** ยอดรัก **

แก้วประเสริฐ

         ** ยอดรัก **
     เสียงหรีดหริ่งเรไรฤทัยพลิ้ว
ล้วนวาบหวิวคิดถึงรำพึงหวน
เคยแนบอิงแอบชิดสนิทนวล
ต่างเย้ายวนหยอกล้อพะนอกัน
     แสงสว่างกลางฟ้ามาบรรเจิด
หอมเลอเลิศกลิ่นผกาสู่พาฝัน
เคยหอมแก้มเปล่งปลั่งฝังชีวัน
ใยนวลนั้นส่องทาบเมื่อฉาบนาง
     พงไพรพฤกษ์วันนั้นสุดครั้นนึก
พลันรำลึกเสน่หายามฟ้าพร่าง
เสียงยวนเย้านวลพร่ำย้ำมิจาง
สุดกระจ่างกลางแขดุจแลพรรณ
     งามจริงหนอลออแขมิแลเปรียบ
มิอาจเทียบนวลนางที่กลางฝัน
สิ่งฝังสร้างอบอวลแลล้วนกัน
โอ้คืนนั้นใสสว่างระหว่างใจ
     วลีล้ำคำหวานสุดซ่านเหลือ
หลงใหลเชื่อน้ำคำที่พร่ำไว้
เฝ้ายืนคอยที่เก่าเศร้าทรวงใน
อีกเมื่อไหร่หนอพบประสบเธอ
     เที่ยงคืนแล้วแพรวพร่างสว่างฟ้า
แว่วก้องสกุณาร้องสนองเสนอ
หรือเสียงไผ่โหมเร้าจนเฝ้าละเมอ
แสนพร่ำเพ้อเหม่อหาระอาทรวง
     น้ำค้างโปรยโชยกลิ่นระรินหอม
ดอกพะยอมหอมฟุ้งจรุงสรวง
ความคิดซ่านสลัดอิงสิ่งทั้งปวง
เลยเวลาล่วงผ่านพ้นจนผันแปร
     จนเดือนน้อยคล้อยไปฤทัยแป้ว
คงลืมแล้วดุจมีดกรีดบั่นแผล
ไยเจ้าเอ๋ยเคยพบมิสบแล
หรือว่าแก่เกินวัยจนไม่มอง
     เคยพร่ำบอกตอกย้ำคำวัยวุฒิ
รักพิสุทธิ์ดุจตะวันแสงพลันส่อง
หาใช่อิงสิ่งแสลงมาแฝงครอง
ที่หมายปองใช่กำแพงมาแจ้งรัก
     นัดพบนี้กำหนดเพื่อปลดขวาง
แนวเส้นทางเดียวกันที่ฝันนัก
มาบัดนี้กลับร้างระหว่างพัก
หลงประจักษ์เฝ้าแลชะแง้คอย
     เบิ่งตายิ้มคิดไปหัวใจเศร้า
อกเอ๋ยเงาของแขยากแม้สอย
ดั่งผงน้อยลอยคลุ้งจรุงลอย
ยากจะย้อยจากฟ้าลงมาดิน
     นับแต่นี้หมดแล้วแนวสิ่งสร้าง
สุดอ้างว้างฤทัยให้หวนถวิล
จูบลาแขกลางนภาขอลาจินต์
ยอดรักสิ้นหันกลับดุจลับเลือน.
     ***  แก้วประเสริฐ.  ***