มนต์รักข้าวคอยเคียว (The Spell of Harvest)

ลำน้ำน่าน

พอสิ้นสายสร้อยฝนพรมทุ่งท่า
ลมเหมันต์หลั่นฟ้ามาอีกหน
ห่มท้องทุ่งสีทองของคนจน
เจิมตำบลข้าวนาก่อนลารวง
ป่าวเพลงเกี่ยวโห่ร้องจึงก้องไป
สู่ทิวตึกศิวิไลซ์ในเมืองหลวง
บอกข่าวนาไม้ดอกออกพุ่มพวง
ว่าตะแบกหม่นม่วงจะร่วงลา
เรียกหนุ่มสาวชาวทุ่งมุ่งกลับถิ่น
สู่แผ่นดินเถียงนาน้อยคล้อยพรรษา
คืนมาเกี่ยวรวงทองของท้องนา
คืนมาสู่วิญญาญ์ชาวป่าพฤกษ์
สู่วิมานฟางข้าวเมื่อหนาวเยือน
ฟังพ่อแม่สอนเตือนจนเดือนดึก
ตราบน้ำค้างหยดยวงในห้วงนึก
ร่วมรำลึกเพลงเกี้ยวเกี่ยวอุรา
แหล่ะเมื่อคลายวังเวงบทเพลงไพร
ครวญหรีดหริ่งเรไรใกล้อุษา
กล่อมอรุณเสียงโนรีสาลิกา
ยามฝั่งฟ้าแสงทองเรืองรองรับ
แม่ดอกกระถินริมรั้วทั่วท้องทุ่ง
บานจรุงอีกคราวเกล็ดหนาวจับ
ไกลออกไปโพ้นคุ้งรุ่งระยับ
ปวงไก่ป่าแซ่ศัพท์เสียงลับลอย
ข้าวอ่อนโยนโอนช่อพ้อหมอกหนาว
ระบัดโศกทิ้งเศร้าร้าวร่วงผล็อย
โน้มรวงรอคล้องเกี่ยวคมเคียวคอย
จากมือน้อยสาวบ้านนามิช้านาน
หน้าเกี่ยวข้าวอกหนุ่มก็รุ่มร้อน
เมื่อกระโดนแดงดอนซ้อนสีหวาน
บานสาดทุ่งหนุ่มคอยรอยกันดาร
กลัวโรยลาญลิ่วลับไปกับลม
ดอกโสนรอแย้มแต้มมนต์รัก
พยานภักดิ์สองใจได้สุขสม
เพลงสงฟางกลางนายังน่าชม
เคียวลับคมเหน็บฝาสัญญาไว้
ท้องทุ่งเหลืองอร่ามแล้วแก้วกานดา
เสียงนกร้องเตือนว่าอย่าหวั่นไหว
น้ำในคลองลงตลิ่งนิ่งรำไร
กลัวน้ำใจเหือดแห้งแล้งหน้านาง
ข้าวรอยุ้งของน้องก็อ้อนโหย
กลัวร่วงโรยไร้ใครเกี่ยวใส่ฉาง
จะเรี่ยรายหล่นดินสิ้นหนทาง
หากไร้คู่เคียงข้างช่วยงานนา
ช่อรวงทองเหลืองสุกทุกท้องทุ่ง
เถิดหมายมุ่งคืนถิ่นทิ้งยศฐา
พี่ลับเคียวรอรับกับน้ำตา
รอสาวนาคืนมาเกี้ยวเกี่ยวรวงโอนฯ

-----------------------------
มนต์เสน่ห์แห่งบ้านนานั้นงดงามเป็นอมตะ
ฤดูเก็บเกี่ยวก่อตำนานรักระหว่างสาวหนุ่มบ้านนา
เมื่อเพลงเกี่ยวข้าวดังขึ้น  บทเพลงแห่งท้องทุ่งก็เริ่มบรรเลง
หลังจากที่จากบ้านนาหลังฤดูปักดำเสร็จ ข้าวก็แตกกอรอรวง
จนกระทั่งบัดนี้ ข้าวในนาเหลืองสุกอร่ามทาบทาไปทั้งทุ่งแล้ว
หนุ่มสาวชาวนาที่ทิ้งถิ่นไปทำมาหากินในเมืองหลวง
ก็ได้เวลากลับมาจับเคียวเกี่ยวรวงโอน ความรักในฤดูนี้ก็งอกงาม
ด้วยหนุ่มสาวมีโอกาสใกล้ชิดกันในงานนา
ผู้คนมากมายที่กินข้าวเลี้ยงชีวิตอยุ่ทุกเมื่อเชื่อวันในโลกนี้
น่าเสียดายที่บางคนไม่มีโอกาสซาบซึ้งกับความงดงามเบื้องหลังเมล็ดข้าว
ตำนานความลำบาก การเสียสละ ตำนานแห่งกระดูกสันหลังของชาติ
และที่สำคัญตำนานแห่งความรักอมตะท่ามกลางความยากไร้
แต่ทว่างดงามงามและงอกเงยขึ้นด้วยความสามัญและความรักเที่ยงแท้
เฉกเช่นนวนิยายอมตะ อย่าง *ขวัญเรียม* หรือ *มนต์รักลูกทุ่ง*
ที่ได้รับการกล่าวขวัญอย่างไม่มีวันตายไปกับกระแสวัฒนา
หากกำลังท้อใจ ลองใช้เวลาว่างออกไปมองท้องทุ่ง มองวิถีชีวิตชนบท
ออกไปมองธรรมชาติรายรอบตัวที่หนีออกไปจากกรงกรุง
บางที่เราอาจจะพบทางออกและคำตอบบางอย่างให้กับชีวิต
พบความสุขในมิติใหม่ที่หาไม่ได้ในเมืองหลวง
มิติที่เรียบง่าย สามัญ และงดงามตามธรรมชาติของทุกสรรพสิ่ง
แล้วโน้มความสุขที่ได้นั้นมาเป็นกำลังใจในยามที่ท้อแท้
ด้วยคิดว่า โลกนี้ยังมีธรรมชาติที่มีค่าคู่ควรแก่การดำรงอยู่
เยี่ยงผู้ให้และผู้รับ เป็นความรักที่บริสุทธิ์และยั่งยืนนิรันดร์