บ้านกลางไพร

ธรรมาภิวัฏ

..ยามบ่าย
คลับคล้ายไม้แมกแอบอัม-พรร่มพอรื่นไพรสันฑ์
ให้โบกตะวันเวลา
เพียงใกล้พร่ำเพรียกเรียกมาตามรู้แหล่งรา-
ตรีรับระงับร้อนลน
เพียงชื่นแจ่มเจิดเทิดท้น..ดื่มด่ำอารมณ์
ใต้ต่ำระบำราตรี
..พลบพล้อย
ร้อยพลบพรมมาป่านี้.คล้อยคล้อยในที
ให้มีวิเวกเมฆลอย
เขาว่าเราเพียงได้สอย..ร้อยร่ำด่ำดอย
กลางเถื่อนถึกพงดงพา
กระซิบตามไตร่เวลากล้ำไกลปักษา
เวหาร่อนร่ายพรายลม
แอบมองยามพลบลบลม..ตะวันฉ่ำยล
ให้คนหวลห้อยคอยคลอ
ดังแอบอิงเอ่ยเคยรอ.เคลียเคล้าเคียงคลอ
พอได้ห่มไอไล่เย็น
ยามรุกยามทุกข์ยากเข็ญ..เพียงเราได้เร้น
หากเย็นย่ำวันพลันฝน
เพียงมาให้ป่าชื่นยล.ฉ่ำเย็นต่อตน
โบกพ้นไพรพฤกษ์ลึกรู้
..ยามค่ำ
ค่ำยามต่ำไต้ได้ดู...ไฟฟอนขอนคู่
ดูวอมวามไว้แววแวม
แสงไต้คล้ายค่ำนำแซม..ระยิบระแยม
แวมวับรับลมโบกโบย
ซาลมระห่มระโหย.โชยดึกนึกโดย
พอโรยกลิ่นกล่นฝนซา
เขาว่าป่าพลับหลับตา..ฝันในเวลา
รอมารอยพ้นคนความ
กระท่อมทมเถื่อนยังวาม.แววแวมแสงยาม
ได้ส่องพอมองได้เห็น
หรือเราเพียงหนึ่งพึงเป็น.ส่วนสุขทุกข์เย็น
โลกย์เห็นเคล้าคำทำนอง
..ยามดึก
ลึกฝันแจร่มจันทร์เจิดจ่องส่องแส้วแท้วท้อง
ผ่องห้องท้องผองนภา
เรียบเรียบเคียงป่า.ยังว่ายังวา
เรามาเดินตามทางเกวียน
กลางป่าหากส่องท่องเทียน.เวียนแววแววเวียน
พอเลียนส่องทางนำเดิน
ก็เพียงใจเพลิดใจเพลิน.หากได้เผชิญ
สุขสุขทุกข์ทุกข์บุกไป
แผ่นดินถิ่นนี้ถิ่นใดเสกสรรค์ปั้นไป
ใครหนอแต่งได้งามงาม
พอใจจะได้ใคร่ถามถึงว่าความงาม
นิยามนั้นหนออย่างไร
หรือเรานั้นเพียงพอใจ.สุขได้กลางไพร
กลางพฤกษ์สำนึกลึกรู้
เขาว่าเพียงมาได้อยู่..เย็นล้ำด่ำดู
คลอคู้ใกล้ใกล้ไฟเทียน
ใจเอ๋ยยังเคยวนเวียน.จากใจไฟเทียน
คอยเขียนคำนำทำนอง
เรียบเรียงสร้อยเสียงเคียงร้องใครต่างยังปอง
ทำนองประคองสุขใจ
เหตุได้อยู่ยงค์คงไพร.กระท่อมแสงไฟ
กลางไต้แสงเทียนวูบหวิว
ดึกแล้วใจจิตผิดพลิ้ว..วูบวูบวะหวิว
ริ้วริ้วระงับดับไป
แสงหรี่ระลิบระไร.วอมวอมไวไว
ดับไส้แสงเทียนเวียนวูบ