื่นในยามเช้า  เตรียมอุปกรณ์ เหยื่อ และไปติดต่อเช่าเรือ สโลว์โบ๊ท ขับเคลื่อนด้วยฝีพายสองนายที่ถูกน้ำผลไม้ทำพิษ เดินโซเซลากเรือลงน้ำ ข้าวเช้ายังไม่ได้กิน ฝากท้อง ฝากชีวิตไว้กับทะเล
.... แต่มองทะเลแล้วหวาดๆ หวั่นๆ คลื่นลูกโตนัก ลมก็แรง แรงพายก็ไม่แน่ใจว่าจะเหลือเท่าไหร่ เลยถ่ายรูปกับ เรือสโลว์โบ๊ทไว้เป็นที่ระลึก อยากขับสปีดโบ๊ทเหมือนกัน 
แต่ตัดใจว่า ไปเท่าที่มีดีกว่า				

... ดูมาดพรานทะเลผู้มุ่งมั่น ถ่ายไว้ได้เพียงรูปเดียวจากนั้น กล้องก็เปียก				

....หลังจากออกโล้คลื่นโต้ลมอยู่ได้เกือบ 4 ชั่วโมง รู้สึกเหมือนอวัยวะภายในมันสลับที่กันอยู่จนท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด รอลมเริ่มสงบ จึงค่อยพายกลับเข้าฝั่ง พร้อมกับบำเหน็จของท้องทะเล
(หลังจากไปให้ร้านแถวๆนั้นเขาทอดให้ และส่วนใหญ่ลงไปอยู่ในกระเพาะบ้างแล้ว)				

...จากนั้นก็ช่วยกันเก็บสมบัติที่นำมาเตรียมตัวเดินทางกลับ ทีแรกมีสามล้อจอดอยู่คัน มีคนขึ้นไปบอกจะขับเอง ดีน่ะที่เขาไม่ทิ้งกุญแจไว้ ไม่งั้นติดคุกที่ สีชังแน่นอน ดูโฉมหน้าผู้ต้องสงสัยในข้อหาชำเลืองทรัพย์				

....บ่ายโมงกว่าๆเราก็ขึ้นรถออกจากถ้ำพัง
 โดยมีคนขับมืออาชีพ พาสองชีวิตมาสู่ท่าเรือ โดยสวัสดิภาพ				

...เรือโดยสารกำลังบ่ายหน้าเข้าสู่ฝั่ง กลับสู่ชีวิตที่ต้องดิ้นรน ชีวิตวุ่นวาย เรา
เก็บภาพความทรงจำ ความสนุกสนาน ความสบายใจ  
หูยังก้องเสียงคลื่นที่ได้ยิน
ตายังประทับใจกับความสวยใสของน้ำทะเล
จมูกยังติดกลิ่นไอทะเล
ท้องยังอิ่มแปล้กับบำเหน็จของสายน้ำ
หัวใจพองโตกับบางสิ่งที่สวยงาม ในบางวันของชีวิต

... เราสัญญากับ หาดทราย กับท้องทะเล กับก้อนหิน ว่าสักวัน 
........วันที่มีเวลา 
...........วันที่มีเศษเงินในกระเป๋า 
...............วันที่หัวใจและร่างกายพร้อมจะโบยบิน  
สู่ธรรมชาติ...สู่ความสงบ...สู่อิสระเสรีไร้รูปแบบ ไร้กำหนดการ
...... และเมื่อนั้นเราจะพาผองเพื่อนผู้มีวิญญาณดวงเดียวกัน กลับมาที่นี่

............. สีชัง ................				

ดวงตะวันทรงพลังยังทอแสง
มิถอยแรงบกพร่องเรืองส่องใส
ยังมั่นคงเช่นนั้นทุกวันไป
มิหลับใหลลืมเลือนเยือนโพยม

ลมทะเลพัดปลิวพลิ้วยอดคลื่น
เสียงครืนครืนลูบหาดพัดถาโถม
ดังดนตรีธรรมชาติวาดประโคม
ปลอบประโลมเมื่อยามใดใจทุกข์ตรม

แว่ววิหคร่ำร้องก้องบรรเลง
แห่งบทเพลงสุขสันต์พลันสุขสม
ปล่อยทุกข์ที่ถมทับไปกับลม
รื่นภิรมย์ทุกหนไปยามได้ฟัง

ยามราตรีดาวระยับประดับฟ้า
ยากอรรถาความงามยามเปล่งปลั่ง
เจิดวิบวับส่องแสงแรงกำลัง
คงยืนยั่งเช่นนั้นเคียงจันทรา

ธรรมชาติคงมั่นมิผันเปลี่ยน
ยังหมุนเวียนอย่างนั้นตามประสา
แต่ไม่เคยเบื่อหน่ายในสักครา
มีเวลาว่างเมื่อไรต้องไปยล